Alle inzendingen over kistje

tot ze implodeerden, hecht maar geen geloof aan die bewering, ze groeven zich slechts om niet weg te waaien in, onder gras, nu de winden blijven liggen, braakt de geïrriteerde aarde hen weer uit, strijk voorzichtig, hebt de uwe u gevonden, beide ogen dicht dek met uw linker uw rechter handpalm af, of andersom, zie boven, en breng het kierend kistje…

Het was precies het kistje met oudroest en touwtjes van mijn grootvader. Ik was een vreemdeling. Toen ben ik maar gaan wandelen in de bosjes. Het was een arme dag, de straat was nat. De zwarte boompjes hadden honger, Die trokken hun magere vingertjes krom. De wind zei verdrietige verhaaltjes.…

Het was precies het kistje met oudroest en touwtjes van mijn grootvader. Ik was een vreemdeling. Toen ben ik maar gaan wandelen in de bosjes. Het was een arme dag, de straat was nat. De zwarte boompjes hadden honger, Die trok hun magere vingertjes krom. De wind zei verdrietige verhaaltjes.…

gebeurd ik droeg m’n lieve kinderen nog steviger toch werd de baby uit m’n arm gesleurd Die beide golven hebben mij gebroken daar er geen onschuldiger kind bestond Natuurlijk ben ik mijn schat nagedoken Echter niets dan wrakhout…dat ik vond Ontroostbaar mag je mij nu wel noemen en natuurlijk evenzeer mijn lieve vrouw Niet eens een klein kistje…

In lang vervlogen tijden zwierf een kloeke marskramer langs akker en boerenwei door grote bossen van stil dorp naar drukke stad liet zijn mondharmonica vol vrije kunst horen ongeacht of de koopwaar snel misschien moeizaam het kistje verliet ofschoon hij nooit las sprak de man al lopend tot zijn Hemelse Vader dankte Hem elke avond waar…

Alles heeft ze al die jaren in een houten kistje bewaard. Met haar kromgetrokken hand strijkt ze even door haar zilverwitte haar en prevelt "zonder hem voelt het huis niet warm, Zonder hem voelt mijn hart zo arm." Ook de hond zakt zuchtend naast haar luie schommelstoel en geniet mee van oma's liefdesgevoel.…

onbeholpen en lief zou hij hem op die dag afgeven met zijn nieuwste klassenfoto ‘ Van jullie grootste hartendief’ Een blond jongetje fietste blijgezind van huis naar school onverantwoord reed iemand het rode licht zomaar door… een klein kadertje op pagina 3 van een krant zijn kameraadjes staan verstomd , en gaan hand in hand achter een blauwe kistje…

Het koele morgenwindje Speelde om zijne haren zacht; Het gele kistje zonk neder; Arm knaapje, wie had dat gedacht! Hij keerde terug naar zijn woning, De oude vader, en weende zo zeer, En lei het zilveren uurwerk In 't oude schuifken weer.…

en het hele jaar door de stoppen als er weer een kort- sluiting neerstreek in het strijkijzer van moeder Mien omdat ze stiekem op een nieuwe hoopte, waarna mijn vader zijn houten kistje pakte en wij als kinderen mochten zien hoe hij de verbrande draadjes weer aan elkaar knoopte.…

graven naar het kistje met de kroon? dat in een heimelijke nacht terwijl de zomerwind zacht over krekelschilden gleed werd verborgen op een plek die Ik slechts weet zal ooit de witte uil z’n vluchten om je huis hervatten? in eensgezinde kringen de vleermuis en de witte uil?…

laat haar heelhuids in een kistje slapen mooier dan de open kooi waarin zij sterven moest en lichter dan het laatste uur van nooit meer dood laat haar huizen in de warme schoot van keukens vol potten op het vuur kamers wemelend van verkleedpartijen kelders gevuld met aardbeienconfituur laat haar koekendesem kneden uit de kleiput van haar…

Moeder weent, de knaapjes spelen, 't Kind ligt in zijn kistje neer, 't Wordt naar grafje heen gedragen, En zijn vader komt niet weer! Nimmer zal hij huiswaarts keren: Gans zijn schip zonk in de vloed! Moeder, moeder, wil niet wenen, 't Kind gaat vader te gemoet.…

Heeft zij haar kleinkroost groot gezien, Of uit de wieg in ’t kistje leggen? Een dierbaar petekind misschien; Haar eerste en schoonste? Wie zal ’t zeggen? Doch mijn verbeelding blijft maar steeds Van ’t nooit geziene Guurtje dromen, Aan al wat ons vervult en vrees En hoop en zorg baart lang ontkomen.…