Alle inzendingen over kabouter

Daar stond zo`n oude schoenendoos verborgen onder het stof der tijd op zolder bij de herinneringen het plaatje van die kleine meid ze knipte fragmenten uit de bladen een compositie van haar ideaal en plakte het in die schoenendoos zo fröbelde ze haar mooiste verhaal een kijkgaatje bood in perspectief kabouterfiguurtjes uit de libelle…

Paulus de boskabouter Heeft het niet meer, Want hokus Spokus De heks zie daar, Met zwart haar Hoe heette die ook alweer Aa.....s Ja…..Akalipta Is al vroeg in de weer. Ze zal hard moeten, Niet op blote voeten. Zoals ze paradeert. Weer of geen weer In de leer, Met hoge hakken Van leer. Want wat is zij aan het bakken? Luchtkastelen,…

de wulpse weduwevrouw, in de buurt beter bekend als tante Jet, heeft op een vroege regenachtige ochtend, opdat geen spiedende blikken haar konden ontwaren, de grootste tuinkabouter uit een naburig perceel ontvreemd en prompt op haar eigen nachtkastje gezet…

De sprookjesbosbewoners stonden paf: Hun grote leider, bijgenaamd Jan-Peter, Was nog maar eenenveertig centimeter, Er was alweer drie centimeter af! “Toch vier ik feest”, zo sprak de hoofdkabouter, “Omdat ik lekker groter ben dan Wouter.”…

kabouters in bruin of rood gekleed vaak met een rode muts zijn sneller. die ventjes zijn enorm sterk, verzetten bergen werk denk maar niet dat ik hen vergeet.…

er dansen elfjes in je ogen woorden sprankelen magie toch kennen ze mijn trollen en wat gnomen in wederzijdse sympathie jij hebt iets feeërieks altijd een lach in charmeoffensief ik tover soms kabouters kaal en met een baard maar in hun ogen hangt mystiek als wij tot essentie gaan nemen we bij uitstek de dimensie van een volle…

soms voel ik me kabouter in het grote mensenland ja ik ben stouter omdat mijn zonde hun dimensie niet kent zij reuzen in stappen wieken met armen om de hemel te vatten graaien met vingers hun hebzucht bijeen voor ons is er slechts steen en been wij klagen in klein paddenstoelen een kring en voelen ons fijn in een wereld vol…

mag ik je weer raken weten en toch intiem het ongenaakbaar plaatsen in de mooie parelwitte lach van jou ja ineens zo onverwacht kom jij zo bij me binnen ik kabouterde maar wil mijn fee intens beminnen kom de nachten zijn te kort daar waar volle maan haar wolken schort geeft onweer nu de donder aan mag ik je even raken een…

heb de bloemen al geplukt voor jou mijn kleine puk klaproosde margrieten het wilde bloeien deed ons zo genieten in het bos zag jij de eerste bloeiers staan ben met je mee gegaan samen spraken we kabouters aan ja jij was meer dan stralend fee weet op een mooie zonnedag nemen jij en ik die bloemen voor elkander mee…

een zuchtend lentelandschap strekt zich in groen zwijgen langs de rivier strelen penselen de ruwe huid van het witte linnen een verlaten boerderij doekt op naast witte bergen zonder sneeuw kabouters spelen met metaforen in het holst van de nacht in een dorp zonder straatnamen onder het licht van een lantaarnpaal ontmoet de oude poes…

mijn tijd met feeën en kabouters is nog niet voorbij nu pas rijpen mijn dromen komen wonderschoon langszij zang dans en muziek krijgen eindelijk hun erudiet in vorm en plaats het is jou gelukt mijn wereld vrij te maken van het nodeloze tegendraads het zwarte schaap te laten leven naast de kudde zonder oeverloos geblaat…

een sprookje ontwaakt in late schemering elfen kleuren hun vleugels kabouters spelen met eekhoorns een prins dwaalt door het bos op zoek naar sneeuwwitje misschien wordt het wel assepoes glimwormen verlichten zijn weg een oehoe schudt zijn hoofd herkauwt rustig zijn prooi een doornenhaag doemt op achter de rozen slaapt een prinses…

overdag kleuren ze de herfstafel kabouters met kruiwagentjes elfjes met vleugels van satijn goudgele bladeren krullen kinderoogkes die smullen en het zekere weten oma heeft het zelf gezegd .........…

soms is er zacht het flierefluiten na een woeste nacht waarin kobolden smidsen hitsen met lucht van volle maan een donkere dreun te horen is de godvergeten lust die stilte opent maar zij druipen als kabouters af nog likkebaardend naar de feeën hun elfen dansen in de morgen pas nadat wij ons al flierefluitend moe hebben gevreeën…

ik geloof niet in het monster van Loch Ness niet in de verschrikkelijke sneeuwman die Yeti niet in de Bigfoot of Sasquatch of hoe heet ie niet in kabouters of witte wieven die niemand echt ziet niet in buitenaardse wezens ik geloof het allemaal niet maar er is een mysterie waar ik altijd in ben blijven geloven waar ik alle dagen van…

vijf tijgers en een hellebaard zijn keizerlijk gekroond literaire schuinsmarcheerders zagen zich verschoond van alle talen taken regelgeving en ook regels enzo meer was lappen aan de laarzen die marcheerden door wat zinnen punten komma's tot kabouter provocaties liever lieverdjes gaan pesten en de tijger hellebaarden likten…

In het bos kan ik helemaal wegdromen, kabouter- en elfensprookjes naar boven laten komen. Dromerig laat ik mijn ogen dwalen om zachte innige beelden naar boven te halen. Ik kan er luisteren naar het gefluister van het water, het spel van kabouters en elfengeschater.…

Kom maar kabouter, elfje of fee. Maak er een huisje, neem je meubeltjes mee. De prijs die je moet betalen, is dat je de griezel verjaagt, die daar elke nacht ligt en mij altijd zo plaagt. Kom toch klein volkje, ik hoop dat je me redt, dan krijg je van mij elke morgen ontbijt onder bed.…

Schitterende kleuren gezien, had ik er maar een kabouter bij neer gezet, zo mooi was het. Novemberdag met de mooie zon, de paddenstoelen glinsterden, wat wil je nog meer. Natuur, ze blijft je verbazen..... Foto's Dick Voogd…

Kabouters die bestaan niet en elfjes zijn ook maar onzin de woorden van de boze moeder die voor de zoveelste keer weer onderaan de trap roept die avond net als de velen daarvoor ben ik bang voor de nacht, en het donker voor de schimmen als slaap mij overmand ik laat me gaan naar mijn paradijs de verboden wereld waar grote mensen niet…

voordat ik ontzield me achter wit en blauw schijnvleugelig beweeg wees ik graag vandaag en morgen in mijn immer groene streek met zicht op wei restheuvels eroderend vrij veldbloemen langs holle wegen glinsterend blauwgroene beken in ’t bos kabouter spelend en zelfs ben ik de speeltijd voorbij er is altijd geluk zo dichtbij je…

je ogen spreken honderduit over kabouters en kastelen je stem zingt wind in stormachtig vlagen fluistert mythen en huilt sagen je handen bouwen sprookjes om je heen waarin altijd een engel verschijnt je voeten dansen op de muziek in je hoofd je lach vangt een denkbeeldige roos ik blijf naar je kijken heb je helaas nooit kunnen bereiken…

ook dit jaar zal hij er staan met versierselen door de jaren heen vergaard die voor ons nog lang niet zijn verjaard zoals engeltjes, kabouters, een vogeltje... helaas zonder staart, lichtjes, zilveren, rode en paarse ballen waarvan er zeker weer enkele uit de boom zullen vallen en onder de boom een ietwat beduimeld boekje, met…

Krimp Bij het woordje krimp Schrompelen politici ineen Hun inkomen zal slinken Dus roepen ze meteen: We willen krimpgeld hebben Voor onze regio’s We huren dan kabouters in Die zijn toch werkeloos Met hun korte lijfjes Op te grote voet Mogen ze gaan vertellen Dat inkrimpen echt moet Zodat onze mensen Straks weten wat het is Gekrompen…

Van kabouters en van dwergen. Kleine kinderen begrijpen dat. Normaal willen zijn is erg abnormaal. Koningen die gewoontjes willen doen. Generaals die liever pacifisten zijn. Populisten die zoeken naar nette taal. Wie zijn eigenaardigheid verliest, is pas echt verloren. Wie gaan op zoek? Wie vindt? Geen psychiater kan daarbij helpen.…

Mensen zijn te kort oud en te lang jong, ze worden niet zo wijs als kabouters Ze hebben weinig profijt van de lessen die ze trekken uit vreugde en verdriet, en van de lessen die ze negeren omdat ze liever geloven in wat de wereld belooft omdat ze liever geloven dat het binnen bereik is en het vooruitzicht het waard is om te blijven…

Het zijn de kabouters van lentepaddestoelen. Zij kijkt nu op mijn rug ik zwaai met gedachten zie op naar beelden die hier woorden dichten.…

Op een zwerfkei zitten twee kabouters, het zijn mijn ouders. Eens waren ze groot, nu klein en dood. Ze lispelen zacht uit benig verleden en smeden smart. Ik stap van de steentijd in het heden. Zo lang verdwenen dat hun gezicht mist en waan is. Raden naar lichamen listig tentamen.…

Kabouters fluiten me uit daar buiten elfen klappen in hun handen hoe kon ik hier belanden ik kwam alleen maar op bezoek nieuwsgierig naar het Liefstinghsbroek.…

je knikte lachte mij raadselachtig toe er hing wat spanning in dansend licht je neuriede warme klanken uit de oude doos hoorde hoe je stem het verhaal langzaam ontspon waarin jouw wereld werd geschapen toen je leven begon met feeën dwergen elfjes en kabouters alles passeerde de revue het zijn jouw historische cadeautjes…