Alle inzendingen over leg

Ik voel me weerloos, leeg en alleen, Sterk als ik was, zo belabberd loop ik er nu bij. Gevoelens overhoop gegooid in één, twee, drie, En niemand die het ziet. Alles lijkt plots zo anders, hoe hard ik ook vecht, Er is niemand die me redt! En waar is nu die vriend, Die me steeds uit alle ellende hielp.…

In de spiegel zag ik dat ik net zo grauw was als de morgen want er hing een nevel van motregen rondom het huis snel knoopte ik mijn overhemd dicht en haalde een kam door mijn haar maar ze belde al enfin, het gaf toch niets meer we waren versteend tot beelden met de tafel tussen ons in en het dode oog van de televisie op ons gericht ik zou…

Ik ben een lege huls Voed het Houd van het Laat het slapen Tot in de eeuwigheid Doe ermee wat je wilt Geen stem, geen benul, wordt gevormd jouw hand Voor jou Een pop Laat haar slapen Mondje open Oogjes dicht Geen pijn Geen pijn Alleen in het duister Doelloos. Een lege huls…

Ogen stralen verdriet machteloos zie ik de pijn woordloos lees ik leegte wanhopig voelt het gemis krampachtig verscheurt het behouden tijdloos in verleden gestruikeld over zinnen gevallen in diep duister wentel ik mij in eindeloze leegte…

het maar Ik ga niet huilen Ik lach Al kijk je dwars door mijn inktzwarte gedachtes heen Je zult mijn hart niet raken Want mijn hart is een deur zonder slot Met een muur van ijzer die je met die lieve lach nooit breken zal Kijk me maar diep in mijn ogen je zult niet vinden wat je zoekt probeer met te doorgronden je stuit op een leeg…

de dood valt als een muntstuk uit mijn wereld loodzwaar valt het terug waar ik niet meer grijpen kan de kassa is leeg opgeslorpt door een hemelse bank windstil geland ik hoef niet meer over te maken mijn nota's zijn geschreven mijn adem van geld is voor immer geveld…

de strjitten binne leech yn e stêd fan besjutting de dei wurch yn ûneinich begjin de maatslach ûnwis raffele,skuort gefoelfol yn griishollig ferline oersetting/vertaling de straten zijn leeg in de stad van zinnen de dag moe in oneindig beginnen de maatslag onzeker gerafeld,gescheurd fijnbesnaard in grijshoofdig verleden…

er is een lek in de tijd de tijd loopt leeg er blijft steeds minder over resterende gaat steeds sneller lopen mensen leven,worden oud en sterven snel beschavingen ontstaan en verdwijnen,totdat er geen tijd meer over is eeuwen veranderen in een planeet met wassen beelden…

nu nog kom ik er langs de ramen, zo vaak gezeemd een mens op de bank ze keek naar buiten ik kijk er weer van op tweede etage ze keek naar buiten maar kwam daar niet graag nu nog kom ik er langs maar de straat is leeg…

Ik zie je, leeg daar sta je, leeg wat strak, met bult wat je zomaar weer opvult. Ik zie je graag voel je nog liever zie je niet graag leeg maar soms, moet het. Het ergste is, dat alleen IK die leegte vullen kan, dus daar ga ik dan. Naar bed.…

Genoeg nu, het is over Ik ben leeg, ik wil niet meer Laat me gaan schat Laat me vrij, voor deze ene keer Gevangen in jouw armen Zo sterk om mijn lichaam heen Waarom luister je niet naar me Ik moet weg hier, meteen De liefde die ik voelde Is er niet meer, het is weg Het is niet meer dan logisch Dat ik vaarwel tegen jou zeg Al kan…

altijd was er warmte, nu was er niets, binnenpretjes, lachen, verdwenen in het niets, die fonkelende ogen, niet meer, nee, nu ontbreekt er iets de woorden los van pijn, zeg dan toch de waarheid, ja, eerlijk moest ik zijn het mocht niet waar zijn, een blik die enkel zweeg, mijn beeld van hem, alleen een leugen, zijn woorden waren leeg…

ik snap het niet en het voelt zo pijnlijk leeg Zelfs je naam op het venster is weer verdwenen…

Van buiten hou ik me sterk Van buiten lijk ik spontaan Van buiten stroomt er geen traan Maar waarom voel ik me van binnen leeg Ik voel me zo kil, zo verlaten en zo alleen Je bent er niet meer, en ik weet dat ik zonder je verder moet Deze gedachte doet me zeer Je was nog zo jong, zo levendig Mensen verdienen het niet om te sterven, en zeker jij…

De stilte spreekt want de woorden zijn dood en verdwenen in het lachen dat begon tot de ontdekking en de waanzin elkaar volgden en alleen de stilte van het scherm mij zou vragen waarom ik weer wilde biechten in de leegte die nooit antwoord…

We hadden nooit ruzie, gek is dat! Nooit gescheld, gevloek, gekat Gesmijt met meubels, kopjes, deuren Zelfs niet eens een dagje zeuren Geen kat en muis tegen elkaar Gewoon normaal, dat jaar na jaar Ook geen traan of groot verdriet Van dat alles was er niet Wij raakten elkaar uiteindelijk kwijt Zonder maar een spoor van strijd Met schuldgevoel…

) (Het tapijt zal nooit meer vlekken Geen gestoei meer op haar huid) (Boven verliest speelgoed zijn felle kleuren in de kast) (Gereedschap in de schuur mist het eelt, zijn hand, zijn tast) Zijn huis is leeg zijn wereld is zijn huis Godvergeten ver ligt daar mijn thuis begraven…

De vraag om softdrugsliberalisering Stuit binnen de regering op verzet Maar onderwijl zijn op het internet Veel drugsoorten meer dan gedoogde nering En als je wat wilt kopen kan dat goed Het hebben van een creditcard voldoet…

Mijn zaterdagen leeg Mijn zondagen nog leger lief. Je was niet slechts een hartendief. Dat zijn de wijze lessen. Nog erger dan al mijn grief, Liet jij me lege flessen.…

Minuten worden uren, van elke gedachte ontdaan, hoofd leeg gemaakt, ik kan er weer tegen aan...…

Stil vergaan woorden tot gedachten die niets meer kunnen raken dan een gulzige leegte waarin de kleuren van hoogmoed tot stof vergaan en hij niets meer is dan de naam die verdwijnen zal zolang hij zich vertoont en blijft lijken op een eenzame dief die alleen maar leugens wilde stelen…

Ik kijk in de spiegel van jouw ziel Ik zie mezelf niet Toch ben ik uitgeput…

Een ijspegel Heeft mijn hart doorboord Mijn ziel op non-actief gezet Verscheurd door pijn Bezie ik de grauwe wereld Kleurloos en troebel De kille stilte schreeuwt De leegte vult mijn wezen Met lege blik staar ik naar buiten En schrijf je naam op het beslagen raam…

, zo leeg in mij…

Ik voel me bevriezen In een wereld Van steen en ijs Ik voel me leeg In een volle wereld...…

tegen die woorden had ze niet opgekund als vlijmscherpe messen hadden ze haar hart doorboord waardoor ze nietsvermoedend leegbloedde…

haar tassen staan al klaar in de gang zeven jaren samen duurden nét te lang haar hart was koud zijn ogen kil vechtlust was verloren bij gebrek aan goede wil het moment was daar stilletjes haar jas aangedaan zwaar bepakt verliet ze het verleden het was tijd om te gaan…

‘leeg’ en nu dan als alles weg is, je nuchter kijkt in de lege dag. de huls van het laatst geschoten woord, die echo die kale ruimte de uitzichtloze uren. kijk ik op van het blad waar, opgezogen uit het niets, in zwart het wit zich vult.…

en nee, ik dacht toen niets het hoofd kent leegheid het eeuwige zwarte gat omdat woorden niet ontbreken is er gehoor en ook op schrift maar het heeft geen inhoud want het is niets…

Het is leeg,…