Alle inzendingen over klippen

vingers in het zand hij streelt zachtjes krullend haar het hart loopt hier gevaar en later dan zou moeten verlaten zij het strand hij brengt haar tot haar deur bewaart haar frisse geur fluistert nog een kus proeft haar zoute lippen zij lacht hem goedenacht sluit de deur dan zacht hij neemt de laatste bus naar een huwelijk op de klippen…

De boot gezonken. De nieuwe stuurman paraat. d'Oude staat op straat.…

gespeend van enig talent werpt hij zich op het schrijven van een gedicht in chaotische gedrevenheid maar met weinig inzicht plaatst hij de ene frase onder de andere en is totaal niet verbaasd dat iedere samenhang ontbreekt…

Hij rijdt tegen haar aan aan de zijde van de watertoren tegen de reling van de Wilhelminabrug zij hijgt tegen de klippen op hele steile klippen de eerste keer ontzaglijk steil ook in hoogte met haar armen om zijn rug geslagen kreunt zij de vrees weg waagt ze de sprong in het diepe denk er nog wel eens aan terug aan die zwoele avond in…

De dame stapt uit de huwelijksboot voor hij op de klippen loopt; vijf mooie huwelijken verdrijven nu haar winter…

En ik kan alleen maar hopen dat deze formatie snel op de klippen zal lopen…

Dromen op de klippen Van de lach om haar snoetje Snijden dwars door me heen Verhang me aan haar lippen een dodelijk ondergoedje Vurig verterend als Acetyleen...…

Aan de kaap verliezen woorden hun betekenis aan de rand van alles heerst een donkere wind op de klippen breken oceanen in woeste regelmaat en er danst wrakhout op het zand…

Aan je lippen leg ik aan ga er voor anker Zeil heb ik gestreken hul er je borsten in Dit is nog maar 't begin fluister je Je zit met me opgescheept Loopt hier op m'n klippen.…

na zijn goede bedoelingen loopt hij op de klippen van zijn zwijgen met weinig meer dan kreupele woorden trekt hij diep de polders in nooit was de helderheid van de duisternis in zijn verscheurde ziel zo nabij…

haarscherp zie ik verwarde mensen met onweer in de ogen ze dragen het zand terug naar de zee waarin harten op klippen zijn geslagen en waarin de haat witter is dan de branding…

jouw zweet bevochtigd haar nacht in mijn vroege morgen zachte adem ogenblikken later een innig drijven in elkaar springvloed over steile klippen jouw geur verankerd in mijn huid.…

ik zag hoe de dichter zijn droom wilde vangen in heldere woorden hoe hij worstelde met een gebrek aan zinnen hoe zijn pen schipbreuk leed op klippen van onbegrip hoe hij zijn heil zocht en uiteindelijk vond in een aforisme…

op hetzelfde lied loopt híj dan nooit tegen klippen en wat een ander biedt?…

wind giert meeuwen woest spat ruig zee brult leeuwen kots zuurt huig zout bijt lippen touw snerpt strak boeg op klippen ik een wrak…

Zou ik de luwtes, klippen en stroomversnellingen kunnen ontwijken waarop ik zo vaak schipbreuk leed? Eén ding is zeker: mocht ik mogen herbeginnen dan koos ik ondanks alles weer voor jou…

Loopt een leven soms op de klippen Steil van de zeebodem oprijzende rotsen die onze schepen breuk laten lijden hoewel de tijd ons leert dat elke barst weer geneest weet tijd hoelang wij moeten velen…

Op een een lekgeslagen schip slingerend door de golven van de nacht, ternauwernood de gronden van de ondergang ontkomen, de klippen der krankzinnigheid voorbij gekanteld, bereikt hij, bijna zinkend, in de uiterste seconde de veilige haven van haar heupen, het Ithaca van haar schoot.…

Scribendo tegen klippen op doordesemd in het licht van oeverloze onderhuidse tinteling in manuscripten fijn bewerkt tot folianten ossenhamstring goud op snee leren monster tintelend van zonderlinge zadenkruiden onverkort en onvermengd uit diets Veculiaans idioom…

Ik voel koude rillingen tegen mijn klippen botsen. Ik denk de branding die mijn lippen blust. - geruisloze omarming tussen twee stranden - Ik berg het zand en verleid een albatros tot mij zijn. Ik ben wit en waak over het zout dat met je ogen speelt.…

Doe dommer dan ge zijt, maar mijd u voor de klippen; leef buiten ruimte en tijd doch spoedt u lijk de kippen. Werk zonder mate of plan, maar spiedt door alle luiken; veracht de burgerman, doch ledig zijne kruiken. ------------------------------------------- uit: In de zoete inval en andere gedichten.…

De aan lager wal geraakte kapitein, het water staat hem al aan de lippen, zijn huwelijk loopt nu op de klippen, omdat er telkens aanvaringen zijn. Z'n vrouw loopt al een tijdje te klagen, want ze kan zijn fetisj niet meer stelpen: de belangstelling voor haar oorschelpen, en wil geen matrozenpakjes dragen.…

geesten die in knopen waaien en uitbreken uit de gevangenis van huid en haar zichzelf tekort doen slingeren tussen de klippen van liefde en dood struinen knarsetandend straten af reizend in verloren tijd al tastend en roerend als dirigent in hun verleden troost vinden in de ogen van eeuwen…

Zijn carrière bij de kippen was stuk, gelopen op de klippen. Soms slaakte hij een diepe zucht, en sprak dan, turend in de lucht: ik heb geen reden om te kraaien, maar om mijn as kan ik nog draaien, dus laat mij op die toren staan, daarboven voel ik me weer haan.…

zoals jij mijn woorden krom speelt mij spelt op het altaar van vertrouwen touwen rondom vlagen in lagen van huilen nooit hullen dat dit niet zo zal blijven in lijven van schaduw schuw gericht gezwicht mij vol treft op klippen wat rest op lippen in de weer schijn op je gezicht luchtdicht…

Zij zingen totdat hun lippen droog en gezwollen staan, dan stijgen meerminnen op klippen grijs uit de grijz' oceaan. En op haar tillende handen trillen de edelgesteenten, van het verbleekte gebeente der godin afgeroofd.…

Raven krassen een pad in het kalksteen, wijzers tollen in ruimte en tijd, klippen en wolken versmelten. Uit de grijnzende golven duikt een horizon op, het kompas van de zon is al manen geleden verdwenen.…

waarom vloeit er nog inkt harte vocht, in kanalen bedwongen naar oceanen van papier altijd weer die eendere golf vervluchtigde monding vergleden strandzand wat me krimpen doet mijn zinnen ontdoelt afgedreven wrakhout ergens aangespoeld op tijdloze klippen zonder ondervloed verlaten, verwezen mijn pen leeg geschreven…

plaatsverandering tussen de geluiden door zie ik jouw gezicht vogelreservaat geen enkele vrouwtjes eend bij vijf woerden de reizende boeddha en het dikke engeltje gaan nooit meer samen negeer lorelei schiet op de zaken roepen loop op de klippen twee eenden landen in de singel een hoge woerd volgt op afstand…

betoverd werd hij door haar betoverd door haar woorden haar lach door haar stem zoals schippers bij 't verleidelijk zingen van de Lorelei met hun schip op de klippen liepen zoals Odysseus bij hemels gezang van Sirenen aan een lokkende dood ternauwernood ontkwam een betovering die werd verbroken in één enkel moment…