Alle inzendingen over gezin OR handen OR vasthouden

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

Elegant zwierde je langs de dwalende Russin en met megakracht stormde je op de finish aan de Engelse tegenspeelster grandioos verslaand je sprintte als een heilige godin snel als ether en kwikzilver en even dacht ik dat alle denkbare goden op jouw hand waren en even had ik groot gelijk!…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Intens voel ik de liefde, het kloppen van onze harten, dit wil ik blijven vasthouden, maar de tijd, die speelt ons parten.…

De weg hierheen was mooi -ik zie je nu nog lopen- getekend op mijn oogvlies voel die warme stroom langs je heen kom bij me liggen en hou me vast, stevig vast…

Aan normen en waarden Huizen en haarden Koninkrijken moeten komen, hier Deuren dicht, zelfs niet op een kier Ik kwam dus achterom Tuindeur wagenwijd open, wat stom De tuinman was aardig Zelfs ietwat eigenaardig Liet mij zijn kwekelingen zien Was hij plantengek, misschien ? Des huizes zoon, daarentegen, heeft afgemeten Mij bij kop en…

die éne dag, waarop het hemelblauw dwars door de toppen van de hoge peppel schijnt die éne middag wanneer alles in een grote harmonie passeert de zon, de bootjes door de Vliet voor het Archief van de Gemeente langs de kat die als een sfinx blijft zitten op een steen de hond, die schaduw zoekt en ik, in schommelstoel met plaid, die warmte…

ik raapte een scherf op ergens in een Griekse tuin hij lag daar zo half in en uit het zand er zit een rode knikker in mijn handtas die ik nooit terugvind maar hij brengt geluk vandaag heb ik een peer gekeeld zo maar gevierendeeld ze krijste niet eens het is dit moment het nu van deze zomer dat geen voorbijgaan kent maar een blijvend…

‘k zou zo graag over iets anders schrijven iets van tijden geleden toen we onbezonnen deden zomaar handen schudden kennis maken, in liefde aanraken ‘k zou zo graag het woord niet kennen de beelden evenmin ‘k heb zo’n onbedwingbaar zin om net te doen als toen je zomaar om je hals te vliegen ‘t zou toch zomaar kunnen...…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

hij speekt altijd, zij niet, haar zwijgen maakt haar vrij als een vogel in de morgen die met gezang de zon begroet twinkels in besloten ogen roept dat niets echt moet alles heeft te maken met mogen het grommen is voor de beer die 's nachts wakker heeft gelegen van de zorgen om zijn stoere eer en of ze hem reeds heeft vergeven haar niet…

zullen wij liefde en begrip nastreven en slaan wij alle handen krachtig ineen…

Nou mensen wat geweldig, dat was smullen van hertog Harry en zijn hertogin en hoe het toegaat binnen het gezin. Door Netflix kunnen ze hun zakken vullen. King Charles zit, zwijgzaam bij het vuur gezeten, zich godvergeten gruwlijk op te vreten.…

Dus wil je me helpen, als ik ’t eventjes niet meer weet Wil je naast me staan, als ik niet meer kan Wil je naast me lopen, als ik wankel, Wil je mijn hand vasthouden, want ik ben bang alleen!…

Een blik, een hand vasthouden, we zijn zo machteloos, zien en zien toch niet, horen en horen toch niets dan stilte. Wie zegt dat tijd zo snel gaat? Tijd kruipt als een slak die pas morgen misschien enkele meters verder is dan waar ze nu is.…

was jij het die me, mijn blik vasthoudend bij de hand nam en zo de reis van vele ontberingen startte door een donker bos waar ik uiteindelijk omkwam…? …Ik geloof het niet……

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

een gesloten deur zal staan Dan zijn we een echt gezin Dan komt hij er niet meer in…

Mijn hoofd is te vol Ik kan niet meer denken Mijn handen bibberen te erg Ik kan niets meer vasthouden Mijn benen zijn te zwak Ik kan ze niet meer laten staan Mijn voeten zijn te moe Ik kan niet meer blijven staan Kortom……

vroeg me af wat ik zou vragen bij ondergaand daglicht of een naderende voltooiing een aankoelende werking heeft zolang er water staat in het bekken van achtergelaten zomervreugde wat overblijft is een trouwring aan voldragen beenderen of er dan nog reden genoeg is om de weg te vinden in het landschap zoals we dat kenden en daaraan vasthouden…

Zie Ik je Nog eens Kom Je nog Eens langs Ik zou Je graag Nog eens zien En je even Vasthouden…

met een hart vol woorden op de fiets van ergens naar hier vragen in golvende regels dwarrelen pen en schrift uit elkaar vogeltaal stap voor stap in korrelig zand geschreven opgetild uit de leigrijze zee schillen krijsende meeuwen appels met elkaar niemand kan aan zijn lot ontkomen de zee golft sist valt aan gaat terug taal bouwt op breekt…

Jouw hand zwaait, nog even...... Even kan ik je vasthouden, dan..weg. Secondenlang Onbewogen. Ben angstig Angstig, om de stilte die gaat komen.…

Mijn vingers omklemmen een handvat van hout vasthouden, niet zwemmen dolend door ’t woud Ben naar iets op zoek mijn hand kleurt grauw druppels langs het zwarte doek ik weet niet hoe ik het hebben zou…