Alle inzendingen over kleine

er glansde vreugde op de Dam ze sprak uit ogen, open naar de hemel en men eerde blij de vrijheid een geweerloop blonk zijn koude staal stonk zwaar en schoot een vloek over de mensen uit in elke ruit rondom spiegelde het kwaad…

een glimlach in steen de mond gruwt, ogen spreken zacht binnen een hart…

(ik zag kraaien witte vlinders vangen) de zon brak uit de dag omhooggeheven langs haar eigen licht scheen ze groter toen de middag kwam en kleine bloemen in het veld kusten mijn ogen ik liet mijn blik voor wat ze was teruggetrokken tot een stil moment alles wat je bent -zei ik- ligt weerloos aan je voeten toen viel de zon terug ze…

los van mijn gevoel grijp ik, tot ik breuken heel alles bij elkaar…

ongesproken blijven ze vooruit gerold in namen, één voor één en geen verlies aan zeggingskracht toch verdwijnend, naar een niemandsland hun band voor eeuwig stil geloken in de ogen van verraad het kwaad was al geschied nog voor dat men het noemde rond de uitbraak van vandaag ik had het zo graag anders gewild maar weet nu dan mijn…

meiregens vloeien langs kleine wangen verdroomt een natte morgen…

als ik een vlinder leven laat door slechts haar vleugels uit te vouwen in pastel dan schijnt geluk door ramen en mijn open deur laat lichte uren binnen daar dan teken ik een ziel in broze schetsen tot de glimlach van de tijd ons bij elkaar brengt in de dromen van vandaag och wat zie ik graag een zomerbloem in wintermaanden…

zij draagt haar naam naar de bekentenis dat ooit haar bloem weer open bloeit, in paars en witte tonen nu nog wonen er twee luiken in een zwaar gebroken hart -ze blijven dicht totdat zon opnieuw haar doorzicht geeft aan zwak beschenen kieren eerst dan -kunnen we vieren dat er ooit ook leven was…

blend in de omgeving neemt je op als je je plooit naar believen wees jezelf uniek gevouwen tot de vorm waarin jij jij bent mens wat hou ik van je…

kijk ik lach de heelheid van mijn tanden vertelt een verhaal uit ooit toen knekels nog een huis waren bovengronds scharen zeven vogels en een blauwe lucht…

zomaar een vriend uit niets zijn zachte woord vertelt me dat het aangeraakt zijn niet alleen uit handen komt, maar ook met name door cachet…

jouw huis is leeg de ramen staren blind naar niets meer dan houten schotten, vastgenageld aan de muur beleef ik niet de weg van ooit liep vast in bange hoeken waar ik zoeken moet vergeet ik niet, maar daar waar jij je leven leed huist nog altijd veel verdriet…

nu nadagen naken, koud onzeker tastend naar een vlaag van warme wind zie ik een kind, het speelt met zand en water waar het slechts zijn handen vindt herinnerend aan later daar zal hij op wasdom stuiten doorgeleefd in zijn ballon rood, geel, goud de dag is oud nog voor zijn ogen sluiten…

mijn kind ik draag je verzorg je; voed en koester moeders oergevoel een band door bloed en tranen breekt niet uit volwassenheid…

hij ligt gespiegeld in het water zijn gezicht boom in tegenlicht…

tussen al die ruimte binnen steen verandert het gezicht van mijn geborgenheid de weg is zoek, langs veel te brede zomen er is geen pad dat veilig is wel is er mijn keel mijn hart en wijde oren en een stem die stilte schreeuwt mijn roep in angst de ruimte geeuwt en alle deuren sluiten…

(eerst dan trok ik mijn kousen uit) een dubbele buurt met alle ramen open samenlopend langs de weg waar ooit het water van een polder liep torent steengroei bovenuit: een wirwar onder daken maar daar onder schuilt nog, wat mijn hart wil raken zachte bloei en tenen in het gras een eindeloze zwaluw en het witte van de was…

wanneer vingers klauwen rond de vleesgeworden lust voor het oog schuurt angst in droge kelen –letterlijk- tot schorre kreten vroeg of laat de straat verlaten een land bukt haar juk drukt zwaar door overmacht daar hurkt een kind, het huilt in alle hoeken van de stad; maar niemand hoort wanneer het wacht op huid in rauwe flarden, want…

zwaluwen boven de stad ze waren er ooit om mee te schrijven aan een lange zomerzucht maar nu de lucht geen tekens geeft van wetsveranderingen, neemt het af hun graf gegraven door ons, mens op een terras zit stil een jonge vrouw ze droomt in duizend witte tinten over wat ik wensen zou schoon gezuiverd door het bloed van alle dagen…

Ik ben laat Maar niet verlaten Ik heb gekeken Maar je niet gezien Ik heb je aangeraakt Maar niets gevoelt Ik heb gedacht Maar niet aan jou.…

Als in de lieve lente De bloemen 't veld versieren, Dan pluk ik rozenknopjes, Viooltjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen. Dan zal ik kransjes vlechten, En dragen die ter ere Van God, die mij het leven En bloempjes heeft geschonken. Dan zinge ik: Hemelkoning Gij doet viooltjes groeien, Met roosjes, maagdeliefjes, Citroenkruid en seringen…

De perzik gaf mijn vader mij, Omdat ik vlijtig leer. Nu eet ik vergenoegd en blij, Die perzik smaakt naar meer. De vrolijkheid past aan de jeugd, Die leerzaam zich betoont. De naarstigheid, die kinderdeugd, Wordt altoos wel beloond.…

Alexis heeft zijn zusje lief, Wanneer ze in vrede leven; Hij noemt haar zelfs zijn hartedief, Als zij haar speelgoed hem wil geven. Maar als zij iets, dat hem behaagt, Voor haar om mee te spelen vraagt, Dan wordt die liefde ras verminderd; En als zij hem in 't doen van zijnen zin verhindert, Dan haat hij bijkans haar geheel; Ook is zij doorgaans…

Klaasje Pietje, zo gij niet wilt deugen, Dan verschijnt de zwarte man Pietje Klaasje, foei, dat is een leugen! Laat hem komen als hij kan. Die aan zulk een man gelooft, Is van zijn verstand beroofd…

Zou ik voor de klepper vrezen, O! die lieve brave man Maakt, dat ik gerust kan wezen, En ook veilig slapen kan. Moeder lief 'k geloof het vast, Dat hij op de dieven past. Schoon hij loopt door wind en regen, 't Zingen wordt hij nimmer moe: Goede God! geef hem Uw zegen, Maar mijn oogjes vallen toe, Lieve klepper! hou de wacht! Ik ga slapen…

Die telkens in de spiegel ziet, En zich met schoonheid vleit, Beseft de ware schoonheid niet, Maar jaagt naar ijdelheid. Dit glas maakt trots, of geeft ons pijn; Wil 'k weten, wie ik ben, Dan moet Gods woord de spiegel zijn, Waar ik mijn hart uit ken.…

Een zangstukje Claartje en Jantje. tesamen: Jesus is een kindervriend! Onzer wil hij ontbarmen. Hij nam kinders in zijn armen: Jesus is een kindervriend! Claartje alleen: Ach was Jesus nog op aarde! Aanstonds vloog ik naar hem heen. Jantje alleen: Ach was Jesus nog op aarde! 'k Vloog met u naar Jesus heen. tesamen…

Keesje: Zeg me zoete lieve Lotje! wat is de oorzaak, dat ge schreit: Hebt ge uw beugeltas verloren, of gebroken, lieve meid? Lotje: Zou 'k niet schreien, waarde Keesje! Moeder lief was niet voldaan Met mijn naaiwerk; o! zij zag mij met verdriet en droefheid aan…

Mijn lieve kinders, schrik toch niet, Wanneer gij dode mensen ziet; Zoudt gij voor lijken beven? Kom hier: dees bleke koude man, Die voelen, zien, noch horen kan, Houdt nu niet op te leven. Hij denkt en werkt – ja meer dan gij; Maar met geen lichaam zo als wij. De ziel is weg van d' aarde. Die God, die hij hier heeft gevreesd, Is bij…

als ik in liefde voor dit kind mezelf mag verliezen dan laat ik me weer vinden, in zijn ogen en zijn huid vol zoete geur de haartjes, goudgetint van kleur verdrijven mijn mineur om oude diepe wonden ik verberg me in zijn lach en waar ik weerstand heb gevonden blaas ik zachte wolkjes door een hemelsblauwe dag…