Alle inzendingen over knopen OR aandacht OR randjes

smeekten om wat tijd hij droomde honderdduizend vragen in onbekende talen waar ongevulde magen in sterk vervuilde zalen vol troosteloze kinderen het dromen blijvend hinderen hij droomde honderdduizend gedichten in eindeloze nachten waar sprekende gezichten op een antwoord wachten vol liefde, vertrouwen, hoop ... hij droomt zich in de knoop…

vijftiende kwam uit amerika bericht houding was voorbij image building je moest bouwen via acts naar een verbeelding van jezelf vandaag bedacht ik dat ik me vaak nauwelijks een houding kan geven ook geen houdbaar imago heb gebouwd acts zijn uitgekauwd zo schuift een mens op met de vraag wat schuilt er nu eigenlijk onder de knop…

hier op dit balkon aan de rand van een godvergeten stad denk ik aan jou de mooiste van het land wat maal ik nu om roem als ik alleen maar wacht op jouw zoen wat maal ik nu om macht als ik alleen maar wacht nachtwachters word wakker het veld is al groen geel en paars lap al de regels aan mijn laars wat is nep wat is echt in het geheime…

Knoop in mijn buik voelen doet me zeer Liefde brokkelt af Ik kan haast niet meer Die blik in jouw ogen alsof mijn hart splijt Dromen en verlangens raken steeds meer kwijt Altijd die onzekerheid bijna niet kunnen eten Ik ben zo toe aan rust wil jouw waarheid weten Wil jij dan nog wel….…

De avond was koud van het oude jaar we waren bij elkaar De sekt was bubbelig onze relatie opgedroogd leeg en uitgedoogd De kus miste vuur de waarheid gevoeld woorden niet bedoeld De knopen waren licht werden doorgehakt een liefde abstract…

zie ik het niet meer zitten mensen die zomaar op je fitten zeuren zanikken dag en nacht niemand die naar je lacht gatverdamme das echt balen nergens even eer te behalen door een vriendelijk woord of een simpele groet wat zo enorm wonderen doet even voelen dat je erbij hoort ach het is maar ijdele hoop zolang ik zelf nog zo zit in de knoop…

Hij drukte op die grote rode knop Terwijl hij juist zijn klep had moeten sluiten Dat scheelde hem zo'n 5 miljoen aan duiten Want daarna hield het spelletje dus op Toch heeft zijn advocaat nog geld geroken Maar hij is, vrees ik, in de knop gebroken.…

Mijn herinneringen liggen vast in knopen, mocht de houdbaarheid van geest wat vroeg verlopen.…

Kop op, knop! Je geduld is prijzenswaardig, je samenvatting concreet, je bent een vlotte codeknop. Feilloos voer je een bedoeling uit, een persoonlijke hint aan de wereld, een warrige droom in miniformaat, een wolk die iemand ergens opslaat. Electron en chip - gloednieuwe lakeien - flitsen zich gek om jouw signalen een plek te geven.…

hij pakte mijn gedachte tussen wijsvinger en duim tilde hem langzaam op en wikkelde hem lachend om zijn vingers zodat ik achterbleef met een knoop mijn hoofd overhoop…

Alle ruwe randjes in mij veranderen in een tere bloeiende bloem die lieflijk wordt bemind.…

deuren sluiten zich nu wintertijd er is zelfs luiken blijven dicht als gure noordwester waait mensen verschansen zich in hun binnenkamers steken haard en kaarsen aan voor verwarming van gemoed ik droom van een lentedag appelbloesem met rode randjes .…

Soms heel soms baalde ik ook wel van het feit, dat ze wéér om aandacht kwamen vragen. Zei dan automatisch... straks, ik heb even geen tijd, om het vervolgens te laten vervagen. Als bleek dat ik "straks" écht vergeten was, en er véél later pas weer aan dacht, ja, dan kon ik me bést schuldig voelen.…

ik beschrijf je met mijn lippen verhaal je schoonheid met mijn stem groei maar groei maar ik teken je kleur met mijn ogen en noem je mooi groei maar groei maar vorm je leven ik dek je toe met aarde, met gevoel op de vensterbank in het licht ik geef je aandacht een gezicht…

je hand lag op tafel even in rust het leek of je vingers mij wenkten hen even aandacht te schenken in raken ik voelde de spanning en in het touche de ontlading ik wist me eindeloos blij want ik hoorde erbij mocht delen in samen zou ik me nooit meer vervelen overweldigend was de info die ik in dit contact ervaarde…

Een koe vraagt om aandacht van de boer, de boerin die het er niet mee eens is en ‘boe’ roept omdat haar man haar een koe noemt omdat ze om aandacht vraagt, terwijl hij een koe roept als vrouw.…

het allermooiste van aandacht is dat je het kunt geven wie alleen maar aandacht vraagt begrijpt niets van het leven je hebt mensen die luid praten schreeuwen kan je het beter noemen vaak ten koste van een ander niet anders dan zichzelf roemen ikke, ikke, ikke, IK kom mensen lach om MIJ zo iemand verdient geen aandacht hij hoort er helemaal…

Zonnestralen badend in de oceaan Een oase aan blauw vergezeld in een collage Van dansende kleuren, tinten, en stralen In de taal van de stilte Jou gevoelens verzaligd In een oogopslag sprekend: “De duisternis is ontdaan. Wat zijn die dagen toch stralend”…

lege aandacht zuivert het onzuivere van helderheid…

Zij die de aandacht van anderen zoeken hebben blijkbaar zichzelf nog niet gevonden...…

Aandacht en een compliment Wat is het fijn dat jij er bent Een knipoog in de massa Een glimlach aan de kassa Een hand om vast te pakken Op je wang een zoen te plakken Een knuffel elke dag Een blije groet toen ik je zag Icoontjes in de mail Zegt soms ook zoveel Aandacht krijgen een lief gebaar Mijn dag kan niet meer stuk Aandacht…

Het was laatst, plots, dat ik dacht Aan het woordje aandacht. Je kunt het geven En je kunt het krijgen, Terwijl het je toelacht. Het is de verleden tijd van denken, Wat we elkaar dan schenken.…

Beter voel ik aandacht nu. Doodstil hangt ze tussen foto’s, de vier muren. Tussen elke toon van de muziek kan ‘k haar ook horen. En op straat en in het bos, in de nacht hangt aandacht die geen ruimte neemt maar zoveel ruimte geeft, en zorgt voor elk detail dat leeft, die alles kent en weet wat nodig heeft.…

met aandacht koken brengt bewustheid en diepte juist in alledag…

Aandacht is liefde. Liefde is vergeven. Aandacht geven. Is erg moeilijk. Eenvoudig. Luister. Kijk. Zie. Ja.…

broek sprak bedeesd het jochie waarna lachend de man hem verbazend weten liet de mijne soms is ook wel nat bovendien huil ik vaak droefde toen het ventje waarna de man op jaren knikkend hem bekende dat ook hij veel tranen kende maar het ergste toch sprak het baasje schuchter zijn de grote mensen die alsof ik niet besta nooit mij aandacht…

mijn aandacht te stelen door met zijn koppie mijn been te strelen en vraagt mij zo om hem eventjes te aaien het is duidelijk en zo waar alles in de natuur verwacht en hoopt dat zo nodige beetje onontbeerlijke aandacht gun het elkaar…

kerst voelt dit jaar broos en ongewoon zo heimelijk zweeft er ongerief rond met afstand en een verkapte mond met reine handen bestuur ik een wagen manoeuvreer ik me langs vakken ‘Kom’ zeg ik tegen mezelf ‘Laat de moed niet zakken’ het feest van licht omringt mij overal de wenskaarten aan het lint met soms een geschreven…

kratertjes gezien van uitgedrukte pijn met rafelige randjes ze trokken zich terug in mouwen van een rook gekleurde jas alsof de manteldraagster schildpad was zand in ogen strooien [dacht ik nog] maar ach er lag genoeg om ook mijn kop bij in te steken…

Die vaas van toen was nauwelijks nog te repareren de randjes waren te scherp, dat zou teveel bezeren. Sommigen spreken van scherven brengen geluk.…