Alle inzendingen over humeur

Niet mijn humeur, nee zeer zeker niet, maar als je de buitenwereld momenteel ziet, is somberheid troef! De zon, vergeet te schijnen, de regen valt gestaag, toch lijkt het me het wijste, veel te lachen maar vandaag, want; Morgen is alles anders!…

Mijn Koningsdag geëindigd in mineur Ik dacht dat hij al dood was en begraven Maar dat hij plotseling weer op komt draven Was niet bevorderlijk voor mijn humeur Nee...advocaatje leeft hij is niet dood Drie keer is scheepsrecht...redder in de nood?…

Wij overdreven op de golven van humeur. Jij kwam uit de plooien van de geschiedenis. Jouw wieg werd een baken op woeste baren. Ongehavend meerden wij aan, vermeerderd.…

Met de tijd leer je dat de tijd veel gegeven heeft dat we het niet merkten hoe ze langzaam langs schoof in al haar facetten en weersomstandigheden al onze humeuren liet zijn onze gekkigheden ze liet ons en nu eer ik alle tijd in al haar eeuwigheid…

Na vijf uur wil ik rust en geen gezeur Mijn baas moet mij niet langer lastig vallen Quality time willen we met zijn allen Want anders raken we uit ons humeur De telefoon...zo laat...wie kan dat zijn Als het niet waar is...Asscher aan de lijn…

Daar zitten zij, de vier geklofte heren Te toosten, in een opperbest humeur Maar vrijgezelle Mark werd formateur Ik vrees dat het door hem straks gaat verkeren Want wie het aantal vrouwen “bijzaak” noemt Denkt vast dat zij tot “bijzit” zijn gedoemd…

Dikke druppels vallen, slaan hard tegen de ruiten Laat regen mijn humeur vergallen? Jazeker, want ik wil naar buiten! Het voorjaar trekt als een magneet, ik verlang naar groen, de bossen, naar parken met hun bloemenkleed maar niet als wolken hun water lossen!…

Een korte broek, een petje, zonnebril, Een t-shirt, camera en medicijnen, Een mondkapje, enkele mooie wijnen, En ook een goed humeur maakt het verschil. Ver kom ik niet, want door dit kabinet, Haal ik de anderhalve meter nèt.…

Een Britse sitcom rond een dubbeldekker -Bestuurd door een wat mottige chauffeur Met vuile streken èn een goed humeur- Was elke week een goede lachopwekker In onze lanen van herinneringen Mag díe chauffeur altijd een dienst bedingen…

Qua tassen is mijn vrouw nogal kieskeurig, het maakt haar fanatiek en mij humeurig, maar tien voor zes, jawel, toen vond ze wat. Hetgeen mij dan onnoemelijk behaagt, dus vlag in top, de tas eraan: geslaagd!…

Jaren gelee, hadden we een baaldag ingesteld door weet ik wie, dat is niet meer van nu, geen inhaalslag maar wanneer ik buiten zie: Wil ik subiet die baaldag weerom, want het weer, liegt er niet om het is kommer- en ook kwel dus geef op die baaldag- en doe 't snel want hier, word ik humeurig van.…

jij had iets met wit ik prefereerde zwart als sterk contrast jij lichtte op waar je ook kwam scheen altijd het tintje meer in blik en lach ik donkerde samen in kleine groepen die zonder veel woorden tot elkaar werden geroepen jouw vluchtigheid was vrolijk van aard die in passeren blijmoedigheid met warmte opschaalde in…

jij doet je eigen dingen ik laat je vlinder-vrij en zing dan waarom sluiers om zonnestralen zijn waarom zou ik je snoeien je bloemt wild als de wind jouw regenboog die bloesemt mijn hart licht als een kind je lach om kleine dingen je korenkleurige haar je warmte voor de kinderen laat mij mijn mijmeren maar ben ik bars als een boeman…

Buiten plenst de natte regen Wolken jagen donker voorbij Somber zit ik wat te staren Hoor het onweer al dichtbij Dan breken traag de wolken Een regenboog met felle kleur Vertoont zich spontaan En verbetert mijn humeur Zo'n regenboog lijkt op leven Kleuren tussen zwart en grijs Zolang ik dat kan blijven zien Geniet ik van mijn levensreis…

ik wist deze mist lichter dan die jij mij ooit in zicht hebt gegeven zij straalde in duizenden partikeltjes die dansten op een dralende melodie van stilte bekende vormen gaven het knus warme beslotenheidsgevoel in hun demping van alledag jouw mist is beklemmend met het unheimliche gevoel van opgesloten zijn waardoor de blik…

ik zag hoe zij het gordijn scheurde dat zon kleurde uit de eerste hand ze humeurde morgens vreselijk had aan ochtendlicht altijd al het land er was geen verontschuldiging zon watervalde ongestoord de kamer in ze is snel weggegaan heeft als genoegdoening alle deuren van het huis open laten staan om aan deze illuminatie door…

ik ken de storm weet dat hij zal groeien tot een orkaan in het dragen van jouw naam met beukend water tegen basalt en graniet brekende kades en dijken een terug is er niet toch kan jij ook heel zacht en teder het kleinste bloempje strelen met de warmte van je hand lachen je ogen in stralende momenten ben je gelukkig met zang en…

ze weet ze feilloos te vinden mensen die met schrapen de wereld steeds hoekiger maken waarvan woorden de verbondenheid verstoren in het vriendelijk en respectvol omgaan met elkaar een laatste sneer dan verdwijnen nooit iets positiefs in het onverwacht verschijnen als surprise ook hun afscheid opmerking glijdt vaak vol venijn…

Je zei dat ik groen was maar ik voelde me zwart op het palet van mijn dromen waren kleuren slechts oorzaak in het vervolg, de nachten blauw maar dat was voor jou niet genoeg alles was helder in duisternis gehuld misschien kon ik maar beter zwijgen en de bloemen voortaan buiten zetten.…

Ik ben zo wonderlijk als het weer wisselvallig en humeurig wanneer ik krachtig stralend, door de zon bemind plotseling waai als een woeste wind Opborrelende stapelwolken doen mijn gedachten draaikolken spanning bouwt zich langzaam op veroorzaakt donder in mijn kop Met ruige regendruppels raas ik rond donkere wolken tekenen mijn mond boze…

Je fiets gestolen binnen een kwartier Veel geld verloren op de beurs met gokken Je vrouw is met de noorderzon vertrokken Wanhopig snak je naar een potje bier Al heb je nog zo’n vrees’lijk rothumeur Eerst even lachen naar de koelkastdeur…

ik sta hier in de duinen die in wolkenlucht verstuiven windvlagen die wuiven met handpalmen van gras zie de manen van ruinen langs briesende paarden die niet meer bedaarden toen het éénmaal zo ver was zij nemen de benen het strand op naar zee langs het water gaat het in rengalop goed te pas ga ik er even helemaal in mee…

je langteent woorden op een ander pad kiezelt vaag geluiden in vlagen wind die ik dan even niet kan duiden je overspoelt me met gevoel zonder richting aan te geven terwijl ik dacht voor even jou standvastig in je leven maar impulsief is weer de dief van woorden waarvan betekenis pas later komt in onze eerlijke bekentenis…

De bergen slorpen ons op tunnel na tunnel, totdat de stofzuiger van de tijd stokt, stopt voor de Gotthardtunnel: stilstaand verkeer, uren aan één stuk alleen de zon gaat vooruit, dalend net als ons humeur. Far niente, far niente ……

ook hoogzomer brengt koude dagen die ons humeur lelijk kunnen plagen de tuinstoelen moeten weer ingeklapt 't lijkt of we naar de herfst zijn overgestapt geen kleurige parasols meer op het gazon geraniums hangen verwaaid op het balkon bloeisels laten zich plukken door de wind de tuinman kijkt niet langer fier en blij gezind doch hij weet…

Hoort bij een mijn stralend humeur die al mijn zorgen weg wast, bij de stralende zonneschijn een scala geeft aan kleur.…

de kringen die je achterliet om zogenaamd indruk te maken vervaagden sneller dan aanvankelijk gedacht de tint van het weggaan kleurde goed bij jouw grijze jas en humeur nimmer had ze zo uitgekeken naar de lente die nu nog ver weg leek en gooide haar haren in de wind…

“Ik weet al wat het deze zomer wordt Maar rood vind ik een akelige kleur En zwart werkt averechts op mijn humeur De kledingmarkt lijkt haast wel ingestort Wat zegt u: Bangladesh? En duizend doden? O God, dan komt vast wit weer in de mode”.…

de ontevreden welvaartskneus heeft angst - humeur van likmevestje zijn métier - z’n tweet-vervuiling braakt een heilloos ‘nee’ hij líjdt en leidt; zijn kwelzucht duurt het langst gedachten kloppen in zijn brein: parbleu, kom op, breek áf die ongein, nomdedieu!…

Vannacht kon ik de slaap weer eens niet vatten, Er klopten steeds twee meisjes aan de deur, Ik raakte toen enorm uit mijn humeur, En sprong uit bed, van plan om flink te matten. Bijtijds, met in gedachten Van der Poel, Vroeg ik m’n vrouw: ‘Sla jíj ze op hun smoel?’…