Alle inzendingen over ik deserteer

Mijn moeder is mijn naam vergeten, mijn kind weet nog niet hoe ik heet. Hoe moet ik mij geborgen weten? Noem mij, bevestig mijn bestaan, laat mijn naam zijn als een keten. Noem mij, noem mij, spreek mij aan, o, noem mij bij mijn diepste naam. Voor wie ik liefheb, wil ik heten.…

4 mei, 11 mei, 18 mei. Stilaan rijpt het besef dat het geen exit datums zijn hooguit overgangsrituelen naar een nieuwe realiteit. Stilaan dringt het door dat we met dit virus moeten leren leven. In wat nu al een nieuwe naam heeft. De anderhalvemeterssamenleving. Te lang voor een scrabblebord. Afstandelijkheid wordt voor onbepaalde…

Schakels aan elkaar verbonden voor eeuwig en altijd. Als hij breekt, is het waar dat ons leven maar aan een draadje hangt. Ik heb zo’n ketting. De schakels zijn nog gaaf, de blinkende zijn mijn liefde voor de kinderen die ik baarde. Het zware slot, zijn de armen van mijn lieve man die het loodzware lot torst waar het nodig is. Er hangen…

Kennen deed ik jou al een tijdje Vergeten daarentegen zal ik jou nooit Op de kop af 25 jaar geleden hebben wij elkaar in liefde gedefloreerd Helaas heeft neurose van mijn hart en bovendien, maar voorál haar gevolgen mijn leven flink gedevalueerd Versteende tranen als kiezels rollend van berg met een schier oneindige hoogte In onschuld…

Het goud van mijn liefde was niet voldoende voor mij om mee verder te leven. Het zou niet in de kern geven. Er lag wat anders op het pad dat me gelukkig maken zou. Geluk tot in het geluk van onze dagen. Het goud van mijn ziel was niet goed genoeg voor mij en de wereld. Ik vroeg altijd méér van mezelf. Omdat ik zo ben. Het goud in mijn…

Al voor je 't zeggen wilt Heb ik het al gedaan Al voor je 't vragen wilt Heb ik 't al gepakt Al voor je 't pakken wilt Heb ik 't al vast Al voor je 't wilt doen Heb ik 't al gedaan Maar; Waarom moet het altijd van één kant komen? De mijne dus? Het zou zo mooi zijn, als je het initiatief een keertje nam, DAN ben je pas,…

van mijn gedachten ben jij steeds de ruiter, jouw stilte is een web waarin ik sluimer en al jouw spreken is veelzijdig zwijgen. laten wij langzaam in elkander stijgen. laten wij taal van elke klank ontruimen en zo volbrengen wat wij steeds verzuimden: een reis aanvangen naar hetzelfde zwijgen waar echo’s in gedempte woorden dreigen. dit…

Ware kunst is niet enkel mooi, ze treft je diep. Je wordt haar nooit beu. Naar het echte kunstwerk kun je blijven kijken, altijd valt er iets nieuw in te ontdekken. Dat is wellicht het verschil tussen een doodgewone poster in een studentenkamer en een prachtig kunstwerk dat de ziel raakt. Misschien is dat wel een kenmerk van echte kunst…

Ik kan hem niet meer missen. Ik heb hem nodig, om mijn geheugen, weer wat op te frissen. Al jaren is hij mijn vriend, dat heeft hij zeker verdiend. Bloemen, landschappen, watervallen, alles kan hij in zich onthouden, zijn allesziend oog laat niets ontvallen. Mooie groene valleien, hoge bergtoppen, gaat hij in zijn geheugen verstoppen…

Van oudsher was de kermis in de stad Een reden dat omwonenden verkasten Nu kiest men ook vanwege Zomergasten -Zodra de zomer komt- het hazenpad Zo'n vlucht scheelt gauw een maand lang redetwisten Met plaatselijke loungeroomsocialisten…

Wat zijn dagen Wat zijn uren Wat is iets breekbaars Dat ik vast blijf houden Wat zijn tranen van verdriet En wat vertel je me niet? Wanneer liep ik voor het laatst Met jou Door de groene velden Langs het levenspad En toen enkel vergat Waarom eindig ik niet Ik kon je toen al beter horen Waarom is dat wat je riep Niet meer te verwoorden…

Thuis, ik zie waar je zit en dat maakt me verdrietig Thuis, ik voel wat je zei en dat maakt me boos Ik kan niet zeggen dat ik je haat, want dan geef ik toe dat ik je graag zie Ik kan niet zeggen dat ik je mis, want heimwee voel ik niet Verschillende gedachten razen door mijn hoofd Aanvaarden kan ik wel, begrijpen niet…

Ik moet je omarmen, maar dat wil ik niet. Ik wil je beminnen, maar dat kan ik niet. Ik kan je vergeten, maar dat gaat toch niet. Ik ga je iets vertellen. Luister nou.…

Hoe vertel je verhalen ook van groot formaat, fel tegen 't gevangen zijn vanuit destijds 't verzet over verschrikkelijke en pijnlijke gebeurtenissen of over de in het geheim gehouden dankmissen. Hoe verhaal je over gevangen gezet over 't verzet over deze dodenmarsen en ss ook nu als levensles. Zeg je voor zij net niet werden vermoord door…

Sinds er een vrouw boeken over schreef, is grijs niet meer hetzelfde. 50 tinten, weet je wel. Dat weten ze aan onze kust natuurlijk al lang. Lichtgrijs, dolfijn grijs, beton grijs. Je geraakt gemakkelijk aan 100 op een doordeweekse dag. Alleen wie de schoonheid van grijs in al die termen weet te appreciëren heeft aan de Noordzee iets te…

Soms wou ik wel dat ik een Zeeuwse was dan wist een ieder zonder vragen dat ik desnoods na veel geworstel toch altijd wel weer boven kom. Maar ik ben geen Zeeuw en ook geen Drenth, ben van een merk, geheel onbekend van overal vandaan en nergens heen. Maar één ding kan’k je zeggen: ik kom altijd wel weer boven drijven. Vraag mij dus nooit…

Ik ben het gesmeek om liefde zat. Ik heb nou zoveel ongein van jullie te verduren gehad. Ik zie jullie vrouwen alleen nog als lustobject. Ook al zijn jullie uiteindelijk allemaal imperfect. Jullie mogen gerust langs blijven lopen, met jullie meet en greets. Doe het ook eens niet op high speeds. Smile for the camera, hot shot! Dan word je…

Mag ik mijn eigen woorden tikken ik weet ik ben geen dichter Maar mag ik zeggen wat mij raakt dat door de jaren dit mij maakt Een rijk en ervaren mens Nietig in deze wereld Maar wel over mijn gevoelens de baas…

Dat ik soms wel discrimineer, tja, dat doe ik wel eens een keer, het overvalt me, het overkomt me, het gebeurt. Maar als mooie tegenhanger zeg ik erbij, dat ik dat niet alleen doe bij de mensen die hier niet geboren zijn, want wij Nederlanders, zijn te pas en te onpas PURE ONGEIN en zo komt het dat ik discrimineer, bij wie dan…

Mag ik lachen, als ik wil of heb je dat liever niet? Zit je hier liever eenzaam stil zodat geen mens je huiveren ziet? Mag ik schuilen bij je, als ik wil of laat je me zitten, heel alleen Kijk je opzij en denk je stil 'k weet nu echt niet wat ze wilt? Mag ik huilen op je schouder want ik voel me zo alleen en jou schouder lieve schat '…

Degene die naast me staat is stil van geest. Hoeft niets te bewijzen, schreeuwt noch overschreeuwt. Pact van stilte, voor het leven verbondenheid in bescheidenheid. Gelijk ik: wachten in eigen krachten.…

God, de wereld ligt in mijn handen... en ìk doe net alsof het de normaalste zaak van de wereld is! Dat is het ook, dat is zo Petra, het is nu eenmaal zo: het ìs jou gegeven... en je hebt erover te waken, vanuit heel jouw elementen doe je dit eigenlijk al, zo lang zo lang zonder bang te zijn.…

Wordt dan alles weer als vroeger? Of zal het nog zijn zoals ervoor? En waarop moeten we hopen eigenlijk? Op het eerste: dat alles in zijn oude vertrouwde plooi valt? Of op het tweede: dat we nooit vergeten wat corona ons heeft geleerd. Als een geluk bij een ongeluk? Meer dan vandaag beseffen wijzigt corona onze manier van leven, van werken…

Het is de angst De angst dat je me vergeet De angst je nooit meer in de buurt te hebben De angst je nooit meer te zien of te spreken De angst je voor altijd te moeten missen De angst dat jij en ik nooit meer bestaan Helaas geeft angst je zelden wijze raad De angst Vergeef me alsjeblieft.…

Lang, verleden Ben ik ontwaakt Uit het oneindige gekomen. Het duurde even Voordat ik mij werd Bewust van Leven en Zijn Echter, daarmee kwam De strijd, niet willen weten Dat het tijdelijk is Slechts kort Heel even Eens, zal ik losmaken Om mij weer te verlaten Mijn ik weer terug te geven Aan het eeuwige niets Het oneindige…

Ik ben goedgelovig en heb vertrouwen in het goede van de mens. Maar soms voel ik dat er verontwaardiging begint te kolken, als er misbruik wordt gemaakt van macht Door eigen verrijking manipulatie, geweld of oneerlijkheid. Ten koste van andermans pijn eigen zakken vullen. In het groot, als ook in het klein. Voel dan mijn boosheid…

Ik leg mijn eigen gevoel, in het hoopje klei. Mijn handen en vingertoppen, tasten naar een aanknopingspunt. Wat het zal worden, weet ik niet? Ik had een schouderklopje van mijn muze gekregen, dat de tijd rijp was, om mijn geest ingrijpende momenten te laten beleven. Ik zie een vaag beeld in wording. Een gezichtje van een kind…

Aan al mijn leerlingen Heb niet zoveel op Met I-phone, I-pad En ander digitaal Gedoe waar jullie Je overdag zoal Mee bezig houden - Social media die Het tegenovergestelde Waarmaken van wat Ze in hun naam beloven - Alles wat ik van jullie Begrijpen kan is niet Anders dan dat ik Als mensenkind jullie Heb liefgehad…

Wat houdt ze van augurken, Haar duimen en wijsvingers tastend in het zure vocht Ik zucht maar laat betijen Als het oosten in ons opspeelt gaan we beiden somberen en herkauwen, al zijn we dan nauwelijks runderen, de grieven van de dag Mijn dochter, wat is het water diep wat goed is voor vis en de zeemeerminnen Van het Great Barrier…

2020 wuifde ik uit met een traan, van al het verdriet dat werd aangedaan. Terroristische aanslagen, die wij met afschuw op de media zagen. Corona die de mensen in zijn macht houdt zowel het leven van jong en oud. De draad van hun leven werd doorgeknipt velen zijn tussen hun familie weggeglipt. Ik zal proberen niet meer achterom te kijken…