Alle inzendingen over luchtbel

de iris schaaft droog van dorst en honger ontdaan aan haar kelken kraag met minder blad maar meer vertoon leeft ze fier en wel in haar aarden luchtbel haar opzichtig oog gericht op de mensen aan de stroom ze is museumplant zonder nood aan het Woord, elke blik van een toevallige passant opnieuw sterkt haar in haar zonnebloei de weemoed…

Ik heb verkeerd geleefd, mijn adem opgeteerd in de luchtbel van een geloof. Ik schreef mijzelf om veilbaar te zijn honderd jaar na mijn dood. Zonder lust brak ik mijn deel van het dagelijks leven, verstrooid, bang om de eeuwigheid te verspelen aan liefde en brood. Buiten waaide de wereld, wierp steentjes tegen het raam.…

Vliesdunne flinters omhullen en vullen van buiten en binnen onzichtbaar een luchtbel, aldoor transparant. In pastel polychroom draaiend, bewegend onthullen zich flinters, zichzelve gelijkend, aan de laborant.…

En men zich gaat verheugen, op iets wat louter maar een luchtbel is. Hoe merk je nu het onderscheid, hoe zie je het verschil? Het duister dekt de waarheid dicht. Bedenk… de tijd staat nimmer stil, de tijd brengt waarheid aan het licht. En luister naar dit woordenspel: “Al gaat de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.”…

ZWEVENDE Op een on- zichtbare Luchtbel Is ware KUNST. Van de bovenste Plank. Voor u Voor mij en Zeker Voor ieder Die gelooft in de tijd Wil leren Van jong ver- leden…

uitgeteld zwijgt nu het de gelegenheid krijgt luister de kerselaar fluit mezenwijsjes naar de koerende jongemeisjes boven in de wilgentop ik vouw me knusjes op in Gods baarmoeder waar stilte oorlappen breit en 't zilte vocht van Zijn placenta mij eten bereidt aan de binnenkant van de baarmoederwand blaas ik Zijn naam in een luchtbel…

het toch Iets anders zit Niet de rijkdom Van presentjes Het vele vreten De pracht en praal Die kan mij gestolen worden Het is zo nep Echt allemaal Die twee dagen Doen je beseffen Wat belangrijk is Wat niet Je eenzaam bent Met toch veel vrienden Blijven lachen Ondanks verdriet Die twee dagen Waar men naartoe leeft Een grote luchtbel…

Hun illusie spat uiteen als een luchtbel. Het is een ander die ze weer mogen bekoren. Al het opgebouwde, vervallen door verdeling. De liefde heeft de strijd glansrijk verloren...…

ik zwem baantjes bij dertig verdrinkt het tellen door het gesplash van krokusmeisjes die als zeemeerminnen hun gezang loslaten op nog borsthaarloze vleermuisjongens ik glimlach om deze zoete tijd en keer terug naar mezelf watervrij drijven mijn gedachten naar boven, een luchtbel aarzelt niet en hapt in zijn eigen vrijheid ik open mijn…

Jouw liefde wist je zachtjes door mijn huid te kneden Eerlijkheid had jij met mijn gedachten verweven Met een vlaag van vertrouwen ben je langs mijn hart gegleden Op de brede vleugels van geluk konden wij samen zweven Jouw liefdevolle woorden en jouw armen om mij heen Zorgden van binnen altijd voor een gevoel van veiligheid Onze prachtige luchtbel…

weleens over engelen In het donker met mijn ogen dicht Ik droom dan over gelijkheid Over een wereld vol van licht Ik droom over mensenrechten niemand gevangen in een kooi Ik droom dan in mijn droom Over een wereld oh zo mooi Maar dromen zijn slechts dromen Ze geven niet veel weer En vaak als je wakker word weet je ze niet meer De luchtbel…

Nu nog verharden de lakens, hangt een ijzige luchtbel boven mijn bed en ik ben de getuige die haar listen verzwijgt de gebaren die mij weerloos in haar web zogen. De herfst krast rond mijn lippen nu, en ijdel ren ik over het verraderlijke veld waar de valkuil wacht op mijn fout. Had ik maar haar warmte en weelde bewaard?…

Een doffe luchtbel welt op, En wekt de walg in de strot Maar een bondgenoot, een milde beul wurgt het gedrocht Dat de klauwen wet aan de rotsflank. Troost sijpelt binnen Terwijl ik schuif met betekenis Gestold binnen de lijnen van inkt. Zakt de bibberkoorts Maar liever dan met een ijle woordenschat Flirt ik met jou.…

Je grimmig oog snijdt Door merg en been en vel Alsof je een spookhengst berijdt De iris smeult, de pupil laait Ik begrijp geen grein van dit giftig spel De mistflard die in mijn kop verwaait Ik vlucht onder mijn donsdeken Tel snuivende rammen tot ik slaap Ze vermenigvuldigen in een luchtbel Hollen dartel naar een rillend schaap Het lijkt…

Naar kades klauwen, in je kreten stikken, rond die luchtbel, rond je hoofd, een engel die niet komt, o de gestorven zomers in je mond. ------------------------------- uit: Het Parool, 30 mei 2012…

Een wolkje dat tenslotte als een luchtbel op het puntje van je neus ontploft. Je zal je dan zwaar voelen worden (zoals een ruiter op een kreupel paard.) En de aarde zal zijn binnenste over je uit- storten (zoals slaap dat met ons innerlijk doet.) Misschien zal dit laatste voor jou nog net te volgen zijn. Voor ons al lang niet meer.…

De geest: een luchtbel De benen: een tijdbom Ze persen hun zolen in het startblok. De stilte voor het schot Jaagt verkwikkend stof langs hartkleppen Zegepraal is voor later Na de schaterlach van de kampioen. Ik kijk naar de kalklijn, witte gespreide vingers. Baan 1 in de dunne novemberzon. Kleuren vloeken in de kuip.…

diepvrieslucht wil geen vezel bederven de zeebonk veegt het kristalpoeder van de stoppels duikt gapend in het donker dons van de kajuit knieschijven in de klem van een eeltige klauw het zeil gevierd, gevouwen, gebonden met een zeel want de noordpool dijt uit in kringen van drijfijs een doffe schots kantelt en knelt in de havengeul een ingesloten luchtbel…

meer Zwevende gedachten gaan snel Zijn handen, zacht en snel Zijn tong, warm en lief zoekt zijn weg Zijn passie, sneller en dieper dan rood Hij verwent ons allemaal Het wordt gevaarlijk spel Een overtreding hier en daar Een snerend geluid maakt een eind aan de wedstrijd Een zucht…in koor tegelijk Weer terug met beide benen op de aarde De luchtbel…

Verjaag die ijle luchtbel naar de tropen. Verwek de ijswind die de poorten slaat en blauwe vluchtelingen baart die sidderen achter de poort die siddert in haar scharnieren. En ik borrel van ongemak, zoals kokende pek klaar staat voor de belagers. Maar altijd blijft er een lichtpunt.…

een zoetzure non, is hij voorbestemd Voor de lauwe kudde Onzichtbaar in spijkerbroek, flanellen hemd Blonk hij enkel uit in zwijgen Ze noemde hem Grombelijn de prof Om van te proesten Zou je er geen suf punthoofd van krijgen Zoals hij mijmerde over maanstof Hoe hij het galgenaas aan de drieste degen zou rijgen Ma staarde zuchtend naar een luchtbel…

zoekt Hektiek schudt hier de hand met beschouwing Regenbogen iriseren door de straten Men breekt af en bouwt weer op Reclame pakt de aandacht, kunst versiert ze Tableaux vivants faden in elkaar op Je zelf verliezen is jezelf terugwinnen Duizelingwekkend doet het aanbod aan prikkels volle hoofden al eens respijt zoeken We vallen stil in de luchtbel…