Alle inzendingen over evengoed

luister naar de woorden die in je opkomen wat ergens een raadsel is je denkt dat je tijdloos dicht maar zelfs het eeuwig melancholieke 'altijd november' is dertiger jaren evengoed is het noodzakelijk om iets te zeggen alsof het nooit zo was inderdaad het was die tijd, die dag die middeleeuwen die we later zullen zijn nauwelijks nog…

De recitatie als je die eens hoort van de Koran is een bedwelming de oproep tot gebed in de zinderende hitte van een woestijnstad alles in woorden die niet te verstaan zijn maar het bloed begint te stromen en fris staat men weer op in de allervroegste ochtend en kijk naar iedereen die naar de moskee gaat vergeet evengoed…

Wat zie je als je me in de ogen kijkt? Is het mijn angst voor oorlog en onheil of zie je je eigen angst voor mij? Wat denk je als je me in de ogen kijkt? Voel je mijn nood aan een veilig onderdak of hoop je dat ik je deur voorbij zal gaan? Hopen we niet allebei dat deze hel zo vlug mogelijk voorbij zal zijn en dat vluchten niet meer…

Een tak is evengoed een hand, die, als ik stilsta, naar mij grijpt. Schemering die het toevouwt, boom, weg, bos. Ik wandel langzaam los van mijn aanwezigheid. ---------------------------------- uit: 'Klein Rozendaal', 1983.…

Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid nu en dan eenieders deel is in dit korte leven maar dat er steeds nog zoveel schoonheid is gebleven.…

na vijf jaar nu vaart een visserman voorbij hij draagt schoenen rond zijn nek en in zijn handen houdt hij slechts Latijn een grote paraplu verbergt de zon voor even, evenals de regen valt ze evengoed langszij het water schittert zijn kristallen glans als de pas geronnen terugblik op zijn ogenblauwe lach deze vijfde sterfdag bloeit…

Maar och, je treurt toch niet om wat nog komen kan, maar evengoed verdwijnen als de sneeuw bij zon; je kijkt toch verder, waar het al begon en weet toch ook dat droefheid nu en dan eenieders deel is in dit korte leven maar dat er steeds nog zoveel schoonheid is gebleven.…

Zonder jou, kan ik niet men kan er evengoed voor pleiten dat ik mezelf in vier moet splijten als kwartslacht van mijn liefdeslied Ik schenk, te krassen door de kraaien warme kassen waar wouden planten gelukkig wormen door mijn restanten een tierig bos, dus laat maar maaien Slink, stink, rot mij onherkenbaar zwam en schimmel, kom bot welen…

ik vraag me vaak af waar de taal begon ergens in een diepe verte waar taal waarschijnlijk nog net geen taal was maar ergens ook wel, die overgang denk ik vaak over: van geen betekenis naar betekenis, die kleine stap zien we al bij andere dieren, maar die stap verder naar taal, alleen bij ons, evengoed verlang ik naar het gekwetter…

Mijn perzikje, mijn peertje Ik lust jou keer op keertje In jou zet ik mijn tanden graag Omdat ik jou enorm behaag Meloentje, mandarijntje Nee heus het is geen geintje: Ik lust je zuur, ik lust je zoet Je smaakt me altijd evengoed Mijn braampje, mijn banaantje Jij betert mijn bestaantje Ben jij op warm' of koude grond Het water loopt…

blijken namen anders dan jaartallen boomlang versteend, anders dan graniet het gebeente ontwijkt zijn vlees verscholen in diepere ijslagen teruggedrongen tot krapte van huidhonger in de kelder van aardruimte omzwachteld met schimmeldraden onbestaanbaar, onverteerbaar, blijvend aangetast interstellair afwezig maar blijft u vrolijk evengoed…

Liefde kan je maken, maar evengoed breken. Ze kan je heel diep raken, en zonder woorden spreken. Liefde kan mooi zijn, zilver met een goude rand. Een wereld vol met zonnenschijn, twee mensen hand in hand. Liefde hoort bij 't leven, warm en dan weer koud. weinig nemen en heel veel geven, zoet en soms wel zout.…

Hebben we elkander toevallig ontmoet Hebben we al dan niet emoties gedeeld Aftastend, terughoudend en alert Onbewust in voor en tegenspoed Soms angstig soms trots en soms verveeld Gods wegen evengoed onze weg Onbekend het eeuwige vloeien Over zijn akkers ze zijn gelijk Onze levensloop naar achteraf blijkt Het is niet afhankelijk van wat ik…

Evengoed stond je op straat. Tik tak. Tik tak. De minuten dobberden op je bloed. Maar je gaat hier niet aan onderdoor. Je loopt hoogstens wat zachter en steeds een paar minuten voor (nee, achter)…

bekende regels Bij liefhebben aarzelt het violet het cadmium schaamt zich rosse Vederlichte lippen op elkaar handen die onrustig, willen strelen tot alle pijn en ongerief de wereld uit, zich oplossen schuilen gaan in het donker In het blauw van de nacht maken sterren en maan hun opwachting verontschuldigen zich voorzichtig zij kunnen er evengoed…

naar muziek de tranen die niet eens in je ogen springen maar zo'n beetje parelen langs je wangen terwijl iemand piano speelt iets van Bach of wat ook of een vrouwenstem die zingt over verloren liefde pianoaanrakingen die doorgaan en zij blijft zingen zing door piano speel omarm mij wind en muziek de aalscholvers gaan evengoed…

Het licht in mijn ogen evengoed. Maar ooit zal het weer branden, als vlammen zonder zorg.…

Evengoed maak ik me druk maar als hij zo spreekt lijkt het alsof ik me geen zorgen meer hoef te maken, ja toch, maar minder, luister naar de regen.…

hou dat laatste toch maar aan denk niet dat je niets voorstelt want dan vernietig je net zo makkelijk iedereen evengoed ben ik nu zestig en op weg naar langzaam sterven alles gaat daarna maar door en we zullen niet weten hoe het eindigt zo graag zou ik deze wereld zien over een miljoen jaar of zo, dat zal ik missen zullen er nog…

het las ik was zestien als de waarheid waar je lang over nadacht alles wat ik geloofde was opeens vernietigd omgekomen in de gedachtenstorm van een filosoof die veel wandelde in de bergen van Zwitserland en thee dronk met oude dames bleek veel later maar de gedachte ontstaat wanneer ze moet ontstaan en is onoverkomelijk evengoed…

Van alles heb ik Moeten leren - Koeien melken In de grazige wei, Aren lezen op het Verlaten korenveld, Maar evengoed Over de Maagdenburger Halve bollen moest ik alles weten, En over het smeltpunt van goud, Het gevaar van vloeibaar Kwik voor de trouwring Die ik misschien ooit dragen ging, Van Immanuel Kant En zijn reine Vernunft…

We voelden voor elkaar als vrienden al heel lang Er gebeurde plotseling iets voor de gevolgen waren we bang Als we de vriendschap verliezen of erger nog, ruzie krijgen Dat zijn van die gevaren die bij een relatie dreigen We doen het gewoon rustig aan "we zien wel" zeiden we steevast En waren door onze ontdekking evengoed nog allebei…

land van compromissen alleen is 't nu gissen naar wat er overblijft als de waarheid bovendrijft taal kan mensen verbinden maar evengoed verblinden als 't eigen gelijk 't haalt en de ander de rekening betaalt land van grote tegenstellingen van fietsrondes op haar hellingen land van supertennisspelers en gekleurde spelverdelers taal…

maar bij dit stralend vergezicht op doorreis naar verleden groeit de vrede ook in mij in Weimar aangekomen wacht ons een welkom in het woonhuis van de grootste Duitse dichter hij komt tot leven door de kamer waar hij schreef, het bed, de bibliotheek, de tuin we doen ook Erfurt aan en Eisenach, van Bach, waar Luther in de Wartburg evengoed…

Ik zag de ramen geopend en ervaarde rust voor jou, prima zo, zodat zelfliefde je heelt en mijn liefdesverdriet daardoor zo goed als opgedroogd is, heb inmiddels alweer naar honderden sexy vrouwen gelonkt, zij naar mij, wens je evengoed succes met de liefde, die, dat kan ik je wel zeggen, nooit een climax bereikt, ondanks de sex.…

In die tuin , de hoge bomen en hun kruinen zag ook ik vogels spelen, huppelden dieren glunderde ook aldaar voelde alles evengoed.…

Je gaat wel zitten en je kunt iets zien evengoed: een plant op tafel, een opwaaiend gordijn op een zomeravond, en je kunt iets horen, zoals de voorspelling van een hevig onweer op de radio.…

Woorden van haar en jou, wie zal ik geloven, evengoed is het niet wat ik graag hoor. Binnenkort gaan onze wegen scheiden, net wat gemene woorden té veel, té vaak. Nee jij bent nooit schuldig, want jij, jij bent zeker van je zaak. Geloof me als ik zeg, er is geen toekomst voor jullie, je gooit je eigen glazen in.…

Toch is het geheel niet helder, niet duidelijk genoeg, niet klaar voor totaal begrip, maar evengoed weet je dat het zo is, dat die duidelijkheid er altijd heeft gezeten, dat het niet meer is dan een overwinning op die zucht, een uiting, via je eigen lip, dat je "gewoon" je eigen weg mag gaan, je leven leiden, en jezelf mag weten.…

NB: 2x mis, inderdaad...maar het hadden er evengoed honderd kunnen zijn -;)…