Alle inzendingen over geblust

De vuur en vlam in deze clown, Is al lang bij hem geblust. Hij wacht nu op zijn dood, Voor zijn wel verdiende rust.…

Maar lief, wees gerust het vuur is geblust, en het ijzer te koud om te smeden. Toch komt onze tijd voor altijd terug en nog mooier dan in ons verleden.…

Vuur en vlam in deze clown Is al lang in hem geblust. Hij wacht nu op zijn dood Voor zijn wel verdiende rust.…

Ik zoek al zwevend van hoek naar hoek zoek al zondigend en jij hoort mijn gevloek verontrust houd ik mij vast angsten steeds niet geblust wat wordt er dit maal afgelast de wind blaast mij haast bewusteloos Het vaste onder jou voeten is drijfzand bij mij ik zal het beslist beboeten dat eeuwige verlangen naar een tegenpartij…

Ga nu maar Praten heeft geen zin Alles is voorbij Tranen helpen evenmin Ga nu maar Het is gedaan Maar mijn liefde voor jou Zal nooit overgaan Ga nu maar En laat me hier alleen Het vuur is geblust Onze liefde is gesust Ga nu maar Tot een volgende keer Ooit op een dag Zien we elkaar weer…

schreef ik bij nacht zo rood een supplicatie op spiegelzilver zacht een verzoek om gratie nooit heb ik iemand zo onzeglijk liefgehad de uren van de nacht hebben wij opgebrand nog gloeit de sintel te onblusbaar na ik kus je zichtbaar door de spiegel heen als het vuur van timanfaya uit gestolde lava dat nooit meer nooit meer wordt geblust…

Wie kent de grijsheid die de dagen bindt aan uren, aan niet gebluste vuren die steeds opnieuw ontvlammen? Toch blijf ik geloven in liefde die sterker is dan zelfs de dood, die mensen boetseert tot nieuw geboren worden in de nacht.…

Het laken niet meer onbevlekt ontvangen geblust door haar die hij slechts hoort.…

Toen de lippen zwegen In zwijgende gemoedsrust Was het alsof zinnen aaneenregen In dovend vuur geblust Toen de mond stil sprak Was het van vroeger en weleer En het hart brak In oud en vervlogen zeer Je stond op en keek Om je heen, alleen Doorgegaan, strak en bleek Liep je de deur uit, de zon scheen…

je smeult kringelt rook in speelse vormen ik blaas zacht jouw vuur iets aan je knispert en vonkt rood ontvlamt daarna in feller branden schroeit bijna mijn handen weer laai je op tussen grijze as verdrijft de koude nacht nog is de vonkenregen in je ogen niet geblust als je lach mij plagend kust…

Was ik niet reeds blind van liefde zou het worden als ik naar je keek Als een golf van passie overstroomt blote liefde de tocht van het hart Waar liefde vurig is woedt brand vlammen geblust met natte kussen brand mijn warme lippen aan je gloeiendhete huid Vingers schroeien vast je voorverwarmde oven heet me geopend welkom voor onze…

Grond, gedeukt, geblust, horizonnen die vertrekken, een waterige zon lekt. Randschrift in heuvels, brokken gebroken licht, baanbrekend gedicht. Grafstenen, rechtop vervreemding van de doden, geschreven in de zon. Slagboom van de geest, houden dromen niet tegen, in een vloek of zucht.…

vegen over glad vergeten eelt in steeds overdreven krampachtige bewegingen hij en zij zwegen omdat elk woord verveelt dat d’reeds uitgeschreven dichter wil bedwingen ongehoorde zuchten schuren over zachte huid daar waar ongewenste lust zich openbaarde ongeboren vruchten geven nochtans geen geluid als haar hartstocht wordt geblust…

laat nu maar nu het brullen eindelijk is verstomd en hij zich neerlegt in de kooi niet meer droomt van jagen zijn bloed weer trager stroomt laat hem maar breng geen herinnering mee lijdzaamheid heeft zijn pijn gesust negeer de drang naar vrijheid wek niet wat onbeheersbaar is wat moet hij met dat opgelaaid gevoel zijn vuur is al lang geblust…

als een hemels schone schijn laatste krachten samenbalt toont het met groots spektakel aan er is weer een bestaan verknald brokken komen flitsend voorbij verslaan in een zonnelichtkrant hoe de lang verloren strijd eindigt als gebluste komeet gelukszoekers lopen te hoop voor dit nieuws uit eerste hand trachten snel nog wat te vangen…

de mensen dragen wit branden zijn al uitgewoed spatten bloed op grauwe muren nog echoën kanonnen slaan granaten stille gaten jagen raketten geluidloos op hun doel die waanzin is nu afgeschaft ingepakt en opgebracht om in de isoleer weer oorlogje te spelen deze brandhaard is geblust maar elders voedt het kruit de lopen van hen die…

Doesterig loop ik Buiten - coulissen Die mijn landschap Zo typeren zie ik niet meer Duister denkwerk, Binnenbrand geblust Met farmaco - 'k ben De weg immers kwijt En mezelf net zo goed, Terwijl ik doods loop Te dromen op het pad Dat alleen door de Schemering nog iets Iets verlicht wordt Is daar opeens een vlucht Scholeksters…

Besef dat ik daardoor vaak moe en verdrietig ben en dat de meeste levensvreugd in mij al is geblust. Grote dief, pak nu op mijn oude dag andermaal uw pen en schrijf dat Jenny mij toen voor het eerst heeft gekust.…

Mijn liefde is gesust, mijn energie geblust. Te zijn zonder levenslust als een zee zonder kust. Waar is die hand? Waar is die schouder? Waar is het leven? Waar is iedereen?…

Nu sta ik intellectueel gestremd - mijn lezenslust geblust - bevrijd vol levenslust en zalig in onwetendheid hier in mijn boekeloze hemd.…

Alleen verliezers en geen winnaars levens geblust als een kerstkaars..... Hulpeloos toezien dat hoeft gelukkig niet als je je hart opent voor alle verdriet. Al lijkt je gift een druppel op een gloeiende plaat, de mensen uit Azië zijn er wel bij gebaat. Geef op giro 555…

ze werden geblust met begrafenis van oud zeer. Ik leerde ze veel meer. Maar het grote vuur der liefde deed hartstocht verlangen van geliefde tot gedicht. Een lichtend vuur, zou ik mezelf dan wel kunnen, mogen toedichten.…

Toen hij dan eindelijk kwam, september had de zomer net geblust, werd hij brutaal de aarde op gesmeten en was hij karig uitgerust men was zijn tweede huid vergeten.…

De brand, geblust door water de brandstof, in de emmer nu een harmonie, hoe ik het aantrof. Een lege emmer gevuld, een krachtige brandstof verbruikt de reuze brand nu opgekruld, in een prachtige plas van water dit alles legt mijn basis voor later.…

een ereprijs Je ogen kijken door beslagen ijs doch het staren krijgt geen kans het vuur te doven in hun glans dus schitteren ze zichtbaar wijs je vele rimpels worden oud ze plooien zich in diepe rust moe van wat je hebt aanschouwd Mama, de jaren hebben je gekust maar je glimlach; mij zo vertrouwd vertelt dat je jeugd niet is geblust…

Intens worden deze geblust. Vonken spatten in een vurige vulkaan. Ik kus je ronde borsten je buik je gezicht. Totdat een orkaan is gaan liggen. En je weer teder in mijn armen ligt.…

Laat me nu alleen Gewoon met rust Ver weg van mij Passie is geblust Wees nu maar stil Laten we vergeten Alles gaat voorbij Je liefde gesleten Volg al je dromen Maar laat mij gaan Ik kan niets meer Alles is nu gedaan Ga nu maar verder Je weg naar geluk Kijk niet achterom Maak je niet druk Maar leef je leven In alle eerlijkheid…

leeuw ik had het kunnen weten Ik kijk naar je gezicht en voel het is nog daar De liefde van nu en ooit mijn grote levensgevaar Jouw handen die strelen ik zie alles door een waas Verloren met ziel en lichaam daar ga ik weer voor gaas En de weg die wordt langer naar de vrijheid en de rust Misschien lukt het morgen als mijn zinnen zijn geblust…

sprookjes-sneeuwtapijt verworden is tot modderkleed, als romantisch kaarsgeflonker vlekken naliet op 't dressoir en de geur van oliebollen hangt in 't hele huis nog zwaar, als door vuurwerk vingerloze handen alle zijn verbonden en de dodelijk verschrikte poes is toch teruggevonden, als de kater eind'lijk wegebt en het maagzuur is geblust…

Wanneer de vlam in de pan slaat; en er moet een brandje worden geblust. Dan zijn er altijd de waterdragers die voor de brandende kwestie goed zijn toegerust. Helpende handen die voor de brand gaan staan. Als de wereld in brand staat kan men daarvan op aan.…