Alle inzendingen over lelien

te weten dat ze het al die tijd hebben geweten maar ze deden er niets aan lieten de vijand vrije baan medogenloos debateren om ons een lesje te leren een lesje lawaai zij wanen zich groot in de naaktheid van de goot mijn Heer heb ik gebeden o hoop mijn lief och roos van Sharon hoog verheven laat Uw zoete ochtendauw over Uw leliën…

En de leliën lispelen droeve, Dat nog steeds met des jongelings lust De bloem zijne beeldtnis Op 't water kust...…

Ziet gij niet in de kransen Hoe lieflijk leliën glansen Gestrengeld tussen rozen?…

Ik sta voor de open deur, Nauwelijks bewust, in stil verpozen, en mijmerend drinkt mijn blik de kleur Van anjers, leliën en rozen. Dan, vredig, fluistert hart naar geest (Zo leest een vrome zijn getijden): 'Alles is rein, en alles feest,- Het wenkt ook ons nog tot verblijden.'…

Toen ik u lestmaal, by de leliën en rozen Zo helder pronken zag, en met zo purpren bloos, Zo dacht mij, dat uit spijt de roos verbleekte in 't blozen, En dat meteen uit schaamt' de lelie wierd een roos.…

Dan denk ik aan het Hooglied en de bloemen Die ik geplukt heb rustend aan je borst, De leliën die toch niet zijn te noemen Dan door een Salomon en groter vorst; De rozen en de kussen, overal Gestolen en geplukt in Sarons dal.…

De wolkjes schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de sterren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt. Was die gondel mijn levensbootje, Ik nam je, mijn lieve, er in mee, En wij zwierven daar hoog in den hoge, Alleen op de onmeetlijke zee.…

De avond ademt zwoelte tot dampen krekels smeken een melodisch gebed dat gevat in ‘n aromatisch bouquet verglijdt om gittering te beklampen maanstof sprankelt mystiek in het meer dat – wiegend in loverbedding - gesust in de omarming van leliën rust en mijmering drijft in de atmosfeer de maagdelijke nacht hult zich verlegen in bloesems van…

De wolkjens schijnen de golven, Witgekuifd, met luchtende tint, En de starren zijn zo schone leliën Als niemand op aarde vindt. Was die gondel mijn levensbootjen, Ik nam je, mijn lieve, er in mee, En wij zwierven daar hoog in den hoge, Alleen op de onmeetlijke zee.…

vogelkoren in ruisende bomen wiegen op frisse tegenwind klaprozen kleuren het groen achter water leliën drijven uitbundig in bloei het houten bankje voor even verlaten koeien begroeten de vrouw met de hond een tandje hoger de plassen omzeilend verheug ik me op de koffie, de post nog een klein eindje de kat spitst zijn oren genoeglijk…

De leliën en rozen zijn wel der hoven roem, maar kindren, Moeders liefde dat is de schoonste bloem.…

Ik offer vermiljoene rozen, En leliën en violetten En bloemen vers geplukt, die blozen, Waar op de dauw haar paarlen zetten; En strooi ze met gewassen handen Op uw altaar, o lichte veugels!…

Met jou, waar de liefelijkste golven deinen, zouden wij zijn als natuurlijke harmonieën, maar 't verwarde draad mocht zich niet twijnen en nooit zal ik dus strelen, jouw schone leliën.…

ons lot Waar Jupiter de oppergod diens Saturnalia ten hemel spreidt met donderend geweld en bliksems schicht uit het gewelf Achter een horizon van tijd keert Iris van haar regenboog als Dionysos' bosverrassing waar zijn hospikken nooit zwijgen Met vader tijd als gunfactor voor engelen in Maerlants wereld verschijnt een gloed in leliën…

Als na de kalme zomernacht Mijn voet bij ’t liefelijk ochtendblozen Door veld en weiden om gaat dolen En soms, vermoeid van ’t rusteloos dwalen, De onbestemde tred verzacht, Dan boeien fris ontloken rozen En hemelsblauwe veldviolen En witte leliën der dalen Het meest mijn boezem door haar pracht.…

Die de leliën en rozen Kleedt met majesteit, Zonneglans en heerlijkheid; Die ons, kindren, zorgelozen, Onze wens bereidt. Boven eike– en lindekruinen Aêmt de borst zo vrij, Laat ons danken vroom en blij; Op de hoge, blonde duinen, Eenzaam knielen wij!…

Leliën zijgen Alom, alom, Kondend de komst Van de Bruidegom. Engelenwieken Beuren u teer; Kom, o, daal neder! Kom, o, mijn Heer! Prang aan de boezem Uw dienares; Dat 'k aan Uw lippen Kussend me less'! Zalig verrukken! Hemels genot! Kom, o, daal neder, Mijn God, mijn God!…

Het was daar stil stil stil -- Ruisen van waskaarsen, 't knappen van vlamamandelen, de lucht goude as -- schaarse leliën lagen op mijn sprei te wandelen. Ik ben geboren als een bloem brekende in de bleke lucht als 't guldene lente is in de lucht, de velden nog wat sneeuwbevlucht, goudene lucht, sneeuwgrond rondom.…

Ai, schone dochter blond, die ’t hulsel en paruiken Des gouden dageraads verwelkt en verdooft*, Die de sneeuwwitte melk en leliën doen duiken* Van ’t zilverblanke vel van uw eerwaardig hoofd, O Margarieta schoon, o uitgelezen bloeme, Strooi uit uw braaf* verguld en lang gouddradig haar, Dat* de zonne beschaamd, verwonderd is en hoe me* De…

Dit denken aan U wil zuiver zijn en heiligeeren en niet ontwijden, licht als een eerste maneschijn ommegaat op een lelieweide, over de leliën henen treedt over de kelken, die daar kwijnen in een mild dauwen en gene weet de lichte liefde van dit schijnen. III.…

Ja, rein, als leliën der dalen; Ja, zuiver, als der duiven gloed; Verfrissend, als een zilvren vloed, In ’t brandend Afrika, voor hen, die dorstig dwalen; Sterk, als ’t gebergte op de aard verspreid; Ver boven hopen, wanklen, vrezen, Zijt, waart ge, en zult gij eeuwig wezen, o Godlijke Weldadigheid!…