Alle inzendingen over lentelach

in teder zonlicht wolkt jouw prille lentelach naar verre einders…

De winter weent, de lente lacht, de kluizekens gaan open; en 't blad, dat zich te bergen placht, komt kraakfijn uitgekropen. 't Is al zo klein en al zo nipt, zo netjes en zo nuchter; en 't meesje dat er tussen wipt het fladdert nog zo schuchter. Een vlinderlucht waait vleiend zacht om al die tere levens. De winter weent, de lente lacht…

De kou van buiten is nu bij mij binnen rillend wacht ik op de eerste lentelach laat die dag maar snel beginnen dat ik van binnen weer warmer worden mag…

Lentefris Lentelach Lentegroen Voorjaarbabbel Hapt zo heerlijk weg Als de wind gaat fluisteren Aardbeienzoet Een treinreis lang Jammer Barcelona…

Mijne tranen baren bloemen lijk lentelach over de wei, en mijne zuchten worden een nachtegalenrei. En wils du mi wederlieven, voor di bloem op bloemken ontschiet, en voor dijne venster zal klingen* der nachtegalen lied. ----------------------------------------------- klingen: geluid van glazen voorwerpen bij bewegen.…

jij bloeide in mijn cirkeltuin en gaf seizoenen kleur van lentelach tot zomers lui en loom gaf jij de middaghitte droom oogstte donker herfstrood legde op het winterswit je moede hoofd te ruste met heg en hek heb ik je voor gevaren afgesloten mijn zorg en liefde heeft je toen gebroken alleen in vrijheid kan jij groeien dan pas…

schijnen ik zag de kleuren uit je gezicht en ogen verdwijnen je leefde al sober op wikken en wegen wist niets meer te geven ooit had je bollen geplant in zwart vruchtbare aarde met warm groene hand maar het winterde lang in perspectiefloze kou toch openen zij nu voor jou met stralende kleuren en in hun nieuwe licht zie ik de lentelach…

Soms wuiven bomen nog in lentelach ziet zij dromen achter de horizon maar denkt zij weer, hoe ooit de dag en de ellende van een jeugd begon met stille trom gaat zij nu terug intens treurig is haar waangelaat en draagt zij krenten op haar rug waar tijd nog steeds met weemoed gaat drinkt zij als een volwassen poes kleine slokjes…

'k Gevoel mij als het wuivend windje mild En om mijn lippen speelt een lentelach. 't Is me of ik nooit de zwarte ellende zag En in mij jubelt weeldrig en wild Een vogelkoor dat door zijn zangen stilt De weemoed, die mij eer te kwellen plach.…

Bruin blad van de herfst reeds lang verzonken, een lentelach en een traan op de grond, woorden van haat uit een bijtende mond, gestorven vriendschap heb ik gedronken. In het woud van verlangen rijst eenzaam mijn stam tussen talloos veel stammen in eendere grond graaiend met grillige takken in ledige lucht.…

Wanneer woorden vertellen Schrijven is een beetje praten Praten tegen jezelf en een ander Soms een boeiend gesprek Soms een eenzame plek Schrijven is een heleboel voelen Gevoelens over jezelf en een ander Soms het veroveren van een lentelach Soms het overleven van een winterdag Lezen is een vertalen Van gevoelens en gesprekken, Soms…