Alle inzendingen over kronkels

ik verdrink in het meer van jouw liefde een reddingsboei lijkt aan mij niet besteed ik hap naar lucht met mijn hoofd boven water en onderga het genot van een pijnlijke beet ik kronkel als een dier ga ten slotte onder in de lust van nóg meer god, wat ben jij bijzonder…

Sleurend leven onbuigbaar als spaken in draaiende techniek waar onder de draaiende zon je cellen energie doen inslaan; technische ondergrond je pad verhoudt tot een malende wiek, net alsof je onder die vaste kronkels dan te ver zult gaan.…

Al mijn bewegingen gezichten van de niet-waarheid afgepelde gezichten als de kronkels van een weg geliefd, geleefd en toch totaal klaar als een mislukte ode waarvan de kern is blijven hangen wat overblijft is de stam een diepe sympatie iets vol van leven in mij en jou iets wat stroomt…

zover ik kijk alleen glanzende velden waar paden kronkelen bedauwd met rijp wazig in sluiers geweven kruipt duisternis langzaam op de wijde hemel omgeven door starende blikken een dansende nachtvlinder verdwijnt stil…

wild kronkelen om me heen happen naar verlangen die vergeten tinteling... terug herboren zalig jouw genot te proeven nogmaals.... jouw geur blijft hangen laat ze niet vervliegen die streling... och liefste doe verder!…

Voor mensen met een kronkel in hun leven Niet zo dat ze een standbeeld af gaan zagen Maar wel een beter leerklimaat gaan vragen Of een olifant zijn zicht terug gaan geven Wie een rijmdaad van formaat verrichten mag Maakt deze dag weer tot gedichtendag…

Daar staan ze dan: als bomen, los naast elkaar tekenen zich af op en in het veld waar pronken opvalt hun stammen worden bijna niet meer aangeraakt hun wortels kronkelen nu in het net leergierigen willen ze nog wel graag binnen handbereik omdat hun gewicht alles zegt…

de wereld ligt aan mijn voeten mijn schoenen onder de stoel licht loom bewegend laag, in lijn ruis en grom maken horen traag mijn gedachten reizen razen bont en kronkelend rond en rond bouwen een cumulus van airmiles…

Probeer de waarheid Te achterhalen, die me In flarden en kronkels Omzeilen wil, wat niet Gebeuren zal - zout leg Ik op staarten van hazen Die er met de waarheid Vandoor gaan; en op slakken, De meeste dan hiervan, Want op alle slakken tegelijk Gaat me wel wat ver - Een mens moet zich niets verbeelden…

speelse mooie meiden kronkelende dansende lijven moeilijk ze te scheiden die meisjes die de paal berijden hete mannen zullen geven de prijs voor erotisch spel aan lekkere kontjes die bewegen biljetten, tussen slip en vel!…

als het wegzingen van beelden in spinsels van gedachten kroelend kronkelend twinkelerend steeds rakend dan hangend op samen vloeiend druipen druppels tot vormen luister! ze klikken in het hoofd stollen woorden dan tot zinnen aaneen gesloten zwemmend maar met oog voor contact…

verstrengelde handen op het pad der rozen kronkel deze liefde langzaam in tijd waar woorden dansen jouw lach verleidt het aanraken, een streling in een kus verglijdt en de nacht in tranen haar verleden huilt de zoektocht naar morgen in mijn armen schuilt…

kruip kronkelend kruiswaarts krijgsgevangen gemaakt naar de schedelplaats die druipt van triomfantelijk bloed vrij ! wat hij zei : slangenbroed !…

Beelden in kronkelende naakte zinnen Verdwaasd de rusteloze hongerige geest Overmannend sluipt de passie naar binnen Dringt in libido van het sluimerende beest Weerstand wordt fluisterend gebroken De ongeremde jacht dendert voort Achterlatend aangeschoten dochters…

Nadenkend kijken door schemerblauwe lenzen de wereld is overwoekerd door kronkelige stengels waarbij voortdurend bijengezoem klinkt zullen eens reusachtige planten en nietige diertjes de aardbol beheersen terwijl de gehele mensheid begenadigd elders in het heelal woont?…

De kronkelende weg naar de oneindigheid, geeft op deze manier het leven toch zijn zin.…

Net voor de nacht viel Kwam hij vertellen Voorafgegaan door Die Melodie Hij kon meeslepend Weloverwogen Een leven vatten In belletrie Hij schreef kronieken Vaak in een setting Die toen al ophield Om te bestaan: Zo’n Amsterdamse Verbruindemuurkroeg Die gerestyled is Of dichtgegaan Dus toen de dood kwam Was te voorspellen Hoe…

met haar onweerstaanbare kronkelingen op donker schrift mysterieuze fonkelende ogen priemend in verlegen harten een onbedwingbare lust naar prikkelende zinnen bevredigt doch meedogenloos gevangen in het web der verleiding maar ook bevrijdt van geketend leven zonder dromen en uiteindelijk verlost in het rijk van illusie…

In stilte wilde ik jou beminnen aan de oever in het riet de sterren kronkelen fonkelen in deze fantasie mijn bed bekleden met je beeld de hitte mijn wangen heet Je bestaat je ogen je naam ik ben niet meer van willen meer van kneedbare was een vochtige schreeuw van passie en verlangen wij zijn in ons gevallen…

Ik wilde in stilte jou beminnen aan de oever in het riet de sterren kronkelen fonkelen in deze fantasie mijn bed bekleden met je beeld de hitte op mijn wangen heet Je slaapt je ogen je naam ik ben niet meer van willen meer van kneedbare was als een vochtige schreeuw van passie en verlangen wij zijn in ons gevallen…

Een donkere kronkelende tunnel een dikke zwarte lijn... met aan het eind een lichtpunt. Dat ben jij... laat je me vrij? Je hebt de sleutel tot mij. Je geeft mijn leven kleur Gum het zwarte uit voor mij...…

Weggerukt uit de werkelijkheid in verwarring verbaas ik mij over gevoel waarvan ik niet meer wist dat ik het bezat alles was grauw het dal was diep de weg omhoog leek lang en eenzaam het einddoel onbereikbaar het kronkelend pad dat ik nu volg leidt mij langzaam naar de top in het licht van jouw ogen ...…

Kronkelend zonder de rechte lijn te vinden. Hete tranen uit blinde ogen. Gekromde rug door pijn, het prikt tot in mijn hart.…

Zwoegen, kronkelen en kozen. Branden van verlangen, beschamend hoe dierlijk. Zalig grenzen te verleggen.…

Vergeet niet te leven, het duurt maar even Een vaak gehoorde raad Want aan het einde van ons kronkelend pad, wacht ons slechts een donker gat Het slijk van onze aarde is dan van geen enkele waarde Toch maakt de mens zich druk Denkt dat geluk is roem en geld Voor hem het enige dat telt…

in een vlucht vol fantasieën rees ik gewichtloos boven mijn lichaam uit ik zweefde alsof ik in een extase leefde kronkelend, naakt begaf ik mij op een groene maagdelijke weide tussen vonkelende sterren baadde ik gewillig in exotische hittegolven gepassioneerd en vurig taste ik toe…

Onrust in mijn hart tranen over mijn wang Klein kleiner kleinst god wat ben ik bang Onrust in mijn hoofd gedachten slaan op hol Kronkels kraken braken nachtelijke uren vol…. Onrust in mijn lijf Stress dat is al er is Dat radeloze gevoel als ik jou weer eens zo mis…

De kronkels volgen en de hoeken afsnijden. Recht door zee, gejaagd door het getijde. Te kiezen en te falen, met vallen en opstaan. Om op eigen benen van A naar B te gaan.…

jij telt de sproetjes op mijn wangen ik kus de twinkeling in jouw gezicht verstrengeld tussen witte lakens laven we ons in het ochtendlicht onze handen die liefdevol strelen geen plek blijft ongekust kronkelend van hartstocht monden we uit in serene rust…

Kronkelende paden, met zijwegen naar het niets, lopen langs de bergen van Emotie. In het land waar zielen eenheid vormen en harmonie bewaren als een schat van duizend prachten, komt het pad met de waarheid als doel, tot een einde. Haar zijwegen sterven af als een roos onder de wintermaan. Volmaaktheid is bereikt.…