Alle inzendingen over houten lepel

Heet van buiten zacht van binnen aanlokkelijk aangezicht de sappen in mijn mond mijn tong hunkert naar de smaak mijn slokdarm wil het niet te heet de combinatie zoekend uiteindelijk pak ik de lepel en breng deze naar mijn mond…

nachtrust, ogen toe maar eerst nachtlust maak mij met jouw vuurpijlen moe spetterend, vrijen je lekkere kontje en je korte lontje, explodeer mijn dijen lepel mij loom naar mijn droom…

diep het kommetje dieper uit dan ik dicht schep het vol uit de beelden en de koppen daarin herkent men zeggen ze een depressie wat ik opneem gaat en verdwijnt in een doorgeefluik mij blijft het lepelen naar wat rest tot ook ik ben opgebruikt…

Ik roer te lang al in mijn koffie en besef dat dus pas net Het tikken van de lepel is als een oneindig gebed Zo schrik je van gedachten waarin je te diep zinkt Wanneer je denkt aan groentensoep maar koude koffie drinkt…

het kopje grijze thee vaart naar de overkant; twee lepels flirten - zo plesant in deze schemer. -------------------------------------- uit: 'Verzameld werk', 1983.…

ja zucht u maar en daarna zegt u ‘aaa’ aha, ik zie de oorzaak van uw klachten het leed is zeer eenvoudig te verzachten met bedrust en wat farmaceutica clitoris in de keel, wat doe je dan neem elke dag een lepel Nattermann…

'zolang de lepel in de brijpot staat dan treuren wij nog niet' dat zong men vroeger dikwijls om de moed erin te houden vandaag de dag echter hebben we nog genoeg te eten doch het treuren staat ons nader dan het lachen…

Kierkegaard: Ik ben een vork en zal jou steken Mulisch: Ik lepel soep het liefste met een vork Kafka: Ik wil het mes wezen dat in je wroet Ik dekte mijn tafel voor vier twee vorken een mes en een stier ---------------------------- uit: 'Dooier op drift', 2012.…

Hoe dikwijls dans jij rond de kwetsbare schoonheid van een innemende natuur en weef jij woorden naar het woord van toen met groene ogen en een fruitijsje voel ik jouw huid een tijd verspilt met zwijgen in mijn gretig hart heerst een duisterstorm heb ik je eindelijk gevangen in de droomstreek van verlangen voel ik jouw tong zal…

Komt de lepel telkens weer. Leeg gegeten wordt het bordje meer en meer. Ik zit er naar te kijken. Soms geeft hij geen acht. Want als het eventjes dan stopt, gaat bij haar de mond wijd open, ze had de lepel al verwacht. Het ontsnapt dan aan zijn aandacht.…

Terwijl een eerste schaatstocht op een weiland wordt verreden in verraderlijke vrieskou en bij winterende zon hak ik lepelend een wak in erwtensoep zojuist gekregen en denk even bij mezelf zeker weten - it giet oan-…

ze hebben er hun mond vol van toch staan niet alle petten dezelfde kant op zo blijft iedereen met hun eigen lepel in de grote pan soep roeren die zeker niet zo heet gegeten wordt, als 'ie al gegeten wordt verbroedering is nog altijd ver te zoeken…

ik vang zonlicht met mijn handen gevouwen in 'n kom ik poets haren met wat sterren de ene recht of andersom ik lepel kuiltjes in jouw wangen opdat men ze beter ziet ik spiegel schoonheid van verlangen meer zeg ik niet…

Men neemt een lepel rubbergranulaat en mengt dit met een scheutje helder water. Schudt dit goed door elkaar en even later, valt er een zebravisje van zijn graat. Al bent u het gezeik van Zembla zat, ga nooit meer met uw rubbereend in bad.…

Wij lepelen elkaar. Ik wil in jou blijven passen In al onze naaktheid. Ik vrees Het verlaten van de slaapkamer. Dan dringen zich de verschillen op. Slingerende kleren zwepen mij op. Kretende kinderen jagen ons op. Het zijn scheidingswanden. Al vroeg op ben ik op, op, op.…

na de bruiloft van papier spon zich het katoenen huwelijk tot het houdbaar lederen waarvan het fruit en de bloemen zich inmiddels rijpen laten in een houten verband dat jullie hartstocht om, voor, naast en met elkaar gelijk haar oorspronkelijke passie dat pact ook mag suikeren dat jullie liefde om, voor, naast en met elkaar tot wollen…

ze kijkt hem van onder haar brilletje minzaam aan terwijl ze met haar lepel kieskeurig haar eenkleurig vanilleijsje voorzichtig proeft beide tachtig jaar grijs en krom maar naast elkaar misschien heel wijs ze kijkt hem zo nauwkeurig aan niet op zand gebouwd maar op het ijs.…

On-Hollands evenwel was het betalen Voor het gebruik van lepel, vork en mes. “Dat is Toscaanse wijs, Toscaanse eer”, In kort bestek komt het dus daarop neer.…

Je kunt een schuurtje worden, een deurtje met een hangslot door je navel, het is afgezaagd maar het geeft voldoening als ze bij je komen schuilen. Je kunt nog altijd fier rechtop als telefoonpaal dienst doen, stijf tot in de lengte van jaren, onbuigzaam maar met uitzicht op de helling en het dal. Je kunt ook met je knoesten en je splinters…

gebarsten lagen van loodzwaar verven gescheurde nerven van oud hout dat soms hoorbaar kreunt van heimwee naar woud dat ook in stormen dreunt als één van hen gebroken ter aarde komt en zucht…

Het enige wat nog herinnert is dat kleine houten kruis wat er bij dat hoopje aarde staat achter het schuurtje bij dat oude huis.…

ik heb mijn basten afgepeld en krab het vel over mijn been het kwetsbaar ongekorven hout door eigen hand geschonden tot op het bot krijg ik het koud de krullen liggen om me heen vermengen zich met druppels bloed het boomsap uit mijn wonden zo schaaf en schrap ik ieder woord totdat ik niets meer overhoud…

Oud hout, veel jaarringen zwaar beproefd maar uitgewerkt geeft geen krimp en laat zich voegen tot handig voorwerp zoals een ladenkast van afvalhout, ruw maar eerlijk als een ongeschminkte vrouw draagt de last van laden vol geheimen zonder te bezwijken…

In Thailand is een paar, dat houdt niet meer van elkaar, ze scheiden maar ook hun houten huis, en hij ging heen en nam zijn deel. Zo hadden ze veel bespaard aan ruzie en advocaat. Dus koop een houten huis om in te wonen, hier kun je veel ellende mee voorkomen.…

al, en overal op aarde de grens voor ieder mens, om niet te overschrijden De kinderen van China horen van patenten en van grote mensen centen, het financieel gewin, leren hoe ze moeten vaccineren De waaierende dood, uit de schoot van Wuhan troost weerspiegelt de hemel in 't uur van de dood Een krans met bloemen gevlochten om hout…

van ‘t kusten strand de schelpen van Holland weggespoeld onder ‘t woeste grijs gore schuim in de eindeloze zee boven ‘t blauw en hemel wit strak als een gezicht met uitzicht op de schittering van aardse wateren u kent hem niet zij kent hem niet en wat zich keerden tot elkander wandelde uit elkaar rondom de sfeer van hout…

Ik loop over de markt blijf staan bij de viskraam en kijk naar de handen van de visvrouw rauw als de schubben van de vis die ze opensnijdt hoe ze de hele binnenboel verwijderd wegsmijt van de roodgekleurde houten tafel er is veel gezegd gesproken over visvrouwen…

leunden Waar de stilte wolken kleurde Het land met wind mee boog Werd dorps stads Boerenluchten verdwenen Zelfs de vogels zochten Een ander luchtruim Om te hangen Het asfalt dat heimwee verfoeide En beton dat straatbeeld werd Dan word het tijd terug te gaan Ik genoot van een verdwenen stilte Hoopte mijn verlangen te vinden Net als een houten…

Het raakt, als de lepel in de koffie, roerend. Metaal en keramiek als Romeo en zijn Julia. "Suiker?" hoort hij zichzelf vragen. Het antwoord smelt al op zijn tong. Het balkon verlaten in de zon. De dagen in de vla verdronken.…

Glimmend, glad, glanzend, glijdt de brei door de zwaartekracht aangetrokken van lepel tot kom. Eerst druipend in overvloed later gematigd tot druppel. Ik hap, lik en slik de grote brokken in stukjes en beetjes tot hapjes gemaakt. Met passie eet ik mijn hopjesvla naakt.…