Alle inzendingen over lijk OR Wolff OR predikant

Mijn handen beroeren het ivoor maar ik tast naar ebbehout jouw ebbehuid beroert mij Vlak onder je afro-kapsel ( een zoete bos vioolsleutels ) bij het allerlaatste krulletje dat nog zacht naar cocos ruikt daar ontrolt zich mijn toetsenbord dat ... stippelt langs je lange nek tussen je als zwanenvleugels opgevouwen schouderbladen…

Noem het klagen. Klets maar met je leer het dragen. De mensen genieten van over een ander praten. Dat is iets wat de meesten niet kunnen laten. Ik geef eerlijk toe, ik ben niet perfect. Soms gebeurt er iets dat je nekt. Wil je hier eerlijk over zijn. Dan stuit je op onbegrip, dat doet pijn. Gelukkig heeft het me sterk gemaakt. Er is…

Een oneindige blik Gedegen liefde, ontembaar Overvallen door schrik Zo mooi, fragiel, zo breekbaar Koester ik haar Geen woorden voor Een verschijning zo onbeschrijfbaar Ik bevroor Ontdooi mij Ontdooi mijn hart Aanvaard mijn liefde Laat mij ontwaken uit deze droom…

eenzaamheid gezworen was in mijn eentje gestrand wist niemand te bekoren mijn hart aan de stilte verpand verbonden aan vrijheid verknocht aan de rust niet gehecht aan tijd geen behoefte aan lust zo leefde ik voort mijn leven onachtzaam door niets of niemand gestoord ik werd zeer bekwaam bekwaam in de wijsheid ik beschouwde mijzelf…

een traan rolt langzaam langzaam maar zeker naar beneden de andere tranen zijn volgzaam er is verdriet geleden een zout spoor achterlatend zachtjes wenend de emotie gehavend niet redegevend de mond gesloten lippen die trillen de trots ruw omgestoten op zoek naar troost om te stillen het verdriet heeft de overhand treurend over dat…

Woeste rotsen Een grijze Kolos Stampend en stampend Een landrug Tart zijn lot Raast Breekt En schuift op…

Daar veinst een geluid Knisperend door het oor Het kruipt onder de huid Totdat ik bevroor Haar schoonheid zo limitieus Haar lach onbedeusd Keek zij mij aan Bevroren, Betoverd In een enkele knal Vermaakt tot kristal Totdat Uiteengespat Het is dat ik Haar bemin.. De IJskoningin…

Als stilte de taal der mensen was, slechts gebaren en signalen, geen enkel geluid. Als stilte de taal der mensen was, onachtzaam alle woorden, alle talen, een kreet onbeduid. Als stilte de taal der mensen was, vreugde en emotie gesmoord. Als stilte de taal der mensen was, liederen en melodieën nimmer gehoord. Als stilte de taal der mensen was, veroordeeld…

Zwoel kloppend bloed, een zweem van verlangen Het hart dat overslaat, mijn papillen Proeven geluk Ik sluit mijn ogen Een woest licht danst, een zweep van welbehagen Een glimlach krult op Ik ben verliefd Op het leven…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -- - - * Vierentwintig - de vierentwintig rechters die Oldebarnevelt ter dood veroordeelden * santen - 'heiligen': de predikanten van de Synode van Dordtrecht…

Schrijf me, maak me blij wees een engel, jij zet je liefdespijn liever niet opzij Onze liefde blijft wij zijn één en vrij onderga het, dan gaat ze nooit voorbij Altijd weer zul jij Zywa zijn voor mij…

Wat is het dat mij in de schoot geworpen wordt meer dan men redelijkerwijs van een man verwachten kan het is als het velijn dat me van het vlees getrokken wordt nog voor ik slachtrijp ben en dat in ogenschouw neemt en soms ben ik een schaap in wolvenvacht doend alsof ik een wolf in schapenvacht ben ondertussen aanstalten makend te…

Zij heeft zichzelve aan de vloer verpand om deze voor de voeten te versieren van dichters, predikanten, kruidenieren, want er is onderscheid van rang en stand. God zal haar eenmaal op Zijn bodem vinden, gaande de gouden straten naar Zijn troon, al slaande met haar stoffer op het blik.…

Charlotte trouwde nog een predikant Hoewel ze toegaf hem niet te beminnen Zij werd zelfs zwanger, maar de schikgodinnen Kluisterden al snel haar aan het ledikant Een longontsteking hielp haar uit de brand Ze liet de dood maar wat graag van haar winnen Geen jaar gehuwd en God haalde haar binnen Mijn schoonzoon nam de zorg voor mij ter hand…

New York staat blauw voor Obama lijzig en gezalfd klinkt de predikant we komen thuis bij Peter Stuyvesant met afkeer van Arizona Dat grijs kleurt want daar woont McCain was diens hele familie al admiraal met kaken geschapen voor krijgstaal oogt hij hoekig en niet sereen Kniesoor immers die nog van crisis maalt luister naar wat van Barack…

Komend uit de kerk nog vol van wat ze hoorden, verkondigd door de opgetogen predikant voelen ze vernieuwd, herboren een diep versterkte band met de verrezen liefdevolle Heer. Ze groeten blij wie hen passeren ontsluiten sloten van hun fiets, uiten hun vreugde tussen uitlaatgassen, omzeilen glansrijk glas langs de terrassen.…

Een zekere iemand kwam bij zekre Predikant, (Ik meen 't was in Zuid-Beveland.) Die hij zeer nedrig bad aan hem een gift te geven, Tot ondersteuning van zijn leven. Hoe! sprak de Predikant, verwonderd zijnde: gij Komt mij ordentlijk voor, en vraagt ge een gift van mij? Ja, zei hij, ja, mijnheer!…

Charlot en Emily hadden een pseudoniem Hun meesterwerken maakten hun entree Hun jongste zus had eveneens portee Als vrouw te debuteren was een crime Als Ellis, Currer en ook Acton Bell Lukte het om hun werk te publiceren En ik, zelf dichter, glom daarom van trots Mij, predikant ook, tuchtigde God wel Brandell, mijn zoon, wilde ik zelf doceren…

Nog vaak hoorden we predikanten preken over de wederkomst van onze Heer, hoe op een wolk Hij eens zou oversteken, dan dacht ik steevast aan die ene keer die nimmer uit mijn denkbeeld is geweken, vol van de Geest gaf hij Hem alle eer.…

Is wel uw Camera – Doch dat was maar een grapje, Een dartlend eerste stapje; Doch boven Hildebrand Steeg hoog de Predikant: Die heeft eerst goed geschreven! En zo verheven!…

Sta ik op het kruispunt van de waarheid dan zie ik de toekomst die nergens op wil lijken en is mijn geluk elke dag waarin ik naar mijn eigen dagdromen mag kijken.…

Ogen die dwalen waar ze eenzaam lijken op de liefde die zichzelf zoekt en de blindheid vreest omdat ze machteloos naar alles wil blijven kijken…

Dan ligt, onder de naam van lijk, die honderdveertig pond te kijk; Gij zijt bij het défilé misschien: alleen ik zelf zal het niet zien. Da’s vreemd: ik zie, wat Gij niet ziet; wat Gij dán ziet, zie ik weer niet. Enfin…; de honderdveertig pond is nog springlevend en gezond.…

Een Brits toneelgezelschap zoekt een lijk Om vierentwintig maal te figureren Wie stervend is kan heden reflecteren En ligt dan straks misschien als lijk te kijk De rol dient tot demythologiseren Van alle raadsels rond het dodenrijk Wie deze rol wil moet (néé, géén gezeik!)…

Al vele kasten opgeschoond en weldra zal nu blijken of al het kuisen wordt beloond met opgespoorde lijken Ze vallen krakend uit het hout en tuimelen op de planken al is ‘t gebeente eeuwenoud ze staan op om te bedanken Want ook een lijkje in een kast - ‘t is nauwelijks te verstaan – wil eindelijk weer herleven heeft genoeg van de verleden…

Met een lach ben ik niet wie ik lijk. Want iedereen kent mij met een bril en een stropdas als de wijsheid die altijd belangrijk en onoverwinnelijk lijkt. Ik kijk streng en ik lijk wijs vol woorden waar ik mijn stropdas graag aan ophang zolang iedereen kijkt en mijn bril een waarschuwing tegen dromen lijkt.…

Daar knielde ik op een dag in maart, Wiens storm woedde in mijn levensgaard, 'k Bevoelde, ik streelde een koontje; Een schok doorvoer me, aan niets gelijk, Ik voelde voor het eerst een lijk, Dat lijk was van mijn zoontje!…

De aanwezigen verstarren, kijken naar mij, een van de vallende lijken.…

De heengelegde lijken der soldaten Zijn aangeraakt door de goudpaarse nacht, Er kruipen lijnen over de gelaten, Waarop de Dood zijn teken heeft gebracht. Sommigen hunner liggen als bedronken, Het was ruim véél, de wijn uit déze kan, Hun arme lijven werden volgeschonken, Zij dronken zich de eeuwigheid daaran.…