Alle inzendingen over je ziet ze stil staa

medelijwekkend mimiek en huichelarij prachtig toneelstuk!…

‘Dag dokter, ik zie steeds dezelfde koppen Op straat, in ’t hoofd en op het wrede scherm Het is een woekerende plaag, een zwerm van tetteraars, ze zijn niet meer te stoppen’ ‘Patiënt, ik garandeer u, u geneest als ’t strakjes 12 september is geweest’…

Je ziet die jongens weeklijks in keurslijf de velden betreden op wankele benen hun neuzen wijzen al naar hun tenen hoogste tijd dat ik nu de Beurs schrijf U die Ajax in delen splitste en heeft genoteerd kijk toch - de handel zo gaat naar de knoppen beweegt er één je ziet al zijn maten stoppen bij samenspel zijn de acties tegen elkaar gekeerd…

Alles wat ik zeg is met een kader omrand maakt dat van alles zichtbaar is in het verkeerde verband Niet dat het liegt en niet dat het niets zegt het is alleen zo dat het voor oren de waarheid verlegt Van binnen speelt het harder dan waar ook verbreekt alles wat ik zeg dat wat buiten kaders echt niet mag speelt het breekt het bekt het…

Laat dit dijkhuis zich onttrekken aan het verval en nooit de bakens meer verzetten. Het kan niet zonder een steuntje in de rug, maar houdt blinde architecten weg. Dan zal het sterk en beschut het toonbeeld vormen: dat wat eens begon niet hoeft te lijden. Zie hoe het blaakt in de zon.…

Wanneer je mijn weekend kleurt met liefde en met alles wat je mij kunt geven, staat doordeweeks het licht op grijs en verdwijnt je kleur weer uit mijn leven. Dan zijn je woorden mijn pallet en schilder ik op doek de kleuren van je liefde waar ik zo wanhopig naar zoek. Maar ik ben geen kunstenaar zie het bewijs, vertaal ik kleuren…

Zo zaten ze daar aan de keukentafel, en keken naar wat achter hen lag, de kopjes koffie die nooit werden geteld, de poezen die ze begroeven in de tuin oud en amechtig of nog tergend jong. En dan hun dochters waarin ze zich spiegelden wat zagen ze toch in hun mooie ogen het voorlezen op bed, de armen en benen verstrengeld in een tedere worsteling…

Ik zal daar staan te wachten op jou ik zal niet gauw weg gaan of weg moeten de warmte die ik voel wanneer ik je zal groeten ik zal met je praten en je aan kijken; we hadden het al snel in de gaten, het zal altijd speciaal tussen ons, -bijna heilig- lijken.…

Soms moet je door je hart heen… Daar kom je woorden tegen, uit lang vervlogen tijd. Woorden die je had vergeten. Je hart vertelt je dan: ‘ Ze nog te weten.’ Woorden: gefluisterd, in het donker van de nacht. Van gelach en vrolijkheid. Met iedere hartenklop, voel je, hoe de tijd verglijdt. Soms moet je door je hart heen, om verder te kunnen…

Je heldere blauwe ogen, je donker zwarte haar. Deed mij meteen bekoren, maar stond ik hier, dan stond jij daar. Mijn ogen bleven je volgen, als twee vogeltjes vlogen ze steeds aan jou voorbij. De gevoelens bleken uiteindelijk te hoge golven, dus liet jouw betovering mij weer vrij.…

Woorden verliezen hun betekenis, mensen hun gezicht... Zij klampen zich vast aan een laatste strohalm en hebben weliswaar hun hoop op de toekomst gericht. Hun leven heeft zijn glans verloren. Men verliest elkander uit het oog. En is nog bij elkaar als zon en regen, maar dan zonder regenboog.…

De wiebelstoel zou goed zijn voor je lijf Die heb ik dus besteld en fluks gekregen Dit pen ik neer terwijl ik blijf bewegen Dat zo’n ding nuttig is, staat buiten kijf Ik heb reeds nu een zonneklaar gevoel: Niets zit zo lekker als mijn oude stoel!…

Noord en zuid Verbonden Oost en west Verbonden Wit en zwart En alles tussenin Verbonden Hand in hand Oog om oog Tand om tand Verbonden Zelfs als ik nooit omkeer Of wederkeer Altijd verbonden Tot in de eeuwige duisternis Tot in het eeuwige licht…

Twee minuten stil het is heel even mensen hebben voor onze vrijheid gevochten. Twee minuten stil het is heel even. Met gedachten ben je twee minuten stil.…

spiegelingen op het water tonen de dingen in realiteit geen foutje te bespeuren tot wind speelt met de werkelijkheid de lijnen deinen verder open verdwijnen door onzichtbaarheid rimpelend verlaat het beeld zijn vorm doch... zal het sterven in geborgenheid!…

ik zou wel uren lang over jou kunnen schrijven wanneer ik je weer eens zie en of ik dan mag blijven laat mij dan maar lekker dromen want ik weet wat ik schrijf zal nooit dan dit verder komen of ik het geloven wil of niet ik weet dat je mij toch niet ziet en ik schrijf de langste verhalen over wat doet het er toe je blijft zelfs in mijn…

het moest ervan komen want van alles had ze niet eens benul of denk je deze dag zal het verfraaien avonden een ruimte vol van dwazen veroveren land vooringenomen met deze onontkoombare schaduwen er tranen meer ogen wij die verwonderd zijn over elke nacht wij zijn al blind…

Je ziet een afbeelding en denkt oh, een heel gewone vrouw maar alles wat erin mijn droevig hartje speelt blijft altijd een geheim voor jou Je ziet niet mijn littekens ook mijn ziekzijn zie je niet misschien een traan in een ooghoek van intens beleefd verdriet Een foto zie je niet ademhalen geen borstkas onrustig op en neer blauw aangelopen…

u iets Zit u nu ook zo rustig, zo stil Zeg nu zelf Is het de weerspiegeling van u zelf…

Een boek wordt nooit geboren uit een op roem beluste gek een verhaal groeit enkel van zaailing tot stek. Tot in de bast geschreven staat Boom adem mij Het is nu laat. Samen zijn wij stof geef me een verhaal supermat en dof nu wordt alles kaal. Reuze tof…

Heer, U ziet mij zoals ik ben Niets is er voor U verborgen U kent mijn verdriet en mijn zorgen. Heer, U ziet mij zoals ik ben U bent altijd om mij heen En laat mij nooit alleen. Heer, U ziet mij zoals ik ben Wonderlijk is alles wat U doet En dat U mij overal ontmoet.…

de rivier weet van lopen de weemoed kent ze niet het verlangen weet van stromen zichzelf bevatten kan ze niet het water draagt de weemoed wat ze wiegt weet ze niet het verlangen herhaalt zich in het stromen voor wie het ziet…

iemand trekt met kalk een witte lijn op de muur rond jouw lijf je bent getekend zonder schaduw verdwijn je in het donker je houdt een lege koffer vast een beetje bevend stapt je rechterbeen in de stroming van de ongewisse tijd een kalkrestje rust gelaten op het verstrooide haar iemand ziet je…

lelie op een vijver zo stil als een zwarte roos die slaapt zo stil dat je alleen maar wit ziet zo stil... stiller kan het niet.…

heen worden niet gespaard ik heb stil verdriet wat is een leven waard Stil verdriet niemand die het ziet Stil verdriet overal, als iemand het maar ziet…

“Het is morgen een belangrijke dag.” Dat zei je lachend. “De dag der dagen.” Ik wist van niks. En wou het ook niet vragen. Waarom zo belangrijk? “Ja,” zei je, “Misschien wel de belangrijkste.” Hoe kon ik zoiets hebben gemist? Hoe kwam het, dat ik het niet wist? Toen begon het mij te dagen. Een voetbalwedstrijd. Daar ging jij heen. En…

De reden; apokrief, besluit; abjekt. Geen mens kan zich ermee afillieren. Dus Jan-en-Alleman jeremieëren. Maar klip en klaar helaas een freakie fact. Krijgt prestigieuse Philip zijn congee. De NTR coepeert het Groot Diktee. (Na al die jaren kent u uiteraard de juiste spelling van prezwalskypaard)…

sta even stil bij jouw dood sta even stil mijn tranen stromen sta even stil waarom moest je gaan? sta even stil waar ben je nu? nog steeds zoveel vragen nog steeds zoveel verdriet sta even stil en niemand die het ziet ...…

Soms loopt stilte zichzelf in doodse stilte voorbij…

Hij schreeuwt in alle talen maar de hare kent hij niet Toch is het snel weer stil als hij haar tranen ziet…