Alle inzendingen over grijs OR kleuren

een oude man heeft licht nodig meer licht en kleur hij hoeft niet grijs te zijn de oude man denkt aan vandaag hij hoeft niet te worden die hij al is een oude man alleen zijn stramme lijf weet vaak niet hoe het verder moet…

une cratte de bière Entre le pays d'or et mont vent où Ça va?…

grijs…

het einde van liefde begint met angst voor verlies verloren zijn de mooie dromen verloren de herinnering verloren zin gewonnen zijn ware beelden gewonnen is visie gewonnen zijn ben niet verloren ben niet gewonnen gewoon de twee verbinden zoals een refrein verliezen en winnen totaal zinloos liefde wint niet wedijver wel…

Mocht het ooit zover nog komen dat ik al mijn gasten welkom heet dan zou grijs mijn wereld kleuren zonder zwart of wit stramien geen gast zou mij bevreemden hun dossiers zijn mij bekend ik zou ze als mijn minnaars nemen in stil geborgen samenzijn…

Ik ben een grijsaard zonder kleuren; een pennenlikker, grauw en grijs. Het is het ergste wat je kan gebeuren: eens bonte hond, nu kleurloos wijs.…

Net nog geen winter, net iets te Grijs wentelt de wereld zich op weg voor Zijn winterse reis.…

Jouw ogen vullen zich grijs kleuren schaduwen in zwart-witte lijnen, doorwaadbaar in het spiegellicht je wist de warmte, smelt de schaamte in wangenrode armen donker en duister apart omrand je mijn huid met een oogopslag…

de schrale oostenwind ontneemt in niet aflatend beuken het land zijn kleur schuurt velden kaal regen in kille nevel valt geruisloos op grijs niemandsland waar stilte ademt en denken wordt tot stenen beeld…

ook al zijn haar keuzes niet de mijne, kleuren ze mijn dag niet minder grijs de hemel regent mijn tranen daar machteloosheid mij ten deel valt uit liefde kwamen jullie in ons leven, met een gebroken hart zal ik jullie moeten laten gaan…

zij heeft de dag bekeken het grijs met dat van andere dagen vergeleken spectaculair waren de verschillen niet totdat je op het eigen beeld stootte waar het grijs een ander leven speelt in de wondere wereld van kleur korte plukjes met oplichtend contrast alsof de zon er nog even vat op had tussen zwart en licht bruine herfsttinten…

Dit doek kleurt zich met oneindigheid Een kleur die niet op jullie palet voorkomt Wij zeggen dat daarboven het soevereine lachen rondfladdert en de sleutel tot de mysteriën Wij zeggen dat de dichter daarboven er zijn troon heeft en zijn gevangenis Hollandse schilders wat betekent dat blauw, dat grijs waarmee jullie je dromen saust?…

Zijn kleine woorden kleuren al het grijs handen fluisteren zacht als strelingen op haar huid de nacht kan beginnen.…

Ik zie de kleuren niet, grijs stroomt uit mijn ogen, als zacht vedriet in stil bewegen.…

ik zag je in de wolkenluchten wist hoe snel jij wilde vluchten voor de kleur na jarenlang in grijs was jij beducht voor sprankelen in meer dan wit en zwart alleen je pril is groen en zomert toch het warme geel dat ooit zal komen je oogst al mooie dromen beken maar kleur geef warmte weer een kans en dans met mij van nu af…

Eén kwestie staat voor mij centraal vandaag: ‘To buy or not to buy?’, dát is de vraag!…

Waarom die domme vragen Valentijn Ík hoef die keeper toch niet af te bellen Je stelt alleen maar vragen om te rellen Ik geef geen antwoord meer aan zo´n chagrijn Dead or the Gladiolus in Qatar Ook sunder Cillessen come we best far…

waar kleuren langzaam nestelen in grijs van grauwe maanden slaapt wit in pas gevallen sneeuw zijn winters maagdelijk rusten toch zal er iets gaan broeien in leven dat door snoeien kort gehouden wordt het zijn geen stemmetjes die soms winden kleuren wel de klank van samenspraak die over het mysterie van de blauwdruk gaat…

Buiten plenst de natte regen Wolken jagen donker voorbij Somber zit ik wat te staren Hoor het onweer al dichtbij Dan breken traag de wolken Een regenboog met felle kleur Vertoont zich spontaan En verbetert mijn humeur Zo'n regenboog lijkt op leven Kleuren tussen zwart en grijs Zolang ik dat kan blijven zien Geniet ik van mijn levensreis…

jij hebt dat herfstige in vale kleuren de volle zomertinten verschralen naar het grijs intense van een verre horizon je lach trotseert de elementen en is de lage zon al gepasseerd je pas mist het joyeuze voorzichtig stappend op het nevelige pad nog oogsten lange schemeruren de laatste kleur van het seizoen maar winter kraakt…

Het einde van de tunnel lijkt nabij, Wat grijs werd zal voorzichtig weer gaan kleuren. Er staan weer leuke dingen te gebeuren, Met mitsen en met maren en tenzij. Op voorhand wil ik niemands vreugde doven, Maar het is wel éérst zien en dan geloven.…

je schreef zwarte woorden ik poetste ze tot grijs wit wilden ze niet worden ik lees ze tot een zin het begrijpen wil er maar niet in je strooft in verder gaan de cohesie is mij grotendeels ontgaan plaats je kleuren laat het licht je leven zien ik proef je toch wel in je geuren…

Een grijs waaruit het zonlicht is gewist houdt ons de hele maand al in zijn macht. Gelukkig passen aso’s voor mineur en geven met hun zwerfvuil nog wat kleur.…

ik zie weer de foto's uit het huis van verleden ze staan er goed op in toenmalig zwartwit pas later konden kleuren dat podium ook weer betreden het waren nuances overheersend in grijs de lach die nooit mocht een jeugd die een snelle volwassenheid zocht en zicht op een plaats met gewicht nu zomert lente het winterse grijs snel voorbij…

waar de wilde kastanje stekelig wordt geelgroene blaadjes vergaan in bruin lonkt de herfst in haar groet naar de winter duistere dagen waar grijs overheerst vergaat elke kleur in de strijd met zichzelf het lied van de zon fluistert de wind…

laat mij in tinten van aarde en zee voorbij de honderd kleuren rusten in het grijs van de avondschemer en in het zwart van de nacht laat mij vanuit het tepelvormige midden draaiend en cirkelend in eenvoud mijzelf verhalen de zee is mijn oor en het zand - mijn zinnen al het andere gaat mij niet aan…

Ik veeg de kleuren uit je gezicht blader wat grijs door je haren lekt geschiedenis weg uit mijn pen zo vliegen woorden de wereld rond die niet van mij blijken te zijn maar als gestolen waren opgegeven bevestigt roze rood haar zonnige zelf wat me wijselijk doet besluiten een andere toon te neuriën…

Heel weinig blijft er nog van wat in lange zomerdagen ons hart verheugde door zijn klank en kleur. Nu is er vaag de geur van sterven en van dwalen, van weemoed en van scheiden en alles wordt zo traag, zo grijs... Zo vaag en toch zo helder, want wat de echte dingen zijn wordt helder door de glans van pijn en van veel moeten laten...…

de pluizige blauwe hemel verandert in een grommend grijs monster alles ademt afscheid in een rivier van bloed keert ze de stenen om haar lied moet de kille gronden warmer kleuren haar schrille schurende stem verhaalt over een hoge waarheid als in een Griekse tragedie…

Ver weg van de flarden mist en tinten grijs de grauwe dikke klompenschapen en de sloten met het eeuwig ijs, ben jij op siennareis.…