Alle inzendingen over licht psychotisch

Wensen heb je vaak, eenvoudige wensen, gewone dingen voor de dag van morgen. Dromen heb je ook, mooie dromen, bijzondere verlangens voor de dag na morgen. Wensen en dromen zijn als zonlicht dat groeikracht geeft na regen. Als het winter wordt, de zon haar kracht verliest, wordt het donker. Dan steken we een kaars…

Hij geeft licht in woorden waar donker al te lang schijnt een glimlach verschijnt laat haar kijken in donkerraam tastbaar dichtbij en zij tekent haar gezicht een traan glijdt z'n weg zij is ontroerd als vingers glijden de rafels beroeren van bestaan is zij dankbaar voor een pril zacht verstaan…

In de late herfstdag kiemt een licht als heldere vlam uit veraste dromen wiens wensen nooit zijn uitgekomen doch nu weer beelden voor het zicht Het schijnsel doet de zomer stromen in een broze glimlach op ’t gezicht waar de moederloosheid is gezwicht daar haar verwachting uit zal komen Het gaf haar warmte, voor heel even heeft ze stil in…

In de sterren staat geschreven, "u ziet van de week het licht" maar dat is wat lastig, want vanwege een enorme hoofdpijn heb ik beide ogen dícht...…

Als het leven zwaar is Als je niet weet hoe je verder moet Ga dan naar buiten Kijk naar de zon Zelfs als het licht zeer doet aan je ogen Kijk naar de bomen Die de storm hebben overleefd Kijk naar de vogels Die overal zijn geweest Kijk naar jezelf Het licht binnenin je De stormen die je hebt getrotseerd Je staat er nog Met alle takken gebroken…

Vrij kunnen bewegen, maar toch bekneld Luchtig leven zonder dat ik me zorgen baar Mijn excuses dat ik naar het licht staar en het nooit heb gemeld…

M'n vleugels uitslaan, een nieuwe dag Langzaam verdwijnt het ragfijne rag Het heldere licht, de warmte voelen Rustig liggen, niet meer woelen Ja heer, ik vertrouw op u Ik ben er weer, ik ben er nu!…

ik zag het licht begon te beven hier had ik me op gericht had het opgegeven ik voelde de kou hoorde een stem drukte mezelf in het nauw ik weet zeker het was hem toen stopte ik ermee en hij, hij had vree…

ter kimme, had gestegen moeten zijn doch het druilde, miezerend grauw maar ook een grijze dag kent schoonheid in nuances, schimmen schijnen werkelijkheid en een elfje danst in takken beneveld laat ze de zon weer zakken…

schrijven zelfs jij, mijn vlokje sneeuw maar wees niet bang ik blaas je weer in de lucht zodra je bent gelezen ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~ Ik wens iedereen een stralende kerst met veel vlokjes licht!…

Toch blijft de herinnering levend aan een onbesproken middag over winterharten en dode adem en licht, verborgen licht dat hunkerde naar vrijheid.…

richt alle spiegels naar de zon en geef dat licht je fluisteringen mee verf dan de veren van de vogelman tooi hem met gouden ringen en laat hem vliegen over zee tot waar de grote vissen zingen daar zal een zuil van zonlicht zijn daar is de wereld zonder pijn dankzij die fluisteringen…

het licht spoort traag naar binnen wil het zwart ongevraagd verdrijven hoeft zich geen moment te bezinnen het wil de ruimte vergroten en beklijven eerst nog gepaard gaand met botsende schaduwen als ongewenste vreemdelingen op zijn weg doch gulzig zoals het immer is vreet het de nacht naar binnen opslaand binnen zijn alomvattende heg…

aan de lijzijde van het licht schuren zon en schaduw tegen elkaar, zonder handen zonder stem, onaangekondigd dit geval van samenspel van lucht en lijnen duurt zolang het niet voorbij is grappig dat een blinde muur nodig is om op te vallen…

zijn ogen tintelen maar achter die tinteling sluimeren de schaduwen die zijn aanzien bedreigen als uitgestelde regen elke vertraagde bui grift nieuwe rimpels in zijn verweerde gezicht toch blijft zijn mond meestal luchtig gebogen schildert hij de zwartste letters nog altijd zo licht mogelijk talloze grijze nuances weven zijn verhaal…

Ik weef een web van licht aan de hemel die baadde in duister, de dag groeit langzaam een gezicht en een stem aan verscholen gefluister. Ik schenk kleur aan de druppel van dauw die hangt in ’t ontluikende land en schoonheid en kracht aan de vrouw wier licht in de avond gestrand.…

weergaloos schijnt een licht aan het einde ik noem het tunnelvisie…

straal verlichte hemel bij nacht lumineus door mensen aangebracht schijnvertoningen breken het duister gebundeld in kleur en neongefluister glazen steden overstralen de maan nachtdieren wordt de das omgedaan verstoord wankelt ons wakend brein door het nooit meer aardedonker zijn…

wanneer ik zoek met een licht waar zij het laatste gewandeld heeft komt altijd weer haar gezicht naar mijn lantaarn toegewend zacht gebogen, haar ogen dicht en bloed op de mond gekleefd gaat het mee tot het zwicht achter het hek langs de berm die de vijver omgeeft waar nieuw onkruid groeit op de plek van het vergrijp, door sterren omringd…

De ziel was het zat spiegels in de geest het staat vast licht gaat aan aan het einde van de gang.…

Gedenk de liefste, die hier ligt, de broeder, vrind of vader, maar gun Uw ogen wijder zicht, aanzie het land en alle mens tegader, hoor dit bericht: Wij staan tesaam voor het gericht voor goed of kwaad te kiezen, een volk dat voor tirannen zwicht, zal meer dan lijf en goed verliezen, dan dooft het licht.…

lange gang hallo en weer tot ziens het ga je goed ooit een geheim gezien ga en vind meer dan je verwacht licht ook na deze lange nacht…

Ik zou mij wel willen wikkelen in een gewisse zelfgenoegzaamheid vandaag mijn armen om mij sluiten zweven een witte wolk gelijk een witte pluim zo licht kijken naar de blauwe lucht…

Kijk mijn liefste naar waar het allemaal begon Laten wij naar daar dansen in ondergaande zon En mocht het licht een van ons beide ontvallen Treur dan niet want wij, in onze oneindige liefde Lieten de bazuinen des levens liefderijk schallen…

gesloten voor het licht. Laat mij de stilte voor je dragen je hart, de laatste trede tot de top diepe fluisteringen, verwaaiend in de nacht.…

Als je het licht op jezelf laat schijnen zul je nooit in de schaduw van een ander staan…

De snelweg vliegt onder de wielen als een donkere rivier, inhaleert ie de nacht diep in lichtjes zweven voorbij er is geen landschap te zien in het verre duister en luister naar de nacht magie wordt verwacht.…

heelal breekt los en is geaard Als de chaos total loss is verklaard Niets meer dan loslaten wat ons niet bindt Is ten bate van buigen als graan met de wind Door diep besef van vrij gaan en staan Schiep zich het ontstaan bij ‘n juichend bestaan ‘n Lach verbreekt ieders keten Als op een dag scherpte is vergeten Niets meer dan de helheid van licht…

mag ik zien hoe de zon het landschap wast en betast haar ziel met vonkend licht wit glinsterend blootlegt genieten van zo’n zeldzaam mooie dag vooraleer ze terug achter de horizon wegzinkt…

intens rode donkerblauwe en gouden stralen in de wolken als duisternis en licht elkaar omarmen in haar ogen twinkelen vrolijke leeuweriken passie rebellie gloed hoop en verdriet minnaar en geliefde ontstijgen tijd en ruimte mythische vogels worden van binnenuit verlicht voelen de stralende omarming van de zon het lied van duizend vogels…