Alle inzendingen over gehaaste wereld

vluchtige momenten van lang vervlogen kussen met altijd onrust en haast omdat ik met hoge snelheid opweg was naar volwassenheid nu het zoveel later is de spijt ver voorbij en allang niet meer zo gehaast komt het besef dat ik destijds meer tijd had moeten maken…

op een dag die ontspringt in voortijdig vergeten meldt mijn deelgenoot het nalaten van een voornemen ‘of we dit alsnog schriftelijk kunnen afhandelen’ voor het besef van ogenblikken is een klok te gehaast en voor mondeling akkoord is een kroniek te chronologisch rest stilzwijgende verlenging van inschrijving…

meeuwen in slow-motion boven het stationsplein trekken cirkels over de hoofden van gehaasten... een meisje blijft staan trekt haar moeder aan de mouw en wijst omhoog maar moeders van vandaag hebben dat onrustige van bijna te laat en inderdaad gaat daar de bus…

De wereld draait rond, vol met mensen, Ze zijn gehaast, verbaast, zoveel wensen. Carriere maken is vereiste nummer één, We zijn met zo velen, maar toch alleen. Waar gaan we heen en wat is de reden, We zijn blind, ongelukkig, ontevreden. Wat we ook hebben, het is niet genoeg, Zien het juk niet wat de zwerver droeg.…

Nu weet ik het zeker: God is liefde zoals ik hem laatst tegenkwam op een winderige straathoek in verschoten spijkerjas, pijnzend over iets zeer lastigs ik wist niet wie hij was en vroeg hem naar de weg, gehaast zoals altijd die wist hij niet- hij was hier niet zo goed bekend maar uit zijn onbeholpen worden sprak hoe graag hij me geholpen…

Gehaast of opgejaagd de hal uit loopt. Verlaten kartonnen bekertje.…

de wereld was niet groter dan het hier toen wij bij avondlicht de kust bezochten en wijzers wezen lang niet elk kwartier hoewel we om een eeuwigheid verzochten we voelden ons als opgejaagde dieren die dorstig smachten naar een heilzaam vocht vol overgave streken we banieren elk middel was geheiligd, alles mocht gehaast persten we druiven…

gevangen in zalige zielsverwantschap hield zij mij dat hele weekend gezelschap; ik en haar op weg naar Ons, geen ontkomen aan gehaaste harten die overstromen. een Leven vol liefde als nalatenschap.…

Marc groet des morgens vanuit de dingen de keukenkraanboog en kotste helder water Marc kon zoveel geweld van spetters tappen met achteruit stappen niet bedwingen hij boog dan nog dieper oorzaak en gevolg de som keek naar zijn broek greep naar de keukendoek stootte daarbij de vaas met bloemen om ploem ploem, jammer van de bloemen stom…

Haastig verkeer snelt 's avonds over de weg langs de zwarte bosranden van landgoed Olterterp bestuurders werpen wellicht een vluchtige blik op de rossige gloed die hun hart voor een ogenblik wil opwarmen dat glanzende raam bedekt vriendelijk eervol zwoegen en zweten aangenaam samenzijn vingers vol fijne tastzin kneden en persen gerechten…

De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Een wooncomplex, een klachtenregen Verschuiving naar miniatuur Problemen met een nieuw bestuur Met samenwerking, nieuwe wegen De aarde schudt, het stervensuur Van menigeen heeft vorm gekregen Waar is die ooit zo goede buur? Het is hem naar het hoofd gestegen Veranderingen staan…

Maar oud als ie was en geen haast iets te halen, dacht de man goh wat zullen die jochies van al dat gehaast balen.…

Een kophaas, klaar met het gebolder op de hei Die schrok van schoten, jagers kwamen naderbij Hij hoorde ze van voor en achter en opzij Hij rook de penetrante hazewindengeur en kwam in het geweer, hij voelde de horreur Gehaast riep hij; er komen moordenaars, terreur! Dus haasjes rep je, allemaal het leger in!…

Ze slaat geen acht meer op wat de wereld van haar wil, geeft alles wat ze heeft geheel bloot. Er trekt een traan aan haar voorbij, slikt dan even en zegt dan met resolute stem; jij bent van mij.…

vandaag, 22:15 Op de stationsklok tikken de seconden langzaam weg Treinen rijden af en aan Verscholen snellen passanten gehaast langszij Ruitenwissers schuiven de voorruit schoon, voor even Ik denk aan jou, aan dadelijk Kijk naar de stationsklok, het glas traant Ik wil naar huis…

fragiel als een enkel ijskristalletje kwetsbaar een klaproos in wervelstorm vlucht ik angstig in ronde hoeken steeds op het nippertje weg van gehaaste voeten die alfabetisch lexicografisch bestuurd door een computerziel mijn voelen in punten vertalen waardoor mijn kwetsbaarheid onder de hardheid van hun zolen zo groot wordt dat…

ineens nam ik de pannenkoek en niets of niemand ook stond rustig aan mijn zij ik speelde hem gehaast naar binnen vooruit dan maar en geen getalm van nu af word je mij troost zal je zeker vinden jouw deeltjes komen vrij en klimmen op in rang wie heeft uiteindelijk zo'n keuze ik zweeg omdat ik even bloosde maar ook weer niet te lang…

Zo had het moeten blijven: Jij 28 jaar en gehaast. Ik die je de weg wees naar het station. En dat ik daarna koffie dronk, me afvroeg of je de trein haalde. Jij die geen tijd had om te denken: vriendelijke man. Maar liefde moest zonodig roet in het eten gooien. ------------------------------------ uit: 'Zen uit eigen werk', 2005.…

Allemaal kruizen op een rij, als soldaten in het gelid Allemaal staan ze daar te wachten op ’t eerste zonnelicht Allemaal tot ze een ons wegen of nog minder Kan een poosje duren hoor Ze hebben helemaal geen hinder van de moeilijke metafoor Dat alles gehaast en snel moet gaan Dus zie ik met lede ogen, die kruizen nu al jaren staan.…

een spin is druk in de weer is niet gehaast ze spint een draad aan leibomen in de herfstige lucht bepareld met dauw ik glimlach van het venster af om wat ze doet met kracht en houd me stil achter het vensterglas bij wat ze doet in stilte van bezit waarop dauwdruppels haar spinrag troon omringen wit op wit…

als je mij op de man af zou vragen wat mij het meest bevreest beken ik zonder dralen de snelheid van het leven de jaren die worden voortgedreven met de speed van de bolide van Max Verstappen de bandenwissel als een onontkoombare pas op de plaats die je eigenlijk wordt verweten zo jaagt tijd van leven je gehaast vooruit naar een finish…

vlogen op, voor de rietkraag De ene ver voor, de ander gehaast erachteraan Dan samen, blij, leek het Wij op een bankje, aten brood, dronken wat Onverteerd verleden lag stil op de maag De hemel staalblauw weerkaatstend in sloten Mooi hè, zei ik. Ja zei je…

De wereld ging hem uit toen hij de uitkomst niet kon velen en dus suste hij de schade met een vinger op haar mond Toe - zeg maar niets mijn liefste Lieve zuster die hem wat kon schelen en hij trok gehaast de deur dicht met een sleepspoor op de grond Het was gebeurd - niets aan te doen wat zand erover - liefst kastelen al wat overbleef was…

geen verdienste doch tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok wist ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

geen verdienste doch louter tijd van leven zoals men dat nu eenmaal van je verwacht bij 't spoor als spoorman echter op de hielen gezeten door de klok weet ik mij gehaast door telkens weer een andere trein zo gingen de jaren als stations aan mij voorbij waarbij de vertraagde tijd geen naam mocht hebben...…

Ongeschonden ligt zij daar door zandkorrels omgeven blaast een zachte wind de nacht dichterbij voetstappen lopen langs ontkennen gehaast de afdruk van haar frêle schoonheid vertrappen het pure minnen een zijden gloed omarmt niet meer jaagt afstand door verspillen langs verbeten zoekende handen verspeelt ook hij het kleine veine…

Ik heb jouw ademhaling en jouw verstilde stemgeluid teruggevonden in jouw gedichten duinrups bij het zilte strand kleine worm in zoet tegenlicht ik vond jouw naam in mijn gedicht ik heb je nooit mogen aanschouwen daarvoor was ik te schuw en te gehaast maar ik weet dat in mijn lucide dromen jij de werkelijkheid naast mijn droom plaatst…

in dit aardse weet je maar nooit wanneer men jou eronder krijgt dus geven wij woorden gehaast zin en hopen intens op verzen met iets van levensvatbaarheid…

Mensen lopen gebukt, als ware het onder een zwaar juk, mensen kijken naar de grond, alsof er geldbedragen liggen, mensen lopen gehaast, alsof de trein van kwart voor drie moet worden gehaald, mensen lopen met een gezicht van ouwe lappen, alsof ze de globe op hun nek hebben hangen, mensen zijn onvriendelijk,…

Een verhuiswagen komt gehaast voorbij. Dekveren in de wind. En ik.…