Alle inzendingen over licht en donker

Het is hier neergezet zonder reden, zoals ze denken met lucht vol adem Het is hier neergezet in licht en donker zonder tijd, zoals ze denken... Deze wereld…

Ik verstopte me voor de zon omdat ik bang was dat zij teveel van mijn gedachten in mijn schaduw zou vinden Want met mijn schaduw leef ik in harmonie ben ik één geheel licht en donker soms enorm groot en af en toe heel klein….…

Niet bezweken onder een religieuze wolkendeken verblijf ik hier op aarde en herken het eindeloze veld van licht en donker waaruit dit 'al' ontstaat een hiernamaals of juist zonder ik dien uiteindelijk het moment dat vind ik wel genoeg als wonder.…

Gisteren een tijd voorbij gekleurd door licht en donker herinneringen Vandaag een tijd om stil te staan gekleurd door denken en voelen bespiegelingen Morgen een tijd een dag een uur gekleurd door het gewoonste verwondering en licht gelukkig nieuwjaar…

de wandeling tussen licht en donker wordt trager en langer voetstappen kruipen in het zand een waarschuwende goede geest kondigt in de verte sonoor de dood aan als we langs de greppels lopen de valavond is voltooid…

haar ogen schaduwden nog licht waar donker het alleenrecht had zelfs het zwart van duister bezat zij kierde opening en stroomde vol lef binnen in wat nooit zichtbaar was al vanaf de allereerste dag hier had de schepping zich ontbloot zonder pottenkijkers uit de donkere schoot van het universum…

in donkere tijd…

Lago Maggiore, 4 mei 2013 Hier waar U boven Het water van het meer Licht en donker mengt, Leven en dood begeleidt Met Uw zon, de dood Verdwijnen doet tot Achter Uw horizon Voel ik mij opgenomen In het licht waarin Ik eeuwig leven zal…

Wolken bespelen elkaar met vonken Het licht is donker en het donker is licht Heftig knallend en waterig warm Vervormen zij elkaar tot in de nacht Net zoals wij soms in elkaar zonken Om daarna te varen zonder enig zicht Varend in golvend water. Omarm Mij dan als een opklaring, dromend zacht…

dan waar al mijn dromen samen komen ergens weten nooit te vergeten wat je me deed en nog steeds doet 't is maar dat je het weet en voelen doet de herinneringen zijn goed ergens ligt zo dichtbij een wonder te wachten op mij nergens beter dan waar ik nu ben mijn eigen licht en donker ken…

ik blaas de kaars uit weg alle schijn van de dag even rust de nacht is mij lief de aarde draait wel door om licht en donker de mens ook om zichzelf ik blaas de kaars uit even weg van alle schijn…

in verweerde spiegels zien we de tijdgeest verkleuren het craquelé van de verscheurde tijd het onuitspreekbare dat niet aangeraakt door het licht in donker stilzwijgen sterft we laten los liefdevol zien we om de tijd vliegt…

De lucht betrekt over het vee - wanneer het licht zo donker wordt licht fel het wit van koeien op. ------------------------------------ uit: 'Verzamelde gedichten', 1993.…

wij spiegelden geen glas bekeken enkel hoe alles uit andere tijden was je vlamde toen ik uit jouw schaduw trad verblindde mij met schoonheid die je vroeger had nog spelen licht en donker hun afwisselend spel ooit zijn wij geboren maar zijn wij nu onszelf nog wel…

is het een zegen of een vloek als we herinneringen aan licht en donker verliezen? vergeten om elkaar onder de sterrenhemel gezelschap te houden?…

Grijs, licht en donker. Vooral donker. Stramme olie kruipt over land. Koud, zoals het weinige warme weerloos is. Seconden gaan traag, zodat niets blijkt te zijn wat lijkt, zoals de Blauwste Maandag. Zoals vandaag.…

en toen, andermaal, zeeg de stilte er ontbrak lippentaal overdonderend de allengs ingeslopen kilte het klare licht groeide donker dicht verbetenheid enkel op zwart gericht ruimten met verstomde gedachten wirwar van spinsels die de werkelijkheid verachtten…

Op de velden van vergetelheid is geen goed of fout is geen licht of donker Op de velden van vergetelheid waait geen wind en valt geen regen Op de velden van vergetelheid zijn er geen herinneringen zijn er geen dromen Op de velden van vergetelheid ben alleen ik een schim van wat er ooit is geweest Op de velden van vergetelheid heb…

Zorgvuldig het mengsel Van lijnolie en pigment Van uitlopende kleur Op het paneel aangebracht, Hoe goed ook de verf Zich verdeelt over Het maagdelijk oppervlak, Zonder dat er ook Maar enige intentie Achter zit, zie ik Dat een onverwacht Lijnenspel van licht En donker het wint Van elke kleur…

hij schuifelt gaat langs licht met donkere plekken tot hij niet verder kan voelt tegenstand in zoeken naar een opening wil door naar de andere kant raakt met onzekere hand ziet ruimte draaien stapt zonder houvast in lopen op de tast de lichte plaatsen zijn verdwenen hij rilt voelt de kou van stenen…

het korte licht van donkere dagen lijkt in lange nachten te vervagen hoe somber ook de terugblik is om twaalf uur proosten jij en ik dan zullen vuren nieuwjaar laaien licht weer langere dagen draaien en in aarde zal de groei beginnen voorjaarsdromen bloeien diep van binnen…

stilaan wijkt het licht kleuren vervalen tegen het venster tekent jouw silhouet zich af contouren vervagen in het onmerkbaar overgaan van licht naar donker onzegbaar denken van woorden die oplossen in de schemering en mijn gelaat doch niet mijn tranen toont in jou zocht ik mijzelf maar vond slechts ledigheid…

je schijnt als altijd licht straalt in het duister van mijn woorden licht de donkere kant van letters op die in samen denken zijn geboren ik adem het gedicht maar zwicht voor vleugjes poëzie van jou verander het dan gauw ja ik erken jouw kracht van ongeschreven regels het wit heeft blijvend liefde tussen ons gebracht…

In stilte is tijd geboren vanuit grenzeloos niets uit lichteloos bekoren gebroken duisternis uit hartstocht is de dag geboren na zoele donkerheid gaat niet in duister verloren in stilte van ongeboren tijd tijd rijgt dagen tot eenheid een snoer van pracht en licht vanuit donkere nachten tot zonnegloren en gedicht.…

De kleur van herfst nog wit bestoven, een schijn van licht bij donkere dag. Te laat om 't hart aan iets te hangen en niemand die het nog verruimt. Mijn hand, geleend nooit opgehouden, maar warm nog tastend zoekt. Zo gaat de tijd aan mij voorbij. De herfst wordt stilaan winter.…

ik zie de dingen niet hetzelfde als jij wat ik een bos zie zie jij een boom als ik de wind hoor lucht krachtig waaiend hoor jij een briesje dat zacht voorbij trekt anders dan de jouwe is mijn geur en smaak zoals ook het licht mij donker kan zijn…

het gaat over paleizen en prinsessen over licht en donker pijnbomen en kreupelhout hoe je best ruggen steunt en schurkende herten verdraagt over groeiend gras en kruiden hoe kruinen elkaar kunnen raken en wortels verstrengelen en hoe onder een bloedende boom een meisje de knopen van haar ruitjesjurk telt…

Daar waar de lucht hemelsblauw kleurde, de bloemen hun geur afgaven als bezwangerde lucht schuiven donkere wolken langzaam maar zeker over de stad. Maar gisteren, scheen de zon, zoemden de bijen geurden de bloemen, dat WAS, NU is het donker, zie jij het ook?…

De lucht die betrekt. Er verschijnt een grijs wolkendek. De zon houdt zich schuil.…

dorstig lik ik de woorden van jouw lippen eet vol zinnen uit je hand het vraagt me niets maar geeft een uitgesproken kans om licht uit donker te zeven heel even, geborstelde woorden te bewegen in vervoerende klank de luister van het ritme proeven kloppend aan mij flank…