Alle inzendingen over idealen OR illusies

Rond deze tijd van het jaar ben ik niet in de kerstsfeer meer dan anders... want ik ben iedere dag van het jaar in de kerstsfeer. Voor vrede en veiligheid liefde en warmte geborgenheid in iedere ziel!…

verwarde gevoelens van wazige angst verweren mij niet tegen dit illusies gestolen verlangen geknakt en alles wat blijft dat ben ik…

En nu de illusies weg zijn, Wordt het de waarheid, En die kan ik nog maar nauwelijks aan.…

Op dertienjarige leeftijd schreef ik Gepassioneerde brieven aan de rechtbank waarin ik met klem verzocht Om een verklaring van handelingsbekwaamheid Tranen op het papier, een pen vol vuur Nooit werden ze verstuurd, Moe gestreden. Een glimlach van meewarigheid Als ik denk aan mijn jonge ik. Zij dacht Dat het de rede was die de wereld regeerde…

De ideale man zou niet bestaan De wetenschap heeft dat recent bewezen Dat heb ik dus vanochtend zitten lezen Maar wist dat het niet over mij kon gaan Mijn vrouw zei ook nog even wat ze vond Maar ik ben bang dat ik haar niet verstond. ---- 'De ideale man bestaat niet' AMSTERDAM - De liefde.…

Verlangens dreven voorbij als ik kon verwachten, tot in het werpen van een dieptelood, de echo’s van verhalen worden zwakker, voorbij de dood de magere ribben van mijn idealen bleven achter in het zand. Dat was alles wat ik op de vloedlijn vond.…

Vergeeld, vergrijsd, verwaterd of verdrinkend in hun drank voor zo ver nog niet vergaan net als de idealen van weleer o ja, er zijn wel wat nieuwe maar die zijn minder intens dan de grote helden van toen minder vitaal dan de idealen waar hij ooit naar streefde ach, geef hem een echt ideaal waar hij acuut blij van wordt dan wordt hij vanzelf…

En toch heb je altijd die stem gehoord van de vergeten mensen en verloren gegane idealen. Wolf noch schaap was je op het schaduwfeest van jouw ademland met een stem die niet langer mocht spreken dan de stilte tussen de zinnen.…

is niet meer dan bundeltje kleren onder het bloed continu kermend aan de hand van pseudo-foto’s registreert zijn bewustzijn een snel driftige vader die deur intrapt na gymuitvoering uitermate boos de beelden gidsen terug naar heden ver weg van het verleden toen jeugd garant stond voor illusies en idealen verschrompeld nu toén aanbeden…

jouw gezichtloosheid, gesponnen door illusies in een spiegel beland, in mijn onschuld verdronken, brand je schreeuw Mijn doodangst…

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

Herinneringen vergelen, illusies verwaaien, verlangens vervagen. Alleen onze fantasie die blijft, teistert ons lijf.…

streven, in vermomming tussen zin of regel kruipt, sluipt door het luie oog van het bestaan om met tomeloos geduld weer op te staan, zichzelf ten allen tijde overleeft als het dat wil, streeft naar autonomie, dat is meer dan een vrije uiting van de rede en is de echte combine tussen poëzie en filosofie, bevrijd uit de cocon van illusies…

Vensters in het hoofd over het hek van illusies, springen lammeren.…

mijn schaduwen werpen vooruit volgen in volle vlucht geruisloos wegen waar ieder gaat in ritme dat echo's herhaalt van toekomst die ik moet vergaren ik zucht mijn adem in een vorm van blauwe lucht en doe alsof geen mist bestaat geen grijs dat daalt over verloren kinderjaren…

verdienen maar wegvloeit in de wind van een klimaat wat omslaat na een plotselinge blikseminslag en een lint van littekens achterlaat, Maar in het binnenste wroet de kiem van rusteloze wensen naar onvoorziene resten van een vroeger leven, gedragen door mensen hun hoop getroffen met trefzekerheid, en dezelfde levende koppigheid waarmee illusies…

Nog zwevend boven de wolken onderweg naar een volgende hemel dwarrelen langzaam illusies weg als de veren van Icarus wolken plotseling onbereikbaar dreigen met donder en bliksem neervlucht wordt onvermijdelijk de plof in de hete woestijn kruipend van fata naar morgana lijkt het leven op Pandora’s doos met als grootste inhoud teveel desillusies…

Probeerde jou te vangen in die droom waarin je me verlangend aankeek maar je loste weer op als lucht alsof je er nooit geweest was Probeerde ze te vangen in de vlucht die dromen met een beetje geluk maar ze vielen broos uiteen zodra ik ze dacht te omvatten Nu de dagen kleurrijk korten hangt de ruimte vol met vangers al was het maar voor de illusies…

Tegen al mijn vooroordelen, binnen de grenzen van mijn schedel, Binnen, waar ook mijn idealen wonen. Buiten, daar blaast de wind, de laatste bladeren van de bomen.…

Wanneer ik iets erg graag wil, wil dat helemaal niet lukken. Wanneer ik iemand verwacht, komt iemand anders langs. Wanneer ik iets niet zoek, zal ik het vinden. Zoiets droomde ik vannacht. Ik moest deze feiten noteren, terwijl ik liever slapen wil. Perfecte verwachtingen komen niet uit. Mijn plannen lopen in het honderd. Niemand loopt…

De wensen die wij allen kennen in dromen Die in illusie vast geworteld in ons zit De wanen waarvan wij nooit los kunnen komen Van hoop op rijkdom en steeds groter bezit Zij bouwen kastelen van waterdamp en lucht Ontworpen met onze rijkste woordenschat Verwaaien menigmaal met ingehouden zucht Langs Pruisisch blauw in gouden rand gevat Zo…

Zijn illusies juist te herkennen aan de schijn net zo echt als echt te zijn? Of echter nog, als geluk nagespeeld wordt in een stuk want trouw en twijfel lijken veel authentieker op toneel lijken daar meer zin te geven dan mogelijk is in mijn eigen leven…

Zijn het illusies die me drijven, of is het steeds liefde die van binnen naar buiten straalt, hoe onvolkomen de gave, hoe onvolkomen de ontvangst, ook?…

mijn ideale gedicht bestaat uit twee woorden mag desgewenst wel een beetje rijmen ook maar zonder kan best wat mij betreft…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Maar daar zij voor haar idealen koos Is zij als redster nu zelf reddeloos.…

Waar de stroom van beelden naar buiten keert dwaal ik in illusies die mijn werkelijkheid ontkennen, en zoek ik de stok die de spiegel breekt waarin mijn ogen de waarheid zien…

waar de nacht mij zal leiden door het dal der dromen het tastbare verdwijnt illusies bekoren ontwaar ik jouw beeld waar de sluiers breken nevel verdwijnt in hoopvol licht beleef ik het dromen van wij ooit samen ik loop door het dal de illusie verdween…