Alle inzendingen over langzame voetstappen

langzame voetstappen op bladeren die knisperen zonnestralen die 't bos nog één keer goudgeel willen schilderen zacht fluisterende stemmen die zwijgen spontaan om bij gekerfde namen in oude bomen nog één moment stil te staan schoorvoetend gaan aarzelende passen verder tussen de kalende bomen wervelende gedachten over vroegere…

voetstappen sterven langzaam weg een moederhart huilt zachtjes dag lieverd…

Rock-'n-roll is here to stay! O jee, we veranderen in reizigers. Met een zwak voor luitmuziek: sssst! wind in riet. We houden nu het meest van zaken die je nauwelijks hoort of ziet. Fragielpotig waden we – omdat het moet. Het water troost. Ondiep. Onze rok. hebben we hoog opgetrokken.…

Voetstappen in het zand Aan de zoom van het strand Langzaam vult de zee De afdrukken met water En neemt ze met zich mee Voetstappen in het zand Een raadsel van wie ze zijn Het zijn moment opnames Want de zee neemt elke voetstap Mee terug in de golven Voetstappen in het zand Achter iedere afdruk schuilt een verhaal Elke afdruk kent het…

Uren tikken langzaam weg Het wordt steeds sneller nacht De voetstappen maken weinig sporen Langzaam kom ik op kracht Verloren Ik blijf altijd zaaien De wijsheid heb ik soms in pacht Zoek naar iemand die mij kan horen Langzaam kom ik op kracht Verloren Ik ben op zoek naar handvaten Niet specifiek naar de macht Kijk in…

Als ik mijn ogen sluit dan zie ik jou dan hoor ik je voetstappen die langzaam vervagen de wind neemt ze met zich mee jouw sporen die gaan nooit verloren ze blijven de herinnering dragen.…

de tiid hat hjir dúdelik stil stien mar om neat te missen wie der ek ferheftigens yn de feart fan it folk it âlde en neie nau ferweven gearraand yn mufferige magasinen dêr de âlde garde jimmer kôgget op izer en de nije ljochting op plestik Vertaling: Bij Auke Rauwerda aan de voet van de Oldehove trappen uitgevreten door duizenden voetstappen…

er heerst een diepe rust gerestaureerde kerkjes zijn koel in de voormiddag het goede leven neuriet langs stoelen op terrassen en toost op voetstappen en vrolijk gelach van oprechte poëten die in honger van geest in kronkels prevelen en hoe potloden uit de vingers glijden en over de vloer rolden woorden wegvlogen in de diepe duisternis…

voetstappen op straat zijn stiefelend en sloffend op de goede weg.…

Voetstappen over het zand hebben mij meegenomen waar de horizon het water verbrandt waar realiteit verandert in dromen Voetstappen over het asfalt dragen mij op handen waar de nacht valt en waar vogels landen Voetstappen over het gras observeren mijn gezicht wonden die ze genas en bundelt zij het licht Voetstappen veren op Blijven…

Knijp zachtjes maar met liefde in je hand die wil vluchten ik zie een glimlach met voetstappen in het zand. We kijken naar de zon die langzaam en vol kleur zijn weg vervolgt naar beneden en onze voetstappen verder gaan.…

Wandelen langs een nieuwe weg, Waar we de antwoorden zullen krijgen, En wanneer de tijd gekomen is, Veranderen we onszelf, Langzaam aan……

Toen de haas op het gras Zijn vijand de schildpad voorbij ging, Ging de haas even rusten op de hei, Maar was zo bezig dat hij verloor…

Ik ga vandaag naar langzaam toe. Hu? Waar naartoe? Naar langzaam. Dat ligt ergens tussen hollen en stilstaan in. Juist. En dan? Dan ga ik van langzaam genieten. Langzaam heeft namelijk alle tijd. Om te ruiken, om te lachen, om bang te zijn. En langzaam is de hele dag geopend.…

laatste voetstappen al had weggeveegd…

Winter in mijn tuin: witter zonder voetstappen – naast mijn voetstappen.…

Zelfs je woorden met stukken werkelijkheid kan ik hier achterlaten maar dat doe ik niet want dan zal ik nog steeds je voetstappen horen en als ik me dan omdraai sta je naakt voor me met alles wat ik niet begrijp.…

Maar in tijden van verdriet en moeilijkheid, waar je maar één paar voetstappen ziet, juíst in díe tijden heb ik jou gedragen.'…

Vind ik jou terug zoals ik jou eerder zag in een voltooid gedicht geschreven aan de einder van een wakende nacht toen het hart nog in volle ronde slagen de klok de tijd deed verjagen en de sterren bijeen schaarde als zomergolven over het witte strand liet schuimen en ik het struinen naar sprokkelwoorden staakte de langdradige zinnen…

Voetstappen in het grint, de vijver rimpelt in de wind, een late koekoek vindt royaal, aan de waterkant zijn avondmaal. En in de koele voorjaarslucht, klinkt zacht een gerucht, van kinderstemmen vrolijk, vrij, ’t geluk, ’t is zo dichtbij.…

Zachte voetstappen beroeren het zand. Voeten die wegzinken in het losse zand. Gevoelens van blijdschap komen los. Voorzichtig breekt het hart open. Ogen die stil glinsteren in de zon. Een lach doorbreekt de stilte van de dag. Stil ga ik zitten op een bankje. Het uitzicht op de zee is eindeloos van stilte.…

mijn hand laat ik leiden door de streken van de wind zo penseel ik liefdevolle wolken aan elkaar laat ik golven dansen hoger dan te voren waarin vissen vogels vangen volgen voetstappen elkaar naar het maanlicht waaraan ik mezelf langzaam overgeef en me in op krul tot de geboorte van 'n nieuwe dag…

voetstappen in de nacht heel ver weg heel dicht bij voetstappen horen wij verder op weg heel dicht bij voetstappen in de nacht lopen wij voorbij hoor jij mij?…

Verstilling ik wil verstilling en bedachtzame, langzame bewegingen fluwelen voetstappen zacht als een zomerbries ogen vol verwondering en het ontluiken van verlangens aan de oever van de zilveren rivier en de bomen, ach ja, de bomen trouwhartige wachters waaronder ik mag schuilen onder een groene keizerskroon luister ik naar hun…

lopend langs de weg van herinneringen hoor ik het geluid van jouw voetstappen.…

zwoel de nacht mist in de vroege morgen voetstappen op het pad een glimlach verborgen in donkere kijkers eigen weg volgend af en toe struikelend boomwortels zorgen voor oneffenheid langzaam krult de zon door wolkenflarden laat zien wat werd verborgen in betovering van al wat moeder aarde schenkt aan schoonheid elke vroege morgen…

Tot op de lengte der dagen schijn jij nog altijd op eeuwig durende golven dansen vogels in de wind worden verlaten voetstappen langzaam opgeslokt zijn schelpen stille getuigen van 'n leven voor zij op het zand werden geworpen rent een viervoeter achter een bal tot in de branding haren wapperen mijn jas dicht knopend proef ik jou…

Nieuwe gezichten dwarrelen op de voetstappen van oma En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de voetstappen van oma Bedekt door nieuwe indrukken smelt de herinnering aan haar En zo loopt de tijd door de sneeuw langs vervagende afdrukken En zo loopt de tijd door de sneeuw langs de verdwenen voetstappen…

Als ik aan jou denk, stroom ik echt helemaal vol, vol met liefde Genegenheid die zich moet uiten tot zij weer bij zinnen is Mijn liefde voor jou gaat dieper veel dieper dan sowieso ooit geweest Samen met jou, dans ik het voorjaar tegemoet...!…

We stapelen macht, bouwen de hoogste torens -- tot ze instorten.…