Alle inzendingen over krekels

De natuur zou moeten zijn een oase van rust en stilte schoonheid, reinheid zachte geluiden van vogels en krekels groen, kleuren van planten en bloemen Alleen de mens hij weet geen raad meer denkt niet meer leeft voor zichzelf laat de natuur langzaam verdwijnen totdat hij ook zelf er aan ten onder gaat…

Wonderbaarlijk buigt zich over water, zij kent mij niet het is zomer, de zon schijnt, hommels gonzen, krekels tsjirpen en de wind gaat liggen, uitgelaten, maar voorzichtig, allemaal voor haar zij ziet zichzelf en denkt dat ik dat ben, ik, ik zij raakt met haar lippen het water aan zij wil geen ander zijn, zij houdt van mij. ------…

Vergrijsde olijfbomen leiden de weg naar het dorp de hitte drukt zwaar en loom op het plein in de stilte van het middaguur zingen slechts de krekels een hond ligt hijgend gevangen in het spel van zon en schaduw onder de cypres zit een vrouw in roerloos zwart een leven trekt voorbij…

Als ze een landschap was ze zou bewegen in de wind stilte opzoeken in het gegil van krekels ze zou de zon om water vragen wolken om genade bladeren om een voetstap de aarde om een vore en een vlieg ze zou het licht verschuiven donker omschudden vogels zouden stilstaan als penselen in de lucht En achter haar uitgestrekt zou de stad…

Wolken wit in blauwe lucht laatste dag in nieuwe tijd vreemde sfeer in dit gehucht weekje zonder haat en nijd krekels klinken in het riet vrouwen hangen aan de was heerlijk is dit zomerlied kinderen spelen in het gras gedachten zaaien nieuwe dromen de zon is weer zo groots gekomen.…

De krekels zingen daar in 't gras Hun allerschelste toon, De muggen vinden wis de bas Dier zangren wonderschoon. Zij draaien, zwaaien blij vergaard In 't dalend hemellicht, Zij ruisen, kruisen dicht geschaard Voor mijn verrukt gezicht.…

Trillend lekt de maan zilte melk op je amberhuid zacht je vingers, los je haar wind waait lauwe druiven aan Ik drink je lach, je oogopslag jaag je tong op drift in mij hoor de krekel, hoor hem niet glijd en val in leegte diep Voor even één, de eerste keer voor even nergens, niemand meer…

Waar ik sta bestaat de wereld uit wuivend grasland en het lied van krekels. In het westen koestert de ondergaande zon roodgewangde wolkenkinderen aan haar borst. Tijd vertraagt, rekt zich geeuwend uit en legt zich te slapen tussen de zomerbloemen.…

dat ik verdwaal in poëzie en stemmen hoor in woorden vragen aan de dag dat je dan glanst vast aan het licht en zonnebloemen als een lentedorp in strohoedgeel diep in oneindigheid de groet aan bogen - zonder schaduw - en aan gekleurde krekels in geknotte bomen die gezichten naar de deuren dragen dat ik verstil uit verte…

ik sprak je in het gaan je lachte met me naar een spaanse halve maan de zon scheen regen en een onweersbui afscheid temperde de hitte die ons te wachten stond de reis was nacht en jagen op een morgenstond die vakantie straalde in bekomst krekels spraken met je stem een onophoudelijk missen het was geen gissen naar gevoel want…

De zon vlijt zich neer in de armen van de zee De nacht jaagt de dag op de vlucht en de vogels zwijgen als het licht verdwijnt Je kunt alleen nog krekels horen Je kunt denken aan geld, je kunt denken aan goud De jaren die vervliegen en aan de dromen die vallen en opstaan En zoeken in gedachten naar het grote waarom Maar ik denk aan niets, ik denk…

Stel dat je eens heel alleen bent Met een zwoele zomerwind En het tsjirpen van de krekels En een rups die zijde spint Stel dat er geen mens te zien is Gul de zon die jou daar vindt En een roodborst met aubades En een haasje dat wat sprint Stel dat je daar niet vandaan kunt En de maan is goed gezind En een kelk schenkt volop nectar Van…

En als het zo stil wordt, ’s avonds dat de bomen niet meer ruisen dan weten we God fluistert zachter dan anders En als tenslotte niets meer ritselt geen krekels meer, geen kikkers meer het drijvend blad van de waterlelie zwijgt dan weten wij dat we geheimen zijn dat wij niet mogen zijn maar zijn.…

De nacht is veel te groen om krekels van het blauw te onderscheiden waar is het licht dat leeggezogen weiden uit hun stramme schaduw dwingt? Je hoort geen stilte die luider snikt dan legers meeldraden - ze vechten voor wat licht - schrijf met glazen woorden de scherven op hun dode bloemenmond.…

Ik kan schrijven waarover ik wil alleen: lang niet altijd wil ik en ook het onderwerp moet bij mij horen En zulke onderwerpen zijn moeilijk te vinden ze moeten je in de schoot vallen en dan plots denk ik: hé, dat hoort bij me Zo ben ik een nachtegaal in de herfst een krekel in de nazomer, een kind van het late seizoen: ik ben oud Met…

Violetje danst haar dansje lichtvoetig voor het woudpubliek tjilpend musiceren krekels Een suite van de nachtmuziek haar voetjes zweven hemels licht langs de paadjes door het bos haar grootste lief is Maneschijn die zachtjes straalt op het koele mos waarop dauw rust als diamanten twinkelend als de morgen gloort uit haar handpalm blaast…

onder 't zongebleekte scherm bij de vruchten van zijn teelt ligt hij gapend in de berm wachtend op zijn clienteel vingerkotend wordt geteld hoeveel schapen hij moet scheren wijl de krekels in het veld zonder zorgen concerteren kralen schuiven af en aan distelbossen moet hij maaien langs de huisbaas moet hij gaan en opnieuw het land inzaaien…

De krekels die langs de weg te horen zijn doen me denken aan vroeger nu het voelen bijna weg is en het weten overal.…

in middagstilte aan het Drentse veld waar krekels ongewis hun tsjirpen laten horen de vogels heel ontspannen fluiten in overgave aan hun eigen toon zelfs bomen wachtend luisteren het gras zich neigt naar elke kleur daar wil ik heel alleen voor jou mijn allermooiste spel over de velden sturen de piano laten zingen over stilte in mijn eenzaam…

Ik pluk verlate bloemen uit eigen rozentuin en oogst van schrale malus de allerkleinste appels de rode berberis omrandt het dunne gras in 't veld waar onkruid nog wil bloeien maar muurbloem wacht op herfst toch tjirpt in stille middagzon de krekel mateloos en is de snelweg verderop nog nauwelijks te horen als ik me neerleg bij de…

's Ochtends als de vogels beginnen bij 't krekelen van de kreek zie ik de zon, die maakt dat met haar stralen, net als toen, langzaam in mij ontwaakt de levensvreugdebloem…

Onder de pompelmoezen maan Op de oude schommel Als op een droom van vroeger Scharnieren knarsen Krekels zwijgen Onkruid Schiet uit het droge zand omhoog Zaden zijn verdord van de hitte Lelies bloeien niet verder Algen vertroebelen de vijver Je bent er niet Er is brood en wijn Je bent er niet Pompelmoezen maan Fruit en wijn Dompelpomp…

waar is het dan, dat dorp met pleintje, omzoomd door bomen waaronder bankjes staan niet bezet door mensen waar de zon door bladeren schijnt lucht trilt van warmte luiken van omliggende huizen dicht zijn gekko's gevels bestormen krekels vleugels langs elkaar strijken daar zou ik willen wonen alleen, met boeken soms, heel soms met mensen…

Witte vlinders incognito dansen graag in de wind ook vermomd op een oude fiets wij rijden in gedachten terug naar een moeiteloos voortbewegen op meer dan luchtledige banden in ons nog onbevreesd bestaan naar huis was samen verder terwijl de krekels tjirpten, gelukkig zijn kostte geen moeite bij een maagdelijk witte maan de eerste…

Kind, de krekels zingen Een minnelied. Wat dragen de winden Voor geur zo laat -? Kind, de bloesem van linden Die opengaat. Wat schijnen jouw ogen Zo groot, zo goud -? Kind, dat doet dat hoge Vergulde woud. Wat is - zeg - dat verre Zoete verdriet -? Kind, vraag dat de sterren, Vraag het mij niet!…

Mijn buur maait ijverig zijn gazon de stilte stuift uiteen en decibels doen mij als een krekel uit zijn zomerdromen springen voor de mier. Alles kortgewiekt vliegen de laatste zonneresten als gefnuikte bloemen verstrooid in het rond. Aangestoken start mijn overbuur zijn machine met vermanende vinger de laatste droge dag.…

Wat kan ik nu nog verzwijgen over de diepte die me stilde die onder zins-en-delen rilde om rusten aan elkaar te rijgen `t Heerst om jou zo ongekend als een collier uit één geheel puur mineraal minstreel gespeel waarin jij bindend schakel bent Krekel, kikker, brulkonijn mistlichten die kring vervoeren zelfs in wortels onder de grond…

de krekels zijn blij het trillen van bomen glinsterend begrip van zomeroogst en wij; de kern die ons voedt legt ons de wereld in het hart zwaar zwemt de middag voorbij wij voelen zijn kloppen, tellen de slagen en lieven ons breekbaar klevend in adem jou drupt warme honing van ’t lijf en ik zout het gras toeval is blauw en een spoor…

soms is de nacht heel koud en hard je hoort zelfs het kraken van de sneeuw op de daken soms is de nacht heel zwoel en zacht je hoort dan de krekels dat geluid is zo hemels soms is de nacht heel vol met gedacht’ de slaap wil dan niet komen verloren zijn je dromen soms is de nacht heel goed en tracht met duizend hete kussen je verlangen…

Hoort hij de krekels zingen? We zien de zwarte Moldau stromen. Ik weet maar weinig van zijn dromen. Zal straks zo tegen vieren, vijven, Een mantel op het water drijven? Hij had hem pas nog laten stomen. ---------------------------------------------- Uuit: 'Alle gedichten tot gisteren', 2004.…