kaarsen zijn gedoofd
konden we samen opnieuw beginnen
paardenbloemen zijn
heuvels beklimmen als het kind dat
armen gespreid, vogel van binnen
blindelings zeilt op de wind
ooit, onder bloesembomen
bliezen we zaden als bellen omhoog
ik dacht, en denk dat nu nog soms
misschien besta je niet
in deze tijd op deze plek
en ben je slechts
een grenslijn…
zo geef je me
jouw leven
op de grenslijn
dichtbeschreven
liefde heeft te
vaak gestolen;
het meer dan alleen gekir
de kunst van samen slapen
nachten blijven vallen
op het binnenpad
naar stilte
de schemering
heen en weer
om het schreeuwen
te ontrafelen
zo geef je me
je ziel
door eenzaamheid
gesneden
en ik
ik wil slechts…
Hou mij vast
en dans met mij
door de dagen van ons leven
dan zie je mij
ten voeten uit
veel meer kan ik niet geven
Laten we dansen
over de smalle grenslijn
tussen liefde en haat
waarheid en pijn
onbetwistbaar bewijs
van ons samenzijn
alles heeft zijn prijs
dus ik volg en jij leidt
onze glazen zijn nog vol
dus wij drinken...op de vrijheid…
of Hahnentange
niet in één naam
te vangen
een rij boerderijen
aan weerszijden
de grenslijn sneed
tussenbeiden
schuin door het gehucht
en spleet geducht
twee huizen geheel
in een Duits
en een Nederlands deel
dat gaf teveel
gedoe, dus is
de grens nu niet meer recht
er in een hoekje in gelegd
helemaal Duits
zijn de twee huizen
je wordt…
Van Venray richting Deurne rijdend, waar een grenslijn
Noord-Brabant scheidt van Limburg, ligt links van de weg
een bosje onder een door bendes van forenzen,
wegreuzen en -piraten doorgezet beleg.
Er prijkt daar een verkeersbord, blauw met witte P.…