Alle inzendingen over gehaaste wereld

De uitnodiging was daar De verleiding onvermijdelijk De nat glanzende lippen Bewust raakte zij de juiste snaar Bespeelde gevoelens Ongemeen in zinnen Grijpen aangeboden lust In geilheid te beminnen Vervullen van de daad Na het roekeloos bestijgen De snelle eenzijdige ontlading Vergezeld van haar gespannen hijgen…

Tijdens een wandeling kom je haar tegen "de mens" de een kijkt somber de ander blij en verzonken in eigen wereld meestal gehaast of starend op een scherm zoekend naar het leven dat voorbij raast…

zij zit daar maar stilletjes op de straat temidden van vogels die zij laat eten uit de holte van haar hand onverstoorbaar zijn zij samen het middelpunt dit kind en de vogels om hen heen de wereld gehaaste voetstappen Ieder voor zich god voor ons allen fietsen wachtende kinderen rondjes auto 's in wedloop op weg naar thuis…

De wereld kleurt donker onder een gebroken wolkendek mijn hemel, blauw druipt uit mijn pen van mijn stuk gebracht beschrijf ik het licht heeft mij te pakken gehaast vullen woorden het papier zal ik dan toch maar een luchtje scheppen…

Want het is ergens in de wereld toch wel vroeg. Al die mensen lach ik uit, die denken dat ze te laat komen. Tussen al dat gehaaste volk, wandel ik rustig. Op weg naar een plek in de wereld waar het nog vroeg is.…

Hij slaat de maat met zijn strijkstok oefent de meisjes van zijn zangschool schrijft gehaast een lofzang voor het huis dat staat als hij verdwenen is.…

Van buiten wat anders van binnen gelijk als wij: opzoek naar vreugde hartelijkheid en medeleven Mijn broer, vrolijk, zachtaardig en nooit gehaast. Een beetje langzaam maar een levende vlam van verwondering in deze wereld. Altijd vriendelijk een broer van iedereen.…

Ik hoor anderen spreken gehaast en ondoordacht mijn hart slaat over gevlucht in een eenzaamheid die ik nu deel met een bloem.…

zo Zoek ook ik, in deze verdwaasde wereld, voorbij het gehaaste wegvervoer, en de zwartberoete wegen naar die ene, stille plek ontdaan van elk streven waar ik toch kan leven.…

Het nieuwe jaar heeft zich gehaast en staat al op de drempel, het oude jaar zegt nog verbaast het is al om warempel.…

juist als zonnestralen mij ten dans vragen fladdert er gehaast een kleine vos voorbij Dag Jan !…

De wereld dendert verder en alles staat stil. Of toch niet. Wat een mens niet ziet in de gehaaste blindheid van elke dag, is het bescheiden leven van dieren en planten. Bescheiden, maar daarom niet minder wreed. Planten gaan nu en dan dood, dieren eten elkaar weleens op. Zoals mensen dat figuurlijk doen.…

De herfstwind raast te zeer gehaast weer langs onze daken ik krijg geen kans in deze rondedans mijn zomer af te maken.…

een enkele roos in werelds leegte onopvallend geurend in pure jeugd eindeloos verfrissend van aard temidden van verblindende kleurloosheid van stoffige welvaart. Skopje 2003…

Ik me op de private tekst verlaat, het ene dicht de ander toe in de maat- en meetlint van de poëzie, fluitend riet waar de wind van de me toegemeten tijd in blaast, steeds hoger en altijd gehaast, reikt naar de toonhoogte van mijn verdriet, een odyssee naar een remedie tegen dyslexie.…

Héél langzaam stappen door gras: naar alle kanten vluchten jonge padjes heen.…

(tanka) Berken op een rij glanzen in de morgenzon, ontvangen telkens een vluchtige penseelstreek: die pimpelmees kringelt rond.…

het gebeurt je kijkt naar jezelf in de spiegel je verliest jezelf in een landschap van ravijnen je zoekt gehaast naar een uitweg maar juist die haast speelt je parten Lejo van Kuijeren…

gedachtes in kroniek summier in uitvoering of toegewijd en nauwkeurig gehaast in nonchalance een register van lotgevallen tegelijk een vergeetboek inkt verbleekt in onleesbaar van loodgrijze pagina’s…

Nee ik zal niet meer aan je denken terwijl ik je op de drempel nog even uitzwaai je kijkt niet om want dat toont sporen van zwakte daarvoor is je rug te recht en loop je volgepropt met verwijten gehaast mijn leven uit…

je tuin houdt me verborgen tussen onkruid en wildgroei een schaduwkind snakkend naar licht onder geamputeerde bomen afgemaaid gras groei ik gehaast wil het leven inhalen ademloos…

December komt er aan het is al koud in de stad aan den lijve voel je dat minder woorden meer gehaast weer de laarsjes aan weer de mantel aan sjaal en hoed wat een beetje winter al niet doet…

Ik kom weer voorbij die beuk een lange sleuf een slanke holte in zijn stam in zijn kruin azen kraaien doodstil een handvol eekhoorntjes nesten hier rennen gehaast een koers op leven en dood…

De secondewijzer is gehaast. Minuten registeren. De grote wijzer wordt angstig. Uren zien verstrijken. De kleine wijzer blijft aandachtig. Stress is voor grote wijzers. Kleine wijzers zijn wijzer.…

Gehaast werden mijn dagen langer, mijn nachten korter Is dit alles echter wel de moeite waard? Het antwoord......Laat het me bespaard.…

de dag wolkt en druipt nat van tranen de straat glimmend onder gehaaste schoenen op weg naar onvermoede troost onwetend nog het licht kent uur noch ongeduld en zwijgt de bron wacht op de juiste tijd…

Bijna iedereen leeft, gehaast of met spoed. Iedereen musturbeert. Moeten, moest en moet! Mensen, het wordt hoog tijd, om tijdzaam te gaan leven. Tijdzaamheid streeft niet, doet niets, maar voldoet.…

Met gehaaste tred loop je door, net op tijd op 't station, Zie je waar je je in de bouwtekening neer gaat vlijen. Over een maand is de modder kersenlaminaat op het beton; De sleutel van geluk, staat jouw èchte man groenten te snijen.…

de vlinders zijn allang gevlogen: geen afspraakjes meer, gehaaste onzekere kussen, aarzelende ogen zoals die eerste keren..... gebleven is het begeren vanzelfsprekender maar meer intens het geloven, vertrouwen in een mens in een toekomst die geen verleden kent..... als liefde went…

Overal drukte, overal tumult Overal gehaast, en nooit geen geduld Overal moeten, en overal kunnen Altijd gestresst, nooit geen rust gunnen Waarom toch zo veel problemen ,en waarom al die zorgen? Want weet je? Misschien is er wel helemaal geen morgen!…