Voeten spreken esperanto
binnen kalklijnen
waar in vage lagen
kunst krassen kerft
de schaar
soms verknipt
klieft verlies
van evenwicht
zijn gezicht,
stuitend mooi
straalt…
Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers.
Baan 1 in de dunne novemberzon.
Kleuren vloeken in de kuip.
Gejoel zwelt in gulpen, van gedempt tot loeiend.
Het bereikt ons niet.
Want de spieren gehoorzamen enkel het schot.
We stuiven weg in een brede wolk van benen
Tot er gaten vallen, een armlengte.…