Alle inzendingen over getuigt

Harry Kuitert schreef: 'Alles wat wij over boven zeggen, komt van beneden'. Mensen weten niets over God. Alles wat God over ons mensen weet, komt van Boven. Daarom zwijgt God in alle talen. Socrates wist al dat hij niets wist. Blijven geloof, hoop en liefde, schreef Johannes.…

je zegt dat het niets is al weet ik al van niet want je bent niet meer zo vrolijk maar stilletjes in verdriet je hoeft niets te verbergen als je hulp vraagt is het goed dat getuigt niet van zwakheid maar juist van goede moed! laat me je helpen alsjeblieft ik kan niet toekijken hoe jij langzaam probeert de ik in jou te ontwijken…

de schemering biedt in diepe stilte slechts een fluistering van de wind… Als jouw liefde zich open plooit in zachte strelen van je tong een warme hand zich ten rusten legt bereiken vleugels van verlangen m’n hart… Glijdend naar de bodem van ontgroening gelijkt het mos de zachtheid van je ziel niet meer dan de maan getuigt…

En de stroom der rivier stokt en kleurt zich rood De duikelaar duikelt vleugellam in het water Aan de oever getuigt een verdroogde bever Bomen vergrijzen, zwart is het lover wat bleef Geen nieuwgeborenen die diamanten oogsten Schril klinkt de panfluit als de merel sterft Het geschonken virus tiert vraatzuchtig rondom Een vrieskou meldt zich…

onzer lopen met slingeringen en verknopen van hun gedachteloze gangen, Vijver der liefste, waarin hangen de waterlelies, boven drijven en ingeschreven cirkels schrijven, Vijver der liefste, helderheid die maar op éne, op éne beidt; de hemel is er in en zij in blozende ijver als zij zich buigt over de vijver van zich getuigt…

Waarom, waarom, de vraag vol van smart De zon brandt op zijn verbrande huid Waarom mijnheer, moest zij sterven De onschuld, mijn voorbestemde bruid Betast door vele handen in de straat De omwikkeling getuigt het leed Haar eens feestelijk bruidsgewaad Nu haar smetteloze witte doodskleed En hoog in de met rook besmeurde lucht Wacht de…

op een omgewoeld slagveld vindt de kiem de straal door kerven in de zaaddoos welt het melksap dat bewelmt een scharlaken kelk getuigt nog van oud bloed tronend op de harige stengel die onze enkels kietelt de meeldraad waakt draagt een paarse helm aan de voet van het kroonblad een smetvlek, gestolde inkt door gekartelde lippen…

dat jij ooit eens dit boek zal lezen en voelt de liefde in woorden geweven hoe het getuigt dat elke moment met jouw gedachte was doordrenkt en dat je hoort hoe 't fluistert zacht dat ik ook dan nog op je wacht...…

Ik besta in het uur dat wacht Handpalmen wuiven mij van verre toe Mijn ogen reiken duizend ramen tegemoet Schampen langs heuvels van gebalde pracht Er ritselt water in kleuren van gesmolten lood Een deining smoort tegen de veilige oeverrand Het gouden licht getuigt van een afwezige dood Ik mompel duizend namen op voorhand Rollende kiezels…

op zijn) mijn dochters hadden een spelletje bedacht met stift werden de slakken genummerd en daarna naar de start gebracht alwaar ze weldra vertrokken (nou ja uiteraard in slakkengang) toen de 'snelste' als eerste van alle deelnemers over de finish kwam werd hij verwelkomd met luid gejuich er moet nog ergens een foto zijn die getuigt…

los laat de strijd tussen die beiden jou te veel pijn doet en jij voelt dat hun spagaat ten koste van jou gaat dat jij dan inziet van ik verlies mijn diepe warme gloed en dat jij dan de regie neemt in dezen dat jij beseft ik mis de kracht om nog iets te geven ik gun mezelf en mijn naasten een waardig afscheid van het leven dan getuigt…

dek is niet meer dicht Geen schim van wat het was Wat ooit een sprookjesland inhield Is nu nog maar een plas Mijn liefde was ooit zuiver wit Puur en onbevlekt Zij leek voor de eeuwigheid bestemd Maar is nu weggelekt De sneeuw werd langzaamaan een bui Wat puur was dat werd drab De sporen die wij samen zetten Verdwenen, elke stap Straks getuigt…

Ik kom thuis en kijk om me heen In huis is het stil geworden Alles getuigt van jullie afwezigheid Op tafel staan nog slechts twee borden Ik blader door de babyfoto's Lang geleden gemaakt Het lijkt de dag van gisteren Toch heb ik jaren over jullie gewaakt Mijn ogen vullen zich met tranen 't Vocht van moedersentiment Die tijd is nu voorgoed…

Een blik op het horloge getuigt van optimisme over. Er klinkt getoeter. Een schip, een schip met een anker. Oh, teken van. Dit is een test, een toets, een oefening in geduld. Zou hij dezelfde wolkjes zien? De zon die over alle mensen schijnt? Voelt hij deze wind? Ze gaat maar staan.…

Het is niet te bevatten, Gods grootheid Dat Hij alles zo wonder mooi heeft gemaakt Zodat men hier nooit op uitgekeken raakt Alles getuigt van Zijn grote majesteit. Lucht en winden, zee en strand De zon, maan en de sterrenpracht God, de Schepper heeft dit bedacht En houdt de wereld nog in stand.…

een stil aanschouwen staart naar hier of elders naar gruwelijk, onverlost verdriet en een wereld vol waan waar een anjer getuigt van een laatste vlinder waar zijn de kinderen? waar zijn de kinderen? waar zijn de kinderen? Auschwitz-Birkenau, 21 februari 2012 (9)…

Woorden, wat kunnen ze veel doen Met woorden kun je iemand kwetsen En over personen roddelen en kletsen Maar het getuigt van weinig fatsoen. Helaas gebeurt het toch steeds weer Met woorden kun je elkaar verlagen En onschuldige mensen aanklagen Dat is niet het gebod van God de Heer.…

Woorden, wat kunnen ze veel doen Met woorden kun je iemand kwetsen En over personen roddelen en kletsen Maar het getuigt van weinig fatsoen. Helaas gebeurt het toch steeds weer Met woorden kun je elkaar verlagen En onschuldige mensen aanklagen Dat is niet het gebod van God de Heer.…

Als ik me al solidair verklaar met een club die vroeger simpelweg voor anker ging, maar nu op armen en benen, indianennamen, goeroes, schedels, totems brandt en daar waar plek is onder de oksels nog wat linten in knoeierige bomen hangt, verloren liefdes alsof het niets is wissend en die met heel die beeldenstormneurose zelden getuigt van authenticiteit…

De onvermoeibare Paulus getuigt sterk van de verfoeide, geprezen kruispaal, de nieuwe, blijde Boodschap voor allemaal, steunt al reizend de pasgeboren kerk. Minder naam genieten elf leerlingen van Jezus, wel in 't Evangelie vermeld. Toch maken zij talloze volgelingen.…

Prima in orde allemaal, maar dat je tijdens de oorlog een dubbelspionne bent geworden, getuigt toch echt van suïcidaal gedrag en daarom is het maar de vraag of de Fransen jou botweg vermoord hebben, want je speelde bewust met vuur en volgens mij was je één van de meest depressieve vrouwen op aarde.…

Door alle tijden getuigt Romes strijdperk van rotsvast vertrouwen, geloof in God, bij kommer en ellende voortdurend sterk. Als leeuwengebrul raakt verachting of spot het Goede Boodschap verspreidende werk. "De struikelgang blijft winnen!" spreekt het lot.…

Toon je verrukt over de hofhaag, zo strak geschoren merk op dat het lover van de wilg zich voorover buigt en blijvend van de zorg voor mijn plek hier getuigt.…

Deze Balans Stone staat daar al vele eeuwen en dat getuigt ook van rust en kalmte. Zorgen voor de dag van morgen zijn hem vreemd. Het lijkt mij een goed voornemen om met deze gedachten het nieuwe jaar in te gaan. En wens de redactie, dichters en alle lezers; GOEDE KERSTDAGEN en GELUKKIG NIEUW JAAR.…

Er vlot een walm door de kamer Het verschroeide weefsel Die bloederige pomp die doorjaagt Getuigt nog van een bitter gisteren Je nipte van mijn gevlei zonder verpinken Bijna hoorde ik jouw tanden knarsen Alsof het glazuur afbladderde Jouw greep verslapt, verkilt.…

Dat getuigt van intellectuele eerlijkheid. De zuiverheid van de liefde is in alle opzichten passender. Alleen volstrekte zekerheid kan geduld worden. Onder de maat is God onwaardig.…

ja hoor; de koekoek hamert gewoon door het beest is lawaaidoof door het jarenlang gehamer op levend hout ik scherm deze dag met degens van een verrukkelijke kwaliteit, het doet mij immers niets, gewoon een dag met culturele avonturen die ik reeds heb gevangen in de schepnet waarin geen mazen te vinden zijn, slechts een open cirkel getuigt…

metsel ik met gedachtenspecie de grillige stenen van de taal tot een wankel zinnenbouwwerk zwak getuigt het mijn verhaal kon ik regels laten zingen met waarachtig toverklanken zodat er sterke ranken groeien en bloeien tot in ver verschiet met een verlichtend levenslied deze gewillige betermaker ontbreekt node de magie die getijen…

zij onbewogen met vermoeide trekken haar koopwaar schroomvallig tonen aan wandelaars die niet begrijpend verder gaan zich afvragend waarom iemand bijna kind nog bleek en schraal als was ze een beeld en toch: een broze lente die zich standvastig koestert in de zon die behaaglijk goud en warmte doezelt op haar lijfgewaad dat haast van brons getuigt…

slenterend langs de korenvelden ruik ik de zwoele zomerlucht gedragen door het Brabants land, over zandpaden, tot stof geworden en wilde bloemen aan elke kant waar het kruid van sint jan nog steeds ongewild getuigt van een natuurlijke orde ik ontwaar in de nabije verte stram en fier de toren met de knop al eeuwen wakend over Roois…