Netgedichten

netgedicht (nr. 13.994):

De Engelse Sonnetten, 2. Dwaling

Raven krassen
een pad in het kalksteen,
wijzers tollen in ruimte en tijd,
klippen en wolken versmelten.

Uit de grijnzende golven
duikt een horizon op,
het kompas van de zon
is al manen geleden verdwenen.

Verwilderd strompel ik
over de richels,
verblind door een schuimend licht,

ik spreid mijn armen
en hang in stilte
en absoluut evenwicht.