Alle inzendingen over laatste traan OR regendruppel OR klok

Wat rest ons, als bankzitters thuis voor de buis - geen médaille bronze, noch médaille d'or voor de geus van Oranje, geslonken tot muis... geprezen zij 't wonder van San Salvador. mei 2015…

Druppels, druppels, regendruppels langs een glazen ruit Druppels, stille regendruppels lopen langzaam uit. Met hun spel van fijne ranke lijnen glijden ras druppels, stille regendruppels langs een spiegelglas…

De zon staat laag in een zwakke schemering in de lucht overheersen oranje en zwart Straks zal de duisternis als een deken op je vallen je zucht nog even je laatste leven Ik vecht tegen het bonzen van mijn hart de prikkende tranen achter mijn ogen Blijf! Blijf alsjeblieft bij me!…

van mij te schrijven, tijd heelt de wonden, dus kijk ik naar de klok, kwart voor acht, het laatst dat je naar me lachte, kwart voor acht.…

Laat bij mijn graf geen tranen vrij, Ik slaap daar niet, maar ben nabij. Ik ben de streling van de wind, De open ogen van een kind. Ik ben de sprankel in je vreugd, Ik ben de overmoed van jeugd. Ik ben het krieken van de dag, Ik ben de parel in je lach. Ik ben zonlicht op het graan, Regendruppels op het raam.…

Verloren tranen noem je in liefde regendruppels herinneringen voor het brein tijdens vervagen van gevoelens je draagt een oude koffer waar de rivier het land verlaat met een kaartje voor de trein in gedroomde werkelijkheid neem je afscheid van de regenspiegel die achter de toekomst kijkt.…

Stilte omhelst mij laatste noten en wat wijn je bent niet bij me, wat let vrolijk zijn blader oude boeken verslindt wat schillen sommeer oude prullen in spiegel van venijn tel af en toe regendruppels op onzichtbaar papier papieren stilte is niet fijn.…

beloof je me dat je hier zult blijven staan totdat de laatste regendruppel jouw verdriet met zich mee neemt beloof je me dat je hier spinnenwebben zult zien groeien hoe de eerste nachtvorst zijn glinstering achterlaat weet dan dat ik je omhelzen zal zover het oog reiken kan in vele gedaanten blijf ik bij je voor altijd…

sjofar bij de tempel Hier wordt Gods woord vervuld Kom, neem van hier de weg nu oostwaarts Richting de Dode Zee Langs Jericho daar in de verte Dalen we af daarheen Jeruzalem, oh stad van goud De stad die God herstelt en bouwt Ik zal jou nooit, nee, nooit vergeten Jij bent van mij Yerushalayim shel zahav Veshel nechoshet veshel or…

ik pleng mijn tranen hier voor u en de uwen voorschot op de dood eens zijn wij gelijken ook al bent u het daar niet eens mee inmiddels heb ik de klok een uur verschoven…

de klok die tikt…

Donkere wolken Die de nacht dimmen Een eenzame ster Wordt gesmoord Zonder één spoor Zonlicht Een woord zonder betekenis Maneschijn Vervaagt met de herinnering Aan jou Regendruppels Verdringen mijn blinde tranen Het donkere pad Verslindt mijn toekomst Ik ben het, alleen Verscholen in de schaduwen Mijn handen reiken Naar de dageraad…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

We waren als twee regendruppels die langzaam samenvloeiden bij onze tocht naar omlaag. Maar spatten uiteindelijk in een regenplas uit elkaar, gedoemd om elkaar te verliezen.…

de een na de ander gillend naar beneden spetterend uiteen…

Regendruppels op de daken, lekker warm hier in m'n bed, rustig luister ik naar de regen, terwijl ik nog even de wekker zet. "De engelen huilen weer!" Roept angstig mijn knuffel dan, ik probeer haar wat te troosten, voor zover ik dat nog kan.…

De regendruppel biggelt langzaam...langzaam Langs de ruiten van mijn kamerraam Hij neemt nóóit de kortste weg omlaag Maar zigzagt traag...heel traag Totdat hij door een soortgenoot wordt achterhaald En zo, begeleid, op mijn vensterbank daalt.…

opgevangen regendruppel in zoveel vormen reeds bestaan zon verdampt en opgestegen eengeworden wolkenpracht afgesplitst en neergedwarreld licht gesmolten hemeltraan neergevallen buienregen kristallen druppel zielsverwant boodschapper van elementen houd ik al is het maar heel even het universum in mijn hand…

in de delta valt onbarmhartig méer en meer het regenwater mens en dier verdrinken door een razend stijgende toevloed aan de rand van een woestijn staat smekend een sjamaan de regendruppels aan te roepen: kom, breng ons levensredding in een stadstuintje vullen kinderen hun gietertjes in de volle regenton ze bevloeien hun namen in sterrekers…

de regen dreint en drenst toont koppig pruilend zijn gezicht maar zie mijn tuin straalt lichtend op en lacht…

Eb ik weg in die grote zee als een traan? Maar ik, ik zie toch die ene druppel? De regenboog als een teken van een diep verbond. De duif heeft het begrepen.…

kan niet meer nuchter denken verstand vertroebelt door psychische waanbeelden ik wil onbereikbaar zijn dan ben ik onkwetsbaar rondom is het stil maar in mijn hoofd is het alsof de donder mij grijpt telkens weer glipt het geluk mij dwars door de regendruppels heen…

Wanneer het veld naar mij ruikt Dan kom ik als regendruppels bij jou…

een rij regendruppels hangt heerlijk aan de waslijn te drogen…

Regen drupt op mijn hoofd Tranen rollen over wangen op de grond Het doet pijn Ik voel de angst, de woede, het verdriet Ook het samenzijn Hier en nu Daar en toen Het is zo surreëel Die blik en die ogen, om ze te zien vervagen in herinneringen Woorden komen maar schieten niet los Tranen wel Regendruppeltjes op de grond Om te vervagen…

de klokken luiden hun lied de zon gaat weg verlaat de dag als deze is er ooit bewezen dat ie opkomt opnieuw opnieuw opnieuw voor ieder wezen opnieuw leren leven in ruimte en leegte luiden de klokken hun lied en op de straat en in deze steeg een lied dat het leven draagt op de schouders van geesten een traan klinkt er is nooit…

zij hervinden zichzelf vrij in dromen angsten verdringen werkelijkheid waar zij ontwaken verstrengeld in handen hun schreeuw naar liefde fluistering wordt aanhoort het verleden hun toekomst breken die laatste tranen huilen ze stil…

traan…