Alle inzendingen over goudgele

Lach dan nog eens naar die oude magiër die de lucht beslaat met goudgele vingers en de huizen wit pleistert in zijn gelaat, want straks is het weer zomer.…

De lente versiert lente versiert me met goudgele hangers te groot in getal Ik mag uit mag naar buiten voel me mal.... Het voorjaar in m'n kop haal me van stal: Het is waarlijk lente.......…

De stralen reiken in het late uur tot aan de overstaande verre muur, en toveren die om tot schilderslinnen: Een kruipend kleintje maakt er in goudgeel met schaduw een bewegend tafereel.…

donkere stippen verduisterende manen verjagen het licht vochtige lippen drogen mijn zoute tranen deppen mijn gezicht goudgele bloemen verzwijgen het geweten verwelken in rust wil het benoemen wat in mij heeft gezeten voor ik werd gekust…

ze spreidt haar armen naar mij uit, omhelst mijn diepste verlangen ze geurt als de kleurrijke bloemen, ruist als het goudgele koren ze zweeft met de wind en de wolken, zacht als de zomerse zon ze zwemt in de bron van mijn tranen, danst met de pijn in mijn hart…

Een blauwe lucht Een witte wolk Stralende zonneschijn Een zachte bries En kleine kabbeling Over ’t vlakke meer Nevelig bos Aan verre horizon Wuivende halmen Van goudgeel graan De levensbron Van vredig bestaan.…

Ik hou van bier, het schuimend goudgeel vocht, Wild en ontembaar dansend in de glazen, Het is de roes voor wijzen en voor dwazen, Waar ik zo vaak al van genieten mocht. Al kost het binnenkort een lieve duit, Ik breng op deze drank een heildronk uit.…

Hier zit ik, net weg Mijn goudgele vrienden staren me na Even opzij, naast je Ja, ja, problemen Donkerbruine ogen, verblind Het is gezellig daar Laatste ronde Ik kijk je na Omlaag... terug... naar huis... Dan maar drie keer in het nieuwe jaar…

Het is weer herfst de goudgele weg waarin we terugvallen naar de aarde naar de geur van de grond naar het uitdovende licht wachtend met een hart vol bloesem, een zaad gelijk een lentedag Terug naar de heuvels waar het groen is en bloemen…

ik weet niet wat het is de bloes die je draagt de kleuren die je koos is het wit of roodbruin misschien zelfs kopergroen zijn het je ogen of de kastanjes in je haar of is het eenvoudigweg de appel waarin je stevig bijt goudgeel van schil of het steeltje dat je niet eet maar waar je heel sappig naar kijkt…

witborrelend zog bruist weg in het ijle verstervend in schuim onder windstille zeilen gekraak en geklots een zeezilte streling wiegende lichtjes een meeuw op de reling goudgeel gegangmaakt door rimpelend klater rijzen de sterren uit ’t donkerend water…

Maar wat terugkeert in hun gezichten is voorbij, oud goudgeel licht over die mooie wereld die er nog is maar alleen omdat zij er was. --------------------------------- uit: 'Geluk is gevaarlijk', 1999.…

Jij was weer teruggekomen had boodschappen voor Pinksteren gedaan en ik schonk een kopje thee goudgeel in een glas presenteerde daar een kaakje bij geurend naar volle graan Je keek me aan een beetje uitgezakt ik voelde dat je weer een klein beetje meer van mij genoot zoals van het weer…

Weet je wat ik lekker vind: Zitten op ons tuinterras met wat zon en uit de wind, in mijn hand een heel groot glas vol met goudgeel schuimend bier. Als het glas dan onverwacht koel een frisse druppel morst op mijn rood verbrande borst denk ik: ~Wat geniet ik hier.~…

Naar de hemel zullen ze gaan groeien de goudgele bloemen van de zon. Ik mag naar de zonnebloem kijken tot ze jou in de hemel zullen bereiken.…

Jij laat je niet vangen rook van een sigaret de geur in je haren Jij komt zeker en gaat schouderophalend voorbij Wolken stomen van licht gevuld met regen, terwijl de maan goudgeel zich vult met sinaasappelsap mechanisch van eerste koude persing…

Goudgele aren Golvend als stille baren Onze oceaan Oneindige grens Overschreden door jaren De toekomst verstaan Azuurblauwe lucht laat mijn gemoed bedaren zie de fletse maan Het pijnlijke licht zal ik moeten ervaren net als jouw heengaan…

Mooie goudgele zon schitterende gloed Zo strelend en warm goed voor het gemoed En de wereld is mooier een glimlach ontwaart Zomer gevoel raakt je hart en het is nog pas maart Laat haar vooral schijnen kriebelen over je gezicht En koester het moment dat ze het leven verlicht…

De maan gaat krimpen goudgeel kleurt zwart het licht wordt getemperd. Versluiering van zonnetijd die lichtjaren niet hindert het is een oneindige passage. Stille verwondering over het onmetelijk universum waar mijn ogen naar reiken. Me dan afvraag is daar ook leven zoals wij dat kennen hier in ons aardse bestaan.…

Vanuit het goudgeel koren stijgt de warmte omhoog, draagt het leven in cirkels naar de hemelboog. Daar deel van zijn met jubelkreten om het geheel te voelen en te weten het lied leidt het pad naar omhoog.…

goudgeel glanzen haar borsten in het welig decolleté kon ik met haar toch dansen mijn ogen hangen aan haar lippen en smachten tot van haar korset een knoopje openglijdt hoe zou ik het kunnen laten en wachten tot mijn kus haar lijf bevrijdt kon ik met haar toch dansen maar zij lacht en lacht en lacht haar mond knalrood kraakwit…

[Haiku-gedicht] Opdwarrelend zand het verdroogde goudgele graan smoor hete zomer. Drippende druppels kletsnatte regenvlagen waterige zon. Zwanen klapwieken egels scharrelen wat rond het verdroomde land. Mensen lieven zich traag zwiepen paardenstaarten alles in een wei.…

ik weet wat mooi wordt in begin en verder zoek ik met penseel antennes leiden naar goudgeel.…

Een dikke meelpatat, strak en vol in zijn dunne vel, droomt wekenlang verwachtingsvol, vrolijk en fel, van de orde der kokkerellen en hun dienstige gezellen, van pikante chips, van krokante porties goudgele friet. Maar vermits hij komt uit het foute aardappelgebied, moet hij zich nu als banale veepatat tevreden stellen.…

een land met blauwe luchten en goudgele akkers vervuld met hoop samen strijden de makkers hebben veel te duchten ze hebben hun hart aan blauw en geel verpand hun hoop echter is niet al te teer maar nog veel te hard het zou zo zacht moeten wezen en zweven als een veer maar voorlopig spreekt hun hoop nog jammerlijk ongewild wreed…

Camelia met je mooie bloembladen en vele goudgele meeldraden. Je grijpt je vast aan de stralen van de zon, aan het lichtspel van druppels in een regenton.…

Goudgeel golvend graan, bewogen door de wind. gerijpt door verguldende zonnegloed. Groeiend tot ons voedsel, het brood. Geoogst, gemalen graan. Het leven uit zwart geploegde naakte akkers.…

De laatste magere zonnestralen raken nog even de toppen van de goudgele halmen aan. De wind streelt zacht de pluimen die zich koesteren in het tere zonlicht. Op de achtergrond rolt de branding en speelt met de schelpen die aan de oever liggen.…

Tuinen tonen kleurrijk blad in tinten goudgeel, groen en koperrood. Ik ben dankbaar voor wat het bloemenaanzicht bood, enkele rozen zie ik nog staan. Natuurschoon waarvan ik altijd geniet er ligt zoveel moois nog in 't verschiet. Ween maar niet.…

Laat ons neerstrijken op het goudgele strand ergens hier heel ver vandaan in een heerlijk warm land. Laat mij schuilen onder jouw vleugels bescherm mij tegen de zon laat mij even kunnen vergeten hoe alle ellende begon…