Alle inzendingen over grote gezinnen.

(Zie voor deel I, mijn beschouwing 'Echt reizen is een kunst' van 20 december 2014) Echt reizen is een kunst die je moet beheersen maar wat in Gods naam zeg je tegen de tijd die na crash heeft besloten dat niemand naar huis keert? terwijl op ieder iemand wacht die niets meer mag hopen...…

niet wetende waar het is begonnen onder de dieren waar de mensen wonen van de grote steden bij de samenvloeiing van de rivier de stem in de mist tot in ons land waar het coronavirus van nerts op mens is over gesprongen…

brein Wat is het effect ervan Wat is het plezier Wat heeft Degene die dit voor ons maakt In het vizier Waar gaan we naar toe De mobiel De cel Informatie Razendsnelle communicatie Piepkleine berichtjes Als muizentaal Digitaal Wordt normaal Als god Die gecodeerd wordt En dan te bedenken Dat het allemaal begon Met een vuurtje In een grot…

Geen handjes tastend uit te steken, geen glimlach doet de harten troosten en waar de lichtste adem breekt, rouw-baar rouwen in een ademnood, groot verlangen naar de oerzee van de moederschoot.…

Hij bond de strijd aan met de Saracenen De koene koning uit het Roelandslied Wie van hem afstamt zegt de sage niet Hij liet een harem delen in zijn genen De Christen-koning werd gekroond tot keizer Door zijn minuskel werd Europa wijzer…

Het grote nabij, voor het getij. Keert weer weder, knielt zich neder. Inzicht in het niet, het grote in 't verschiet. Eenzame loop, het grote kroop. Het sluipt erin, zonder enig beding.…

De wereld zo groot, zo veel te ontdekken, Mijn hand zal er altijd in liefde zijn.…

Ik kan je niet aan, je bent te groot groots in je zijn, je wezen, je geest, je liefde. Ik hou van je, maar ‘k moet je laten gaan, eruit moet je, heel ver weg verdwijnen geen spoortje, geen restant, geen sprank anders vernietig ik mezelf, verrot ik...... gesmoord in passie en aanbidding. Ik moet terug.... Tabula Rasa....…

hij voor iedere vraag een antwoord dat hem zint veertien, ze bloost verdoofd door zijn attenties onstuimig op haar wang geplet met zijn feilloze handen op haar uitdeinende vrouwelijkheid veer tien vertrekt, met hem zijn standpunten, zijn trots hij zal eindelijk leren zingen als ieder maatschappelijk vogeltje zo vrij als het kooitje groot…

Dan voel je grote dankbaarheid, want je bent hen niet echt kwijt.…

een kleine grote jongen bent…

Dansen met een vlinder op de middelmaat van vragen waar jij groter wilde lijken dan wat paste in je hand kleine emmertjes met zand zo licht gedragen naar het water zomaar tranen zou verslikken in weerschittering van jaren Zoveel dingen die jij anders zag maar niet meer terug kon draaien niet voor hem - die kleine man met wie jij vlinderde…

'k Denk aan jou Normaal de dingen Die doorgaans simpel Zijn te duiden Tastbare contouren In mooie lijnen Ademend de passie Over de grenzen van Een dieperliggend Verlangen naar Een wellust Juist intimiteit Altijd passievol In haar grootte…

hoog opgetrokken hangen reigers volledig in hun spanwijdte…

Ze is zo groot, zo warm, zo zonnig; ze geeft straks heel de klas de borst. -------------------------------------- uit: 'Op Pennewips plek', 1982.…

Zij behoren aan de herfst en grote vazen met takken eikenblad die ogen trekken mijn tuin sterft reeds af accepteert geen chrysanten behalve dan de afvalbak als ook zij gestorven zijn…

Hij heeft zijn tijd gehad eeuwen lang alle seizoenen jaar in en uit een ring er bij nog meer diepe groeven. Stormen en regen blad, bloemen, zoveel zaden gedragen. Tot zijn uur had geslagen, hij plaats moest maken voor teloorgang van de tijd. Toch is hij er nog steeds duurzaam mooi mag hij al jarenlang mij zijn grootsheid tonen als…

Mijn ziel is gevangen in een duistere grot In het labyrint zoek ik een uitweg Maar ik dol maar rond Ik zie het licht en voel de warmte Een innerlijke stem wijst mij de weg Maar ik wil niets zien, ik wil niet luisteren En ik blijf maar dwalen In die koude, eenzame, donkere grot…

klein en geborgen zal de dag van morgen voldoende zijn dat besef en een klein beetje lef zal genoeg zijn als morgen fijn zo in het klein een grote stap mag zijn…

hem groots dragen omdat hij eeuwig is…

Je gaat logeren en hoeft je knuffel niet meer mee Loopt alleen de school in, zwaait nog even vrolijk Op die momenten ben jij groot en ik heel klein…

's Avonds op kantoor Het raam staat hoog Langsdenderende treinen waaien koelere lucht binnen Mijn collega denkt Ik ruim de mappen op De tijd zou hier stil staan als er geen licht door de kamer reed Ik trek het raam dicht en het rolgordijn Hij doet het licht uit We gaan Zonder iets te zeggen sluit hij af Tot morgen weer…

Huizenhoge golven kwamen Zij namen namen mee Soms hele gezinnen samen Zeeland in de zee Mensen, koeien en honden Zij verdronken op het land Zoveel doden en gewonden In zee, in Zeeland Ook echte helden gingen Zij namen namen mee Zoveel afgrijselijke dingen Zeeland, land van zee Op het verloren land Bij dreigende westenwind Op een…

Arme gezinnen; soms soep op de straat van het Leger des Heils bij een 'stille nacht' 's avonds laat. De bezongen verwachting over een gevoel van warmte dat geen plaats meer vindt bij vele mensen thuis; maar zich voedt bij het sterrenlicht op de straten dat zich aan de hemel vormt tot een kruis.…

In vele gezinnen of bij alleenstaande mensen ligt er waarschijnlijk niets. Het is niet vanzelfsprekend, dat het overal maar zo is. Als gezin waarderen wij het dat we dit allemaal hebben. Het zou mooi zijn als andere mensen ook iets zouden kunnen krijgen. De wereld is wat dat betreft in ongelijkheid verdeeld.…

Laat ons als volwassen mensen, groot zijn in de daden die wij dagelijks (moeten) verrichten Laten wij klein zijn in het grote en daarentegen groots in het kleine Laat ons communiceren bovendien, minstens zo belangrijk dus; respecteren (Verzoening)…

Al wil de dag, de week van alles vervaardigen, wat houdt in deze nadagen nog echt steek. Het weer is het weer over en weer de regen de regen de hogere wolken, de wolken soms de nevel in het gloren. Is het wat we al lazen in jullie ogen proefden in de niet uitgesproken erfenis van het straks in jullie denken. Want al wil de dag met weer…

Het kleine witte kruis herinnert nog aan de drie omgekomen soldaten een weg voor hen zo onbekend waar zij hun leven hebben gelaten De weg was glad en kronkelig en ook hun snelheid was te hard drie gezinnen waren in diepe rouw en heel de dorpsgemeente was verward Tachtig zou daar prachtig zijn geweest maar jonge mensen willen zo graag meer…

beef golf, huis golf schok golf schud, vloed golf als dode vissen op het water dreven ze weg huizen werden gronden waar vroeger gezinnen onstonden zijn nu voor eeuwig ontbonden ruis.…

Grote schuiten lopen binnen. Kolen, cokes en koffiebonen, zo gek kun je ‘t niet verzinnen, maar het moet wel de moeite lonen, Valt er goed garen van te spinnen? Varen ze de haven binnen, gaan er briefjes op de post naar liefjes en gezinnen wat in de kantlijn klost.…