Alle inzendingen over jij OR langzaam OR liefde

niet onbewogen Jouw liefde bloedde uit mijn lichaam Het boek bleek gesloten....heel langzaam…

Ik zou wel in armoede willen leven, als jij maar weer de oude werd. Je pad glad strijken voor het moment dat je bij me terug zou komen zoals je ooit was, zoals je altijd bent geweest, de liefde van mijn leven die langzaam aan in de mist van het vergeten verdwijnt.…

Vervreemde gezichten, ongekend stilzwijgend Jij mijn lichaam, langzaam stijgend Jij mijn ziel, fluisterend zacht Zonder woorden, versterkende kracht Ongekende gevoelens, gedachtes verward Jij mijn liefde, in mijn hart.…

Verlangend zie ik Deze morgen uit Naar de aarzelend Opgekomen, ietwat Waterige, zon die In ' t voorbijgaan De laatste sneeuwresten In zichzelf op laat lossen Zoals ik ook hoop Dat mijn binnenste De kou en het verdriet In zichzelf op laat lossen…

Laat ontbeten, half de tafel afgeruimd omarming in de keuken Meer hoeft er niet te zijn: buik tegen buik, handen om ons heen Jij kleedt je langzaam uit en mij, vanzelf, we reiken naar liefde die er al is het gloeien en het uitstel de vervulling die er al is het grote geheim…

jij bij mij bent Dan geniet ik van dat moment Bij jou heb ik geen verdriet Daarom ben jij mijn favoriet Jij bent mijn zonnestraal Dat is voor mij een signaal Ik ben zo blij met jou Daarom ben ik jou trouw…

Iedereen komt zichzelf tegen iedere dag, ieder uur maar het komt veelal niet tot een ontmoeting soms zelfs niet tot een begroeting en dat blijft, lijkt mij een gemiste kans…

Langzaam trekt alles van je weg zowel liefde als verdriet. Het leven lijkt weer op een hel je weet niet waar te beginnen. Het "thuis-gevoel" ontbreekt op de aardkloof van jouw soort, lijkt er maar één te zijn. Het bloed stroomt niet meer zo snel en je hart klopt harder dan jij wilt.…

jij hebt mij je hand gegeven ik heb strelend de lijnen gelezen van hoofdstukken uit een bewogen leven in langzaam ontspannen opende jij uit de schaduwen kwamen ook de in vele jaren verborgen kleine littekens vrij jij hebt een bijzonder sterke overlevingskracht die smart en pijn te weinig ruimte gaf maar nu in liefde deelt omdat…

ik vraag mezelf nu wat ik wil in een leven dat zijn grond verliest, ga ik nu zweven om niet te voelen dat pijn hoort bij het langzaam loslaten van een mooie liefde zonder einde, die vraagt om vrijheid en evolutie Ik ga in voeling met het hart dat verliefd is op de liefde maar blijft kiezen voor het bijzondere: jij…

Hoe heeft het zo ver kunnen komen mijn twijfels zijn nu diep gezaaid Ik geloofde onvoorwaardelijk in jou maar ben jij mijn liefde wel waard Hoe heeft het zover kunnen komen dat ik het helemaal niet meer weet En ik nog wel met je verder wil gaan of dat ik je liever voorgoed vergeet Hoe heeft het zover kunnen komen ik ben langzaam ondergesneeuwd…

jij was de vlinder ik het net wist je kleuren later pas de geuren waar jij op viel in het zomers bloemenbed heb je niet gevangen jij streek neer rustte en bleef hangen vleugels nog gespreid de warmte van de zon kon je toen langzaam kwijt jouw toekomst vraagt geen net en grote mazen jouw vrijheid kan en mag gewoon op liefde azen…

winter, jij bent een slechtaard in de huizen verstop je je als een kind zie ik je alle scholen binnen hollen met je lichaam in een tas o winter jij bent een slechte meester een klein beetje vuurwerk daarmee ben ik tevreden o winter geef mij wat vrolijkheid knip een stuk van deze middag af gooi een sprookje in het water van de nacht o slechte…

Langzaam verteerd, Opgegeten door verdriet. Langzaam gemarteld, Niemand die het ziet. Langzaam herlevend, Met vernieuwde hoop, Langzaam opgestaan, Zonder al die wanhoop. Langzaam afgebroken, Door mens en dier, Langzaam vermoord, En het interesseert ze geen zier.…

Langzaam leer ik mensen lezen niet dat ik dat wil maar soms weet ik te begrijpen ik stond er nooit bij stil Weet dan een beetje wat ze denken en voel hun stil verdriet zou ze dan wel willen helpen maar vaak kan ik dat dan niet Ben nog zo bezig met mezelf wat mij nog steeds bezeerd morgen ben ik misschien wat wijzer een mens is toch nooit…

Langzaam los beetje bij beetje Mezelf hervinden op dit planeetje Langzaam minder steeds iets meer Mijn hart geneest doet minder zeer Langzaam afstand van de liefdes pijn Vind het zelfs fijn soms alleen te zijn Langzaam wennen aan wat niet meer is Soms vergeet ik even dat ik je nog zo mis Langzaam uit de put terug naar het…

passen die over de rug trekt Hoe ver gaat het langzame?…

Langzaam gaat de tijd vooruit, 1...2...3...10 seconden. Er komt geen snelheid in, langzaam kruipt de tijd voorbij. De klok tikt rustig door, Tik...Tok...Tik...Tok... Ik luister stil naar het getik, Langzaam gaat de tijd vooruit, En ik zie de wijzer verspringen.…

Langzaam komt het licht van een nieuwe morgen in stilte ontwaak ik uit mijn droom en wordt losgemaakt van herinnering. Waar ik een glimp zag van heel lang geleden goed verstopt achter mijn hart nu roept de nieuwe morgen gaat mijn droom vervagen.…

We schreven nog brieven hielden lang en langzaam van elkaar. Zochten naar woorden bloesemend licht soms of zwaar als een storm. Stuurden gevleugelde woorden hangend aan een zijden draad. Droegen onze brieven voor elkaar door het landschap. Bliezen adem in onze zielen en verlangden naar wat blijven zou.…

een slak is een woord kruipt langzaam zo langzaam kijk naar de slak en zie het woord kruipen als een slak de echte woorden zijn het langzaamst maar ja, wat is echt over mijn nat balkon kruipt een slak en ik heb er geen woorden voor…

Langzaam schaam ik me dieper dat wij elkaar verdelgden met giftig verwijt. Denkbaar voelt zij dat ook zo en vergeven wij elkaar ons kil ontkennen. Pas dan nemen we afscheid. We zeggen nog iets aardigs maar we luisteren niet echt.…

kom niet te dichtbij ik wil je gadeslaan de armen losjes langs je lichaam de schouders in serene rust je gezicht zonder voorbehoud verstild verscholen achter verwaaide haren je verhalen kleuren de hemel korenbloemen blauw langzaam waait de wind alle woorden weg…

kruipt de Stena-line langs de horizon terwijl de zon afscheid neemt van de dag door de zee te kussen een eenzame minnaar loopt langs de vloedlijn wiens voeten omarmd worden door de zee al is 't voor heel even…

Ik zeg toch niet dat ik in zak en as zit of ben je doof of zo? Ik ben alleen geen Zoef de Haas of een hazewindhond, snap je? En nee, autisme dekt de lading ook niet of dacht je soms van wel? Denk je me daarmee soms te kunnen vangen? Get real, graftak! Of denk je soms dat er door mij geen krokussen meer bloeien? Terwijl ik nota bene de ambassadeur…

ik zag hoe jij in flitsjes licht het donker voorzichtig wilde pakken hoe het langzaam bleef plakken aan de stukjes hemel boven jou die zich vulden met pastellen kleuren in de nog open plekjes blauw en met de warmte van een kloppend hart dat liefde en interesse had voor een wereld die leven bezat nooit heb jij de leegte…

Zeg me.. ben jij wel eens bang nu 't langzaam zo anders wordt in vluchtig kussen op een wang de krant achter het ontbijtbord Waar is die realiteit gebleven van maagdelijke zekerheid van onze liefde deed leven in zuivere saamhorigheid Zoals geen adem zonder ons was er geen vuur zonder wij de ware liefde zonder frons bleek zo voelbaar…

Voor mijn oudste zus Hennie Toen jij de liefde Van je leven verloor En voor het eerst In je leven alleen Kwam te staan gingen De jaren niet meer als Vanzelf voorbij, viel jij In het ravijn van de Eenzaamheid, voor jou een Onbekend begrip - de jaren Leken dubbel zo lang te Duren en heel je menszijn Deed pijn, aangestoken…

Betoverd, door jouw schoonheid leer ik langzaam liefde lezen het wonderlijke van het beminnen heb jij mij in stilte onderwezen, de liefste dromen van het geheime leven ons samen in een liefdeshart gegeven om door te gaan in zoetgestemde dromen uiteindelijk samen tot eenvoud van geluk te komen.…

Leeg is hij in zijn ogen die de wereld niet meer ontdekken omdat zijn gedachten uitdoven wanneer hij weer ontwaakt en de tijd hem weer verandert in de schaduw die zijn werkelijkheid alleen met stenen ogen bekijken mag…