Alle inzendingen over garoet OR gefluister OR palmen

in die eeuwig strelende wind aanhoor ik jouw gefluister raakt mij als lichte regen tranen, immer zacht schenken ogen hun diepste kleur aan gebroken regenbogen verdrijven zij de helderheid als de nacht ze langzaam sluit herleeft jouw lach in dromen kleurt zij al het grijs toch zal ik het horen als de fluistering der wind…

luister naar de nacht hij fluistert jouw dromen onhoorbaar zacht enkel jij zal het horen in het geruis van sterren die oneindigheid waar liefdesverlangen weerkaatst in het licht wat ontnomen aan het duister geborgen in de nacht als een woord van liefde onhoorbaar wacht…

Het is nacht de wind waait De lucht donker en duister Regendruppels miljoenen Zacht als tranen gefluister Het is stil in mij geworden Ik voel alleen mijn pijn De weg is onbegaanbaar Naar jou waar ik wil zijn Ik ontmoet je in mijn dromen Even een gelukszalig moment De desillusie is echter pijnlijk Nu je echt verdwenen bent De dagen…

ontegensprekelijk in haar laatste wens verkoos zij een leven weldra vergaan lacht zij de eeuwigheid tranen toe verwelkomt haar hart een wederzien waarin zij samen de fluistering horen zijn roep almaar luider haar wensen vervaagt…

ik fluister kort maar duidelijk de waarde die je hebt in mijn leven al de liefde die ik je nog wil geven - en je glimlacht dan gelijk -…

van de zee omgeven door sluiers van verlangen Dat bij het gloren van de stille ochtend lichamen zich ontvouwden de glans van een schoon gelaat een glimlach van lichtkristallen een verloren traan in de zilverschaal en het blauw van je ogen vergeet-mij-nietjes die zongen een eindeloze kus Ik zag je lokken golven in de tijdwind Het gefluister…

klein en zwart blikt in haar diepe ogen een zacht gefluister welaan, ‘k vond dezelfde woorden natuurlijk verstond zij het als de lente toonaangevend van zich liet horen in een mijmerend windgezang toen wisten wij weer waar we ons beiden aan laafden…

passie, hartstocht liefde lust de fluister van de nacht zindert ervan maar ook tranen van eenzaamheid van pijn van het niet willen of kunnen aanvaarden van radeloosheid hangen wolkenzwaar achter elke stralende ster stroomt een rivier van zilt en droef gemis het maanlicht verzacht waar de wind aan het fluisteren is zoveel gevoelens…

het zijn slechts enkele gedichten en niet de dichter die overleeft uitverkoren woorden die blijven hangen in het collectieve geheugen de poëet zal spoedig vervagen sommige verzen van zijn hand trillen nog wat na in de ether soms kan je ze horen als gefluister van wind in kruinen van de bomen…

de ochtendwind is licht ontduikt langzaam het duister een mistbank zetelt zacht in het loverse gefluister de zon priemt zich een weg dwingt nevels spoorslags te verdwijnen laat de dag in vol ornaat verschijnen in blauw straalt zij haar warmte op het land de witte huid verbrandt zal schaduw moeten zoeken te laat voor vele voeten…

Maar als de palm plots opengaat, En aders even gapen, Dan sluit een kramp Hem in mijn hand Totdat hij gilt. Want bloeden doen we samen. ----------------------------- uit: ‘Kaneelvingers', 2005…

Zij durft niet kijken als ze kijkt Zij sluit ramen en deuren met haar ontloken ogen Maar met haar vingertoppen schrijft ze in de palmen van mijn handen: bemin mij, doe mij open…

torenschaduw bedekt hun naakt gebroken takken, ongespalkt de vrieskou heeft hun hart geraakt met rijp de kruinen witgekalkt Een zwijgende stoet van trieste bomen staat roerloos onder het klokgeluid het goddelijk spel, niet in te tomen brengt zelfs geen rimpel op hun huid Maar als op zondag psalmen galmen dan wuiven platanen als wulpse palmen…

Als palmen op Spitsbergen zo afwezig is haar blik ze wil de ijzige koelte verbergen achter gescheurde ogen vol schrik Elke voetstap wordt moeizaam geplant op de korst van de wond in onbuigzaam land In het boek van veraf kiert een helende ster hier giert alles straf elke zucht van zover een bevroren zicht op het trage smelten vergroot…

De palmen staan recht en stil. donkerblauw liggen de schaduwen neergeveld. onder het staal van het firmament heerst het roerloze zilverblauw. de hemel is hel - en de wereld is zo stil en verlicht, dat de maan, verlost van haar licht, een onzichtbaar zilveren spoor in de zilveren ruimte verloor.…

Eindeloos wandelen langs parelwitte stranden aan een rimpelloze zee en de zon gaat nooit onder maar komt overal met je mee hier lijkt alles een wonder ieder gezicht sereen en tevree. oneindige palmenpromenade tot aan die witte haven waar engelen je toewuiven zingend op een verlichte kade je leiden naar het Paradijs waar de Zomer eeuwig…

De palmen zwaaien met hun tooi. Om toch nog iets om handen te hebben wiegt het volk extra met de heupen. De vrouwen geven knikjes met hun borst. Het leven in Quasi-land is onalledaags. Er zijn dagen dat er geen leven is: roerloos ligt de middag in de zon. De bezoekers komen niet met bussen tegelijk. The Chief poseert in zijn hangmat.…

de geknakte woestijnpalm laat in schroeiende hitte haar getergde oren hangen een andere bezweek onder haar eigen last in dit oord verdwijnt het leven onder zand in de verte trekken weerbarstige palmen ten strijde tegen de goden van de wind in de wolken wordt historie geschreven van bloedige confrontaties op de grond…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

ze luistert naar de stilte van de nachten ze hoort het gefluister van haar gedachten plotseling schreeuwt binnen in haar van alles zich uit maar ze verbreekt niet haar stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

ik luister naar de stilte van de nachten ik hoor het gefluister van mijn gedachten en plotseling schreeuwt binnen in mij van alles zich uit maar ik verbreek niet mijn stilte uit angst voor het onbegrepen geluid…

Voor je Hang ik in de touwen Voor de Liefste van alle vrouwen Voor je Zing ik de psalm Van de kwetsbare welp Geknield buig ik De palm Van mijn hand Opengevouwen Uitgestoken Naar jou…

Een tart probeert mij in te palmen. Ik laat mij door haar klamp totaal omwalmen.…

met gesloten ogen open ik mijn ziel om weg te trippen uit dagelijkse walmen richting wuivende palmen zodat donkere dagen voor even vervagen…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

De Noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

De noordzee luistert als ik stil ben geduldig hoort zij mijn gedachten aan golven ruisend antwoordt zij troostend dan met haar gefluister de zeespiegel laat mij langzaam gaan.…

Palmen, palmen, wat je mag! Kunt ge hem niet boven houên, Zorg ten minste voor uw touwen . . . 't Is een les voor d' oude dag: — Wie dat alles tijdig kan, Die wordt een verstandig man.…

deze ochtend is het licht zuiver genoeg om je verschijning op te roepen ik hou je in mijn hand naar een venster naar mijn hart, een beeld vernoemd naar geluk een ademloze stilte in de palm van ontwaken…

zij komen glanzend overgevlogen onder de bloedende moeder smelt de eerste sneeuw onder wuivende palmen monstert hij de nieuwe limousine van zijn schoonzoon ---------------------------------- uit: 'Verzamelde gedichte', 2002.…