Alle inzendingen over lange vingers

Wie lange vingers heeft, die jat aldoor (dat is nochtans wat mij altijd geleerd is) en blijft mits ze hem daarna snel gesmeerd is de lange arm der wet voortvarend vóór. Hier valt dus het verband niet te ontkennen: wie jatten wil, moet ook hard kunnen rennen.…

je wolkte wat melk in mijn thee de koekjes liet je niet staan maar nam ze mee dekte ze af met cellofaan om oud worden tegen te gaan je lange vingers rond kop en schotel sierden het porselein door jouw elegant bewegen leken ze nog net iets verfijnder te zijn we hebben samen intens genoten terwijl er bijna geen woord is gesproken…

als het past in je hand wil ik alles geven je langs de lange vingers polsen in meebeleven weg gaan hier van de deur die kiert en kraakt in meebewegen…

op restaurant niet-roker tafel en vlak voor mij een versgeschilderde dame een witte bloes heel strak lange roze nagels niet knap tussen twee lange vingers afwisselend sigaret en sigaret tandenstoker sigaret sigaret en tandenstoker zij rookte zich heel krap.…

er sprong een vonkje uit de edelsteen die jouw slanke vinger droeg ik zag het alleen je handen waren bezig afscheid te bereiden tastten naar je jas en in je blik vonkte je weer jij bent mijn diamant voelde al in jou begroeten de lange vingers in mijn hand ze vonkten speels een nieuw ontmoeten…

Alert keek hij vanaf de schouder mee en zag de lange vingers van zijn baasje Die pikten weer, maar plots, ojee het haasje ze werden opgepakt, ja alle twee! De kleine crimineel vond dat wel fijn nu hoefde geen van twee alleen te zijn…

ik ken je handen weet je lange vingers in beweeglijkheid nog nooit hebben zij een toon ontlokt aan de muzikale realiteit maar in mijn hart staan jouw symfonieën voor altijd geschreven is je klankkleur mij tot vandaag in tal van ritmes bijgebleven van dit wonderlijk spel genieten wij alle momenten zonder enige musische talenten…

Leunend op de wind mijn armen wijd gespreid ogen gesloten neem me mee wind rukt aan haren en kleren als ontelbare lange vingers aangenaam of toch niet ik hou mijn adem in even maar en zet dan een stap vooruit neem me mee traag worstelend evenwicht zoekend maar ik kom vooruit…

zelden breekt sereniteit pas als eeuwigheid weer lange vingers krijgt wordt onrust geboren geen inbreuk op de tijd het aardse is begrensd door haar vergankelijkheid pijlsnel kiest een ziel zijn mogelijkheid om in aards stof vorm te nemen een nieuwe mens betreedt het heden net nog zonder verleden nu al potentiële werkelijkheid…

strekte mijn armen reikte met handen maar voelde leven langs vingers glijden met nagels striemen getrokken over je rug het tijdelijke sloot maar gaf je ziel nog niet bloot er is geen begin door een schat aan herinnering achter te laten de gaten zijn veel te groot deze breken met weemoed en respect wat je liefhebt is klaar…

op een klein stukje van mijn huid schrijf je het woord elektriciteit met je zachte lange vingers helemaal over me uit je ontdoet me van mijn woorden berooft me strelend van mijn zinnen vonkenregels produceren plots een hart kloppend kabaal metaalmoeheid maakt zich meester van de punten en de komma's ik vouw ze uit tot liggende streepjes…

ik speelde met vlaagjes wind zand en wat water wist de zon in het blauw met zacht witte wolken ik kende haar hand die ik af en toe zag lange vingers gevuld met snoep of een glas hoorde haar lach boven het geruis van de golven uit keek om me heen alles vloeide ineen zuchtte zachtjes geluk…

een markante kop het lichaam iets gebogen ogen gecharmeerd van licht de hand op schilderstok het vaste ritueel in lange vingers het penseel een vlotte streek op het grote doek realiteiten doen het goed maar uit het wit van extra licht gaf hij zijn vormen perspectief hij schaduwde dimensies uit de mist was onze laatste magisch…

zij flaneerde springerig haar een speelse wind in zondoorschoten lokken de zonnebril op een drukke boulevard ter grootte van een modegril voor ongewenste blikken taxerend spraken handen lange vingers dansten het eeuwig spel van komen en zich laten gaan ik groette zij bleef staan zag in onbedekte ogen golven schuimend overslaan…

Lange vingers glippen door het zand en draaien de zandloper om. Boa's nemen de wijk en laten hun tanden zien niet te handhaven. We willen allemaal een betere wereld maar het lukt voor geen meter. Maanlicht op het water ik heb heimwee naar de toekomst waar is de vrijheid?…

ik heb je lange vingers vaak met letters zien spelen in passen en meten om de inhoud de juiste vorm te geven je peinsde met de blik in de verte of daar misschien de oplossing stond geschreven en na enig gefrons viel heel voorzichtig een ei uit het dons jij ging voor schoonheid en intonatie waarbij linguïstische verstrengeling…

met lange vingers steel jij op een blauwe maan dagdromen van geest verlaten gronden en dood gewaande bomen je vliegt door open staande deuren laat voeten zakken in de grond vlecht meterslange draden en sluit zonder knopen een verbond je wilt de groene lakens delen huid en haar met handen boeien over spelen tot de haan kraait en met het…

ik zag witte handen waarvan de lange vingers behoedzaam gordijnen open schoven langs zingende rails een been dat steevast gehuld was in een onbestendige kleur rok die nu de gok waagde om eindelijk lentelicht te dragen zo oplichtend werd de scene compleet die in slow motion bij half duister zonder woorden even bedreigend…

mijn uitgestoken hand heb jij gepakt ik zag je levenslijnen je voelde warm aan een kleine palm waarin lange vingers overheersten zij vertelden in beweeglijkheid over je leven de drang om steeds te geven voor nemen maakte jij nooit tijd daar was je niet op voorbereid ik heb je vastgepakt op het keerpunt in bestaan toen jij jezelf…

een smalle hand waarvan de lange vingers piano zouden kunnen spelen met een heel zacht touché jij was met mij mee gaf me even tijd om daarin het leven te lezen dat je leidde tot heden verbazingwekkend was de kracht van je gezondheidslijn ook liefde en emoties mochten er zijn ik voelde en genoot maar reageerde niet direct op de…

ik zag je voorover buigen met lange vingers en gestrekte armen naar de horizon wuiven voor meer licht en helderheid de ochtend kleurde al zijn zacht pastel in voorzichtig schijnen waarbij de nacht zijn donker volume liet verdwijnen in een uiterst ludiek spel waar je lach de lange nacht verwarmde met haar verbonden zijn van liefde…

Zijn lange vingers tastend, naar de warme lentezon. Hij moet zich haasten, 't is al April, dus niet gewacht. Nog maar enkele weken, tot zijn bloesempracht. De merel wil zo graag Zijn nestje bouwen. Terwijl hij wacht op zijn dichte bladervracht. Bij het dalen van de avondzon, weerklinkt alweer zijn prachtig lied.…

geen jurk meer is die ‘winters waait Geen moslim is die opbiecht bij een pater Geen drup die overloopt in luid geklater Geen lange vinger in de pap die graait Als er geen boer meer is die kiespijn zaait Geen engel is die bang is voor de sater Geen huilbui die vervalt in warm geschater Geen fabeldier dat met de scepter zwaait Pas dan,…

Je bent gestorven maar niet dood je beeld verschijnt als ik wat sta te staren naar een pagina: een Hawaï-bloes paars met rood, je lange vingers op het bruidssatijn, een hoofd waarvan ik weet dat het van jou moet zijn Ik heb je langzaam zien vervagen tot ik de ramen van de kamer…

hij zou haar er ergens een verlaten straat een rotonde een parkeerkelder er ergens uit lazeren en draaide elegant met twee lange vingers aan het leren stuur zij zweeg verbeten moe van woede zat van donderpreek dan laat hij zijn hand verzachten en in haar nek rusten, een elegante hand, haar lieve man hij neemt haar hand, troost,…

Hun dunne vingers omsluiten Het tere blauw heel zacht. De ranken steken hun lange vingers uit... Naar een houvast. Zoeken een plek om zich te hechten, Winden zich steeds meer vast. En volgend jaar komt weer de Mei, Dan wordt het weer genieten... Nog groter en nog schoner, Is dan "die blauwe pracht".…

Zonder haast gaan bewoners over straat wandelen langs de serpentine stoeprand auto’s rustig gewassen op de kant in het nauw omschreven hart van de stad is een groen park gevangen in het net van straten de fontein spreidt witte lange vingers zilveren vonken stuiven over een groep kinderen mannen bouwen een huis de ramen open…

ondanks de magerte binnen vele neusjes stonden identiek tussen ingevallen wangen blikken keken ver vooruit uit kunstig aangezette ogen onder goed gelijnde wenkbrauwbogen hun lange vingers speelden met de aandacht die wij gaven hun lachjes waren al lang begraven…

beiden hebben we gedachten geschetst het werkelijke moet nog komen een vervolg op dit virtuele beeld met ongekende dromen ogen waren transparant ontmoetten lange vingers aan een hand die popelt creatief te zijn als spel in gein maar ook zacht strelend over pijn zag stilte en verlangen in rode lippen hangen een neus die boog…

Alsof hij naar boven is geklommen en zich met zijn lange vingers vastgrijpt om niet neer te vallen. Maar hij staat stevig. Zijn lange armen zwiepen soms alle kanten uit, in hagel storm en regenvlagen. Nu staat hij rustig, wat verfrommeld uit te hijgen. Een eenzame tak bovenop wiegt zachtjes heen en weer, alsof hij zegt: “Och, och.”…