Alle inzendingen over haantje de voorste

het zijn kwadraten uit egard onderwees je, je leeft mij uit in voorbijstreven zo voeren enkele kunstenaars over eindeloze golven ongebonden aan tijd voorste steven je telt landelijk zicht uit…

Het slachten van een haantje met een shredder Is snel en pijnloos en ’t schiet lekker op Geen haan die kraait in de regeringstop Veel schoner dan zo’n roadkill-snelwegkledder Die aan de hemelpoort zo’n rommel geeft Maar die heeft dan tenminste wel geleefd…

Maar “op je achterste benen staan“, Waar komen de voorste dan vandaan?…

verzucht de visserzoon, in zijn linkerhand een hengel en met zijn rechterhand wijzend naar een koperen haantje dat boven het water met de wind meedraait. "Een verzonken dorp." Tussen wal en schip en met het komen van de herfstvloed, in havenzicht verdronken.…

Maar de voorste figuur Liep het schilderij zo uit… En de bal lag tegen het lijf dat weer leunde tegen de boom En de boom voelde zich alleen Geschilderd Als in een nageleefde droom…

Vader verzucht, in wolkendek gelegen, hoe zijn kinderen al jaren zijn huis niet konden vinden, terwijl hij vol van vluchtige irritatie een schouwspel van treurnis, met zijn zonen een-na-een op de voorste rij, gadeslaat. Nu is het te laat.…

Verzwakte eenheden vochten een verloren strijd de legers van de agressor dringen tot in de voorste linies door Schaduwen vullen het slagveld rusten op vermoeide cellen het goede overwint het kwade? Nee, de doktoren hebben hem opgegeven…

En Hij mijn achternaam achter jouw voorste zet.…

Van Jeltje moeten we massaal onthanen. De heren van de schepping moeten leren Hun vrouwelijke kanten te waarderen En zich niet steeds de meerderen te wanen. Maar Balkenende is beslist geen hen met die kippetjes van BNN.…

Daar ligt het. Zó floept het er uit. Overdacht of niet. 't Spontane van je tong! 't Vlindert tussen de mensen. Ach, ze hebben geen weet wat voor dure gedachten om hun hoofden zweven. Maar vlinders worden buiksprekers. Onderling en op toneel. Hot items in vergaderingen. Af en toe schrikt men zich scheel. Een meeuw die opponeert dat…

De oudgedienden vinden 't maar lomp Maar wat zou je nog met zware stenen sjouwen Voor de bouw van kouwe kerkgebouwen? Je huurt een grote auto en een pomp! Geen angst dus als uw kind komt met de frase 'Ik ga nu voor het eerst een kerk opblazen'…

de horizon vervloeit verrimpelt traag een kerktoren in de verte de stilte rust en geeft geluid een kans om zich te laten horen herboren dansen de insecten plaag voor plaag voorbij potten rammelen voor etenstij de warme wind verdwarrelt zomer tot orkaantje en verjaagt pardoes een soezend haantje als de zon de ochtend brandt tot…

strepen aan de hemel hun zielen helemaal vooraan geen ballast of verder aards omhulsel alleen kristal markeert de vaart tot waar de tijd zijn grenzen lost en naadloos overgaat in eeuwigheid ze zijn vervlogen in oplichtend sterrenstof met vurig laatste groet hun speelsheid is weer samen delen zij stralen nu oneindigheid op de voorste…

binnen tot Eemnes buiten liggen nog steeds in zondagse rust langs de dijk weilanden vierkante eilanden monotone schoonheid tot de einder herhaald polderwegen vallen samen op een punt en ik die niet wist dat je er verder kunt boerderijen wachten in slagorde erven geharkt, rustdagklaar pront hun voorste…

nog ben ik een jonge god kan veel genade geven maar kleine stukjes breken me al op in het ondermaanse leven laat schone maagden warm mijn voeten wassen drogen met hun lange haren helaas het paren in de hemel is geweest nog dondersteen ik op vergane glorie laat haantje steeds victorie kraaien in mijn laagaardse herinnering nu sta…

Ik was zo blij met zijn komst en met de zoen die ik onverwachts van hem kreeg en ik weet nog dat ik bloosde daar in die voorste bank. Altijd zou ik die kus van Vader onthouden en mijn kinderen vertelde ik ervan. Ook vertelde ik hun van de juffrouw en van de vriendelijke klank in haar stem.…

door mijn dromen over de bruine paarden die buiten stonden onder de regen van de nacht ik liet haar teugels los draafde met een volle blaas naar de toiletpot die onder een wolkenveld lag te snurken in haar bed slapend kon ik schaapjes tellen en wolven want die waren er ook toen mijn nachtmerrie begon te steigeren de hoeven van de voorste…

ze ritselt brood uit papieren zakken ze ritselt kaas uit cellofaan ze ritselt boter uit een botervlootje en slappe kwark uit een plastiek kom ze ritselt klontjes uit de suikerpot ze ritselt de koppen uit de krant en aandelen uit de markt ze ritselt op haar sloffen naar de oude zetel in de voorste kamer ze ritselt met wat oude…

lijkt de merel te vragen van het dak of hoge tak wel tien keer per dag, alle zomerdagen soms roept hij dwingends, dominerends een haantje is hij dan maar plots weer teder 'k probeer zijn fluit te snappen wie hij in de verte hoort hem antwoordt, met liefde aan wil pappen hoe hij zijn riedel voltooit in stappen, verleidt, zijn gebied…

nog krioelde het leven bewogen vervaarlijke poten stonden messcherpe tanden op de voorste rij kende testosteron geen enkele genade het was ik of jij maar waar vroeger het zwart reptielenbloed veelvuldig zichtbaar was overheerst nu het vurig vers rood na een zeer pijnlijke dood dat zijn historische romans het bleke licht…

ik loop met honger langs de kast begerig zijn mijn blikken daar ... die voorste op de rij ja, die past perfect bij mij dan kleed ik haar langzaam uit stevig is ze, Rubens-rond haast de ideale bruid ik verwarm haar roer haar ziel tot zij bijna koken gaat en ik lust haar graag als de lusten zijn gestild (de liefde ging weer door de…

De Nieuwe Ooster waar mijn Oma ligt en nu dan jij Oom J terwijl wij luisteren met het kippenvel dat jij ook voelde met M mijn tante die daar zit met jullie zonen op de voorste rij van het leven. Zo klein en kwetsbaar als ze is beweegt ze op haar stoel op de beat van een leven samen met jou.…

Dan kruimels weg en kleren recht en voorsten vooraan neergelegd, daarachter door de knieën, daarachter staan. Lachen zacht, vlucht niet, kijk niemand aan. Alleen wie scherpstelt, schiet, vereeuwigt. ------------------------------------- uit: 'Wuif de mussen uit', 2006.…

Lokroep van vogels van krielkip tot de voorste haan zet de muziek maar in. Ik tel de stilte in lengte van dagen maan in het water. Goud heerst in stilte zilver laat steken vallen brons wacht op een vonk. De zon stijgt omhoog de rivier spreidt haar armen mijn deur wacht op jou.…

Zij kleurde alles wit onaantastbaar, de strijd tegen het kleurloze bederf op de tijdladders, meestal in het voorste gelid, bleekte zij de barrières weg in een kaarsrecht onderkomen in de smetteloze uren aarzelend schuifelt ze weg langs pas ontdekte dromen, voorgeschreven tocht langs de baar van roerloos licht, laat zich niet uit…

Of wanneer het haantje kraait? Doe je je licht uit, of ga je verdwijnen? Voel je hoe hard de wind nu waait? Ken je de zon? Ken je de maan? Zijn het je vriendjes, al ben je veel kleiner? Wanneer moet je nou slapen gaan? Of vind je wakker blijven fijner? Morgenster, waar ben je nou? Ik zie je niet. Ben je verdwenen? De zon is nu wakker.…

tegelijk en vrouwen kunnen daar eeuwig over treuren of over kleine dingen beginnen te zeuren maar mannen kunnen maar één ding tegelijk Mannen zien vaak langs die kleine dingen trappen ongemerkt lomp van alles plat fanten in porseleinkast noem je dat ja, mannen zien vaak langs de kleine dingen Mannen zijn van die vreemde snoezen spelen het haantje…

Daarachter in een dal tussen hoge gevels en spitse daken steken minaret en kerk de vingers vermetel op om als hun God het wil - als enige - de hemel aan te raken, in de witgevlokte najaarslucht, het haantje draait beducht op het kruis zijn ronde in de weerschijn van de halve maan, het lijkt of zij beiden een val hebben gezet om mij in dit…

getrokken de motor is uit een grote beslissing, maar een wijs besluit de ronkende wolken zijn in rook op gegaan de sleutel is vervangen ik heb hem opnieuw in het contact gestopt nieuwe energie bij geladen dat het portier open laat slaan om een nieuwe weg in te gaan zet hem even in de achteruit om het pad te verlaten heel spoedig naar z'n voorste…

Het kleurde alles wit onaantastbaar, z’n hopeloze strijd tegen elk kleurloos tijdsbederf met een zelfde spiegelbeeld maar altijd in het voorste gelid, bleekt het de barrières weg op kaarsrechte wegen te verdwijnen als stip aan een ongebroken horizon in nog niet ontdekte dromen en het pas gevonden opnieuw begon een voorgeschreven optocht…