Alle inzendingen over

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Stel je eens levendig voor, dat je je ego verliest, en de liefde vindt.…

eigen mening de algemene norm vormt hij zich een cordon om het uitgeteerde lijf dat krijst om crematie welke ogen verdragen nog eenzaam op een eiland zijn schier reeds lang verdronken wappert het levend skelet met de flarden van zijn vel niemand die nog omkijkt naar het vernieuwde Atlantis als een bruistablet opgelost in de wereld geen…

ooit waren mens en maatschappij vervlochten met elkaar maar in onthechten komt het echte op de eerste plaats van het ware is helaas door het ontvlechten alleen het ego nog paraat zodat ieder als verdwaalde door alle lagen van het leven gaat de kuddes zijn compleet herders doen hun kunstjes omdat iedereen hetzelfde vreet…

Ze is verslaafd aan punten slagroomtaart, waardoor ze geenszins haar gezondheid spaart. Gestadig consumeert ze punt na punt. Het is geen punt voor haar, dat zij bezwijkt, wanneer ze ooit d'r eindpunt heeft bereikt.…

"Een alternatieve aubade" In mergelland, de voerstreek en batouwe Aan randen van de peel, ter zee van lauwe Heerst over 't stroese zand en de valouwe In lockdownland de vorst van strenge kouwe In genen dele wordt in kroonjuwelen Versmaad noch veronachtzaamd om verblijd, Niettegenstaande quarantainetijd, Hem een royaal signaal te gaan…

Toch is het vaak maar een kwestie van tijd. Sommigen jong, anderen oud. Ach de leeftijd laat deze vijand koud. Deze vijand kennen wij vaak nog niet voor de helft. Toch is dat degene die ons graf delft. Die vijand gaat van persoon naar persoon En lacht vaak met een hels gehoon.…

Sterft daar hun ego? Natuurlijk niet. Sterven is nageboren worden. Sterven is bevrijd worden, van ons hinderlijke ego. Sterven is verlost worden, van ondragelijk verdriet. Waarom zouden we daarop wachten? Wie of wat houdt ons tegen? Vrij leven zonder spijt. Leven zonder verdriet. Waarom nu al niet?…

de vaste club speelt weer de bal snel rond want wie niet kaatst heeft nooit iets te verwachten in woorden klinkt de lach en vlot de humor verstomd als nieuwe spelers penetreren een vreemde eend wordt de gebeten hond ze zien de mensen niet lijken te groeien in hun aangeprate ego en trippen vaak op andermans verdriet beleven…

Heb je de mensen al zien slapen En gedacht hoe dat toch kon Dat rivieren naar een zee gaan Die terug wil naar een bron Ik heb gekeken naar de bomen Heb me er zeer vaak op vergaapt Zag de bladeren naar beneden komen Als een mens die slaapt En de takken rijken stevig in de verwachting van het licht Het wordt donker, de mens doet vredig…

alleen jij en ik een dierbaar moment met jou die mij kent gedachten razen aflandige windkracht elf wandelend met mezelf ik heb je lief je biedt perspectief stelt gerust alles mag ik achterlaten je spoelt het weg als ik je dankbaar gedag zeg is de wind gaan liggen…

Over heel de wereld water en vuur Als mensen onder elkaar en in de natuur...…

De lange strip Doorheen de chaos en alle zoetigheden Zie je de waarheid op ieders lip De waarheid van het licht en kwaad op het verleden Man vrouw jong en oud willen niks anders dan alle miserie vergeten Lachen zonder lach en huilen zonder traan Het leven leeft hier maar het voelt verlaten aan Iedereen heeft wel wat geklaag En heeft hier…

"Val wind", sprak Mozes Yam Suf lang genoeg gedeeld ging de storm liggen…

Sprekend de moeder wat lijkt zij/hij op z’n vader op z’n opa, oma, tante, oom, neef, nicht uiterlijk vertoon allemaal bij de geboorte, het nieuwe leven van een baby, mensenkind; meisje/jongen het is de toon die de muziek maakt afwachten dus, zijn/haar smaak gun het kind z’n eige z’n eigen unieke ik sprekend zichzelf!…

Als het me méér wordt dan ik hebben kan, dan roep ik luidkeels een drieletterwoord waarbij de letter “u” in ‘t midden hoort, ‘t beschrijft een lichaamsdeel van vrouw of man. Het woordje “rug” lucht op, kan ik beamen. U dacht wat anders? Foei, u moet zich schamen!…

met zware woorden dan wel speelse accoorden timmert de dichter het zijnde dicht hij is van een zo groot gewicht dat zijn ego vaak wordt verlicht met de mist die men kent in Londen en omschrijft met groot gemak zijn wazige zonden hij verklaart de eigen spiegel vaak met een duister elan waar reflectie, ongetemd, verdwijnt…

In mijn gedachten. Kom je nog steeds bij me zitten. En leg je je hoofd zachtjes tegen mijn been. In mijn gedachten. Omhels ik je nog steeds. En voel jij je geborgen. In mijn gedachten. Hebben wij nog steeds eindeloze gesprekken tijdens onze wandelingen. En koesteren wij onze verbondenheid. In mijn gedachten. Zitten wij nog steeds naast…

Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

Dat zit mensen in het bloed. Het ego primeert. Ze willen koste wat kost in de geschiedboeken belanden, ook al hebben ze er zelf nooit één gelezen.…

Mijn dochter in Enschede, houdt heel veel van de zee. Op elfhoog in haar torenflat, voelt ze zich tevree, als op de golven van de zee. Maar eens per jaar, dan gaat ze echt. “Ze waait dan uit, “ zoals ze zegt. De haren in de harde wind, de voeten in het zand, lekker samen naar het strand.…

Zonder een verlangen vraag ik mijzelf waarom ik alleen mijn eenzaamheid niet wil verlaten en wacht op dagen die zwijgen en woorden die volgen wanneer ik mijzelf weer zichtbaar maak.…

Verdrinken in de stilte. Niemand is herkenbaar. Kijken naar de horizon die bang maakt. Niemand wacht. Verlaten wie aan de toekomst dacht zijn ze eenzaam achtergebleven en was er niemand die hen vroeg of ze ooit iets hebben geweten.…

Niet nu en niet later zal ik lachend omhoogkijken en geloven dat levens en momenten nooit eenzaam voorbijgaan wanneer ook de dood niets meer vraagt en ik weet waarom ook mijn schaduw steeds vager wordt…

Met moedige ogen en een nieuwe blik ben ik op zoek naar het spiegelbeeld dat me belooft en gelooft dat ik zonder scherven overwin wat verborgen in mij bestaat en zonder ogenblikken verandert in blinde haat…

De wachtende ochtend is de korte belofte die niet veranderen wil als het oude begin weer ontwaakt in gezichten die hun nieuwe begin zoeken en verdwalen in de haast om niet te missen wat ze geloven als ze steeds de tijd om raad vragen…

Groot is de leegte die je vol praat met kleine woorden die als insecten je leugens verteren. Je bent geen tovenaar maar je goochelt met emoties van iedereen die volgt als je lacht en weet elke zwijgende dankbaarheid is jouw deel. Want val je niet dan zul je verder gaan als de schim die een schaduw…

Wat ik niet weet is mijn geschenk waar niemand in de toekomst aan denkt zolang de mensen van gisteren mij niet bedanken als ik kerst weer overleef met dezelfde honger en dezelfde wanhoop die ook morgen mijn naam weer kado krijgt…

Langzaam dromend dwaalt ze overal met puzzelende gedachten op zoek naar de schaduwen die niet meer willen wachten en naar wie ze kijkt in alle wintergedachten en vragende gezichten die haar kou dichtbij verlangen…

De klok deelt met zijn wijzers wat wij vergeten als je wijst naar het verleden dat we weer beginnen met het vertrouwen dat we niet meer alleen verder gaan.…