Alle inzendingen over laatste OR avond OR thuis

Avast budankt or, sintuklaas! Petrik O ja, geev ju paart ma un klondje fan mei! Avast, dus. O ja, en netuurluk de groetu an pied!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

ik fluister liefde en kijk verlegen - het is zo fijn - ik wil bij je zijn niet alleen in de avond ook 's ochtends vroeg en bij de lunch 's avonds in de kroeg of voor de buis lekker thuis en lekker knus jij bent mijn lach jij maakt mijn dag ik fluister je liefde liefde heel de dag…

Voor M. L. R Wat hebben wij ontzettend veel gemeen De zware, onderdrukkende gebeden Wat wij met onze knuffelberen deden De kleine dorpen, God die niet verscheen Een dierbare die op een dag verdween De plannen om te vluchten die wij smeedden Wat hebben wij ontzettend veel gemeen Een keel tot aan de rand gevuld meteen Toen bleek dat Sint…

bewust van het ongewisse fiets ik naar Lisse ik heb lampjes, gevoed door batterijen bij me zie ik het licht, mocht de avond vallen zover is het nog niet zover ga ik ook niet de les van mijn ouders, voor donker thuis…

Haar handen trillend van woede kunnen zelfs een glimlach breken wanneer zij haar geweten voor het laatst gesproken heeft weet ze allang niet meer hoe bijna ademloos nadert ook voor haar de laatste dag alsnog maakt zij een laatste gang haar mantel laat ze thuis…

Zijn hoofdkussen was het laatste dat zo heerlijk naar hem rook Ik hield het stevig vast als ik 's avonds mijn bed in dook…

In mijn ogen verschijnt een gedicht met de woorden die ik voor je schrijf soms wil ik voor je zingen spontaan je hand pakken om met je te dansen geef me je lach met je oogopslag door er te zijn bij mij of ik bij jou je geeft me gevoelens in mijn lichaam die het nog nooit heeft herkend keer op keer het besef dat ik met de minuut steeds meer…

Zo mooi, zo onbevangen werkelijkheid of fictie waarheid in het midden plots ik word wakker ik kijk om me heen de realiteit passeert maar toch de glimlach de glimlach van die droom…

Het stinkt letterlijk en figuurlijk de verandering van de mens als ze het in een veelvoud krijgen een verslavend middel meer, meer en meer ik wil meer de waarde van het echte leven uit het oog verliezen geen oog voor de medemens individualisering van de maatschappij geef mij je glimlach maar die is meer waard dan dit alles bij elkaar…

Ik kijk je aan de tinteling die ik voel mijn lichaam vraagt wanneer krijg ik een antwoord ik zie je glimlach die betovert mij ik ben van de wereld wanneer ben je bij me een stil verlangen dat hunkert naar jouw gezelschap ik wil jou wil jij mij…

Ik loop langs de trap blote voeten koude plavuizen mijn linker kleine teen hij haalt het niet hij blijft even hangen achter de trap een vloek een tier au dat doet pijn…

Heet van buiten zacht van binnen aanlokkelijk aangezicht de sappen in mijn mond mijn tong hunkert naar de smaak mijn slokdarm wil het niet te heet de combinatie zoekend uiteindelijk pak ik de lepel en breng deze naar mijn mond…

Geen houding het lijkt of ik je niet zie echt wel maar je merkt het niet ik kijk naar je vanuit alle hoeken waaruit ik je kan bekijken het is een feit ik wil je zien maar het blijft alleen bij dromen als ik naar je kijk zijn we samen gelukkig echter als je me voorbij loopt niets bijzonders je kent mijn naam niet eens…

Nachten bewegen naar de ochtend in mijn dromen speel jij de hoofdrol zo fijn heerlijk in de zon witte stranden blauwe zee cocktail in ons hand verliefd naar je kijken liggen we samen armen over je heen zwoel kusjes geven…

Waar ik blijf denken vallen mijn woorden stil als ik je zie oogverblindend zo mooi van buiten maar ook diep daar binnen je weet me te bereiken door er te zijn aan je te denken zo fijn met je te praten te luisteren naar je laat me je voelen mijn warmte is er voor jou…

Rustiek beekje kiezelsteentjes gooien paardenbloem in je haar mijn liefde zo puur daar ben ik zeker van je bent zo mooi in de nacht dicht tegen je aan kruipen met een arm om je heen…

Morgen weer een dag als deze nog niet is afgesloten worsteling met alles in mijn gedachten zullen ze morgen vrij zijn of zal ik wederom zeggen morgen weer een dag…

Er schijnt ons een milieuramp te bedreigen Omdat de zee straks uitgestorven is En wij de laatste daar gevangen vis Als galgenmaal thuis op ons bordje krijgen. Toch eten wij op voorstel van de bisschop Niet enkel vlees, maar ook die laatste vis op.…

Natuurlijk ben ik thuis als man de baas En als mijn vrouw mij niet zo wenst te noemen Krijgt zij gewoon haar vaste bosje bloemen, Maar dan wel in een iets te slanke vaas En ook laat ik voor straf haar ’s avonds los Met Bello in het slankedennenbos.…

Wat ik zou wensen als de laatste avond niet meer terugkeert is de droom die ons bemint en zegt wat we geloven is wat we altijd met onze liefde verbinden…

En wij, met onze rimpels, leugentjes, gebreken en oneffenheden, stuk voor stuk tot onze nek vol eigen bloed, gebeten op geluk en overvloed, wij rijden door de domme avond, dromen muren om ons heen, dag in, dag uit, en komen thuis, speuren zenders af en gaan naar bed. Het mysterie van het laatste onrecht! Algehele roofzucht! Perfectie!…

' Het wordt middag, het wordt avond, het wordt nacht. Het lijkt of ik jaren heb geschreeuwd, maar ik heb gezwegen, ik was niet thuis. --------------------------------- uit 'Hemels en vergeefs', 2008.…

het ene na het andere rouwproces gilt in wat eens mijn thuis was alles wacht op een teken van leven ook jij het lawaai neemt toe en toch lijk je op de stilte ik knik dezelfde avond nog en ontvlucht iedere kamer waarin het zicht op mezelf ondraaglijk is…

Die avond bij me thuis schonk ik de port, En speelden we een potje Ganzenbord.…

Mijn stem klonk door de vroege avond Oewaai ! Oewaai!! Dan met mijn vrienden langs parken en speeltuin. Waar mijn hart weer thuis zou willen komen, maar waar ? Waar zijn de vrienden na al die jaren? Waar is zij?? Zij die ik toen zo lief had en die ik 's avonds onhandig zoende in de zandbak.…

Laatste oktobernacht: Griezelige monsters en spoken alom. Is het de avond van pangangaluluwa zorg ik ervoor dat ik niet buiten kom.…

in verleidelijke bloementuinen voel ik me thuis maar het is altijd weer te vroeg sluitingstijd... Is het misschien mijn fladderige aard het pronken met mijn vleugels die de bloemen doet schrikken nog voor de avond valt? Of is dat uitgesloten?…

en in de laatste avonden pleegt het oog zichzelf te verraden; Het zalven, loochenen en het plooien de wenselijkheden van de onafwendbare aftakeling de blik definitief naar de geboortegrond in gene zijde vertrokken en wij mild smalend het wrak te zien van de laatste uren de herinneringen slechts afgemeten aan de laatste exploten…