Alle inzendingen over herinnering OR jeugd OR beroep

horrorshow in het theater van de backstop van de brexit aan de Thames als Belgische bonbon met Brussels logo haar pleidooi, een voorstel slechts, een schamele fooi werd weggestemd en weer verdween een broze Brusselse praline - papieren tijger in een kooi Hoe nu verder, is de vraag die thans weer op de lippen brandt in Brussel, brexit or…

Ik was twaalf En nog zo jong Toen de narigheid begon De werkelijkheid Zo bikkelhard Sloeg in mijn jeugd Een diep zwart gat Waarin ik toen verdween Niet meer wist waarheen Hoe donker ook de dagen Hoe groter ook de angst Welke weg ik moest gaan Welke duurde het langst De richting die ik heb gekozen Was kiezen voor…

met de jaren komen de herinneringen periode aan de kindertijd och ; waar blijft de tijd heupwiegen op de rode stenen in de hoelahoep voor de huizen met de smalle ramen en de hoge grijze stoep…

spreken kan dan het verstand Druktemakers voor de winkelpuien Witte sneakers hoppend in de rij Voor damesmode- en horlogezaken Dernier cri van dure Noorse truien Overal en nergens tegelijk Smachtend naar 'iets' in de loop der dingen Als hun mobiele camera's gaan zingen Dan zetten zij elkaar constant te kijk To be or…

De Turk gaat door En niet de Noor Durf ik dat zo te zeggen? Wordt Murphy's law Na Montenegro Toch weer Memphis' law? Wel als De Pay Er net zo fraai Weer twee weet in te leggen…

ik zie hoe snel beroeps grimassen passen op nieuwkomers- gezichten waar lente jong en onbedorven binnenstuift mee eet uit de ruif die vlot geserveerd is zo veranderen specifiek kenmerkende trekjes in een algemeen herkenbaar patroon want het jeugd repertoire smijt met energie in een snel give en go terwijl in de praktijk…

Herinnering lacht Echo’s tussen de heuvels Het bos uit mijn jeugd…

Moet ik zeggen klootzak Grote eikel die je bent Me dagen laten wachten Wat ben je voor een vent Of moet ik zeggen sukkel Waarom doe je me dit aan Alleen de grootste klootzak Verdwijnt stil uit mijn bestaan Of moet ik zeggen loser And damn I hate you so much And deep down I feel broken Cause maybe I was longing for a touch Or shall…

sterven gaat vanzelf leven is moeilijker je doet het maar een keer sterven ook en daarvan ga je dood het fortuin is het hebben noch het zijn ongeborenen zijn uitverkorenen de beste waarborg tegen levenspijn is er nooit geweest te zijn…

Nooit heeft zo’n grijpjanus aan mij gezeten Niet op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ík ben vrouw – men is mij vast vergeten Dus tsja, terwijl ik dat volstrekt níét wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

De showcase van het Parliament waar May standvastig als een vent haar brexitplan met verve brengt waarbij plan b nog niemand kent - kakovolière als men stemt tot mister speaker 'order' zendt gezag waar 'n Arib nooit aan went hoe lang nog leeft dit Parliament? De D-day nadert en je ziet her going down in Downing street Down Under in…

Nooit heeft zo'n grijpjanus aan mij gezeten Nooit op het werk, op feestjes, in een kroeg Ben ik niet sexy of niet mooi genoeg? Ook ik ben vrouw - men is mij vast vergeten. Dus tja, terwijl ik dat volstrekt niet wil Vraag ik mijn baas nu: knijp eens in mijn bil!…

Een koortje zong White Christmas op het plein Om tegen Kerst wat wintersfeer te maken Een handjevol publiek slechts in de zaken Die in het centrum nog in leven zijn Maar door de wijken zwermde ondertussen Een legertje pakketbezorgersbussen…

zwanger de gigolo werd ouder en kreeg steeds meer last van slappe tijden de distributeur en de stukwerker hadden elk slechts deelbanen de dichter staakte hij vond dat hij recht had op afsluitprovisie de generaal was geen beroepsofficier maar slechts een amateur woningsanering maakte de behoefte aan huisartsen groter mijn beroep…

De kleermaker is Wat lang van Stof De schoenmaker blijft Bij wat hij Leest De chirurg moet Onder het Mes De advocaat loopt Op Eieren De piloot ziet Ze soms Vliegen De postbode is Bezorgd door TNT De schrijver is Dichter bij Huis De prins krijgt Binnenkort Koninginnensoep…

*My formula for greatness in man is amor fati: that a man should wish to have nothing altered, either in the future, the past, or for all eternity. Not only must he endure necessity, and on no account conceal it -- all idealism is falsehood in the face of necessity -- but he must love it. -- Friedrich Nietzsche, Ecce Homo…

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Het droom zwerven van mijn deels vergeten jeugd herinner ik met volle teugen door een natuur die in mij is een gevoel van ziel bevrijden en in de echo van de droomschaduw slapen er vlinders op paddenstoelen in het donkerste duister van het bos heb ik mijn buik vol van herinneringen.…

Tienhovenselaan Waar in de koffietent iedere maandagmorgen schoorvoetend op gang kwam en ik in het woonhuis van mijn kleine geboortepoort tussen natte was woonde. Tienhovenselaan er verbleven eenvoudige portiekheiligen bij gebrek aan snollen of hoeren,- hoe zou mijn moeder ze ooit hebben herkend- Nee, dat waren andere wijken. Tienhovenselaan…

Vroeger, toen ik klein was, was de sneeuw veel witter Maar ook veel roder, als mijn vader mij bij min vijf buiten een bloedneus sloeg Vroeger toen ik klein was, scheen de zon veel meer Maar ook was ze veel heter als mijn vader mij, op het middaguur, buiten had vastgebonden aan een paal Vroeger, toen hij jonger was, had…

Vergeet je wel eens je vaders klok op te winden? Ja, ik vergeet wel eens mijn vaders tijd te vergeten draag je wel eens een strohoed een ooglap een vadermoorder? nee, ik draag een gedicht op, een zomer van bladgoud schrijf je wel eens de laatste lippen om te verwoorden? ja, ik ontcijfer een kus van bemodderde rozen loop je wel eens door…

Alleen het grootste was groot genoeg. Dostojefski wankelde door de kamer; we zongen de Matthäuspassion van buiten, onthulden verrukt de Negende, doorgrondden de wereld met rechter elleboog op linker knie, voelden ons vertrapt in de burgers van Calais maar grepen naar de zon met de voorpoten van de sfinx en spraken in kleuren van Rembrandt…

Te zoete limonade drinkt ze terwijl haar ogen donkerder worden en ouder Ze drinkt nog steeds ranja met een rietje in het huis waar het altijd veilig is geweest Maar het kind in haar verjaagd De kamers leeg De geur van het kind verdwenen De sporen van de kindervoetjes weg Langzaam komt er weer leven in de kamers Maar het is niet veilig…

Toen zij instapte viel op haar been langs de zoom van haar rok een schaduw golvend doorschijnend als water getatoueerd in de loop der gebeurtenissen Denk je niet dat die terug dat zij hier weer en haar vader en moeder de auto neer kunnen zetten weer instappen weg kunnen rijden Dat die dan net zo terugkomt ----------------------------…

tekens op de joodse begraafplaats de stad loerend dichtbij gierende trams als bewijs ondrinkbaar water in de put een geit voor de koffie liggend in het gras schreef ik letters in de wolken voelde ik de aarde leven rook ik het kanaal we waren even samen om weer verder weg te gaan en veertig jaren later ruik ik dat plekje uit m’n jeugd…

wij speelden samen onze fantasierijke spellen cowboys, ridders, superhelden de tijd rijk wij groeiden in het leven onze helden bleven waar zij roem vergaarden stierven nooit onze vaders samen speelden hun helden die eveneens hangen bleven in roemrijke tijd…

Vannacht was ik opeens weer klein de tuin de perenboom seringen met weer heel groot de kleine dingen en op de wip hoog boven zijn Mijn moeder kwam een snoepje brengen mijn broertje zei een lelijk woord (ik had het al voorheen gehoord) de zon was regen aan het mengen Achter de heining in de straat een paard kloppend op hobbelkeien ik wilde…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Zomaar, op een donderdag ik hoefde enkel toe te geven werd ik, half bewust, als hij toverslag het verleden ingedreven het was niet nodig dat ik zocht ik wist hoe er te komen toch liep de weg bij elke bocht heel anders in mijn dromen ik stapte uit, niet ver vanwaar ik heen wou gaan verbijsterd bleef ik daar minuten staan ik kende…

Wij zaten samen in de zesde klas Zo’n jaar of twaalf, dus zestig jaar geleeën toen wij echt dachten dat we samen vreeën maar wat niet meer dan slechts een wangzoen was. Maar toen we, wat zal ’t zijn, zo’n veertien waren ik wist van weinig, zeg maar nog van niets jij stukken wijzer, leerde mij toen iets dat ik daarna nooit zó meer heb ervaren…