Alle inzendingen over machteloosheid

toekomst is gehuld in signalen van licht maar wat als jij verwachting zo machteloos verwoordt, dat het je ontbreekt aan menselijke achting en de droevige ogen op hopeloosheid zijn gericht door de ziel die is doorboord ik voel me zo zwak in een heldenloos bestaan immers ook ik kan je niet bieden dat teder…

ik zei nog dit is een vrij land open en transparant maar censuur is zo ingevreten en door eigen belang overmand mijn vingers worden gebroken door gesloten letters in leegte ondergedoken voor holle ketters…

Gedreven in een verdomhoek De tegenactie die ik beraam De ring, de handdoek Tref ik blaam Ben ik zwak als ik me schaam Is de situatie op eigen verzoek Ben ik zelf degene die ik vervloek Er is zoveel meer dat ik beaam De droom anderen te doen groeien Zelf groot zijn in het klein De ongewenste medemens weer doen opbloeien Is de grijze…

ik verhaal over een plek van binnen, waar men zegt, zij dan, die het weten het paradijs is te vinden van weelderig beminnen met een schoonheid, onvoorstelbaar breed uitgemeten ik open schroom mijn deuren, bekleed met een dikke huid begeef me op het pad in de voorgeschreven richting doch bij iedere stap vermeerdert zich een wenend geluid…

troosten kan ik slechts met woorden maar besef terdege dat zij de zee er niet van kan weerhouden oud zout in jouw wonden te legen de spiegel van de dag zo ogenschijnlijk alledaags legt de leegte bloot het scheurt het hart in stukken maakt van de pijn in de ogen gewag ziet helen alsmaar mislukken waar geen leven is, daar verschijnt…

Je hoort me maar je verstaat niet wat ik je zeg Je kijkt naar me maar je ziet niet in mijn ogen dat ik het meen Dat ik van je hou, écht van je hou, met mijn hele ziel en zaligheid Je ziet mij zwijgend aan en hoort enkel maar goedkope woorden Verdomme...…

Eb en vloed met blauwe inkt geschreven. De op- en neergang van een naastverwant, van een duisternis die licht kan geven, geregeld in strakke orde van hogerhand. Zij laat zich een aards leven aanleunen, in een dans van aantrekken en afstoten. Het is meer noodgedwongen elkaar steunen, een verhaal van de kleine en de grote. Als het dooit is…

de handen reiken niet verder dan het kloppen van mijn hart de armen nog verder strekken verlicht ook niet beklemmende smart; ooit kon fluisteren warmte opwekken je aangezicht verstart verwachting vordert verwarring, denken raakt overdadig gehard en wordt hoop een aftreksel van bedeling terwijl de lente toch blauw de aarde bedekt vogels…

Begrijp je het niet ? Ik ben een kind van de wind Niet zoals ik ben een kind van mijn vader want hoeveel woorden heb ik niet verspild En nog zijn wij elkaar geen geestestap nader. Voor mij is slechts je gefluister voldoende Het zachte geruis duidt op een verstaan. Je vertelt me van landen waar slechts een blik is voldoende om talen te doden…

er zijn dagen dat woorden kleven aan je lippen geluid is dan niet hoorbaar je zou dat ene aan willen stippen; maar liefde is onverklaarbaar ik vul de leegte met een sigaar keer op keer, het denken remt in de keel roggelt de diepte de rook verdampt meer en meer de wereld is klein van binnen of, wat ook kan, te groot van buiten ik schrijf…

Deze stilte klinkt oorverdovend Machteloos vullen mijn woorden de stilte Bijna roekeloos Jouw zwijgen sloopt me Ontlok geen fouten Mijn machteloosheid vormt geen smetteloos nieuw -En dat weet je! Het wapen werkt…

beroofd ben ik van het geloof van goedheid in iedereen beroofd ben ik van dromen over wereld vrede voor iedereen machteloos staand aan de zijlijn en lees woorden die ik niet begrijp machteloos kijkend naar de dag die vanzelf weer nacht wordt en de mensheid die nog altijd niets geleerd heeft van het leven…

de schrale troost van een mogelijk hiernamaals geeft slechts minder schaduw over het nu een vroege dood is genadevoller dan dit te lange levenslijden als er een god is die dit aan kan zien of aan wil horen dan is die machteloos of gewoonweg wreed het lijkt hopeloos je bent zo machteloos vlucht maar mijn kind de eeuwigheid is…

Vurig verlangen is gevangen in een put van machteloos omvangen en verhangen...…

Een gebroken hart dat machteloos is door smart, ogen vol weemoed.…

Hoor de wind waaien gieren door de bomen elke stem verstomd en telkens die angst grote ogen kleine mond weer die vragen hoe het is en of het ooit stopt je wil wat doen maar je bent machteloos angst ik leef vandaag met stilte in mijn hart respect door verlies te delen en de pijn te voelen want ook ik sta machteloos…

Toch werp ik keer op keer het woordlood uit in een machteloos gebaar en laat het in het donker doordringen en bezinken, tot het op de bodem stuit, waar zachte sponzen groeien en groeien: oh, machteloos gebaar!…

Tranen zijn gelopen Woorden zijn gezegd Pijn is gevoeld Steken in je hart Dat machteloos gevoel Dat iemand in je bracht…

`A dirty mind is a joy for ever` maar ik hoop natuurlijk niet, niets voor die pure moordenaars die in de verwachting van 70 maagden honderden slachtoffers hebben gemaakt en miljoenen verdrietig, zeer verdrietig Mijn christelijk gedachtengoed gaat wringen, gaat botsen met ´heb uw vijanden lief´ ´heb uw naaste lief als uzelf´ ´a dirty mind…

woedende zweepslagen waarmee de mannen hen geselen die ik vol van schrik niet helpen kan omdat paniek mij in de angst opsluit harteloos koud en zonder geweten onbewogen en ongenadig zijn zij spijkerhard ook en niets ontziend slaan zij het jonge leven uit basten die gisteren moeders nog wiegden die ik hun kinderen niet redden kan omdat ik machteloos…

dader is bekend Jouw signalement Je snijdt zonder geweten Zonder te voelen Zonder te zien Je doet me pijn Onzichtbaar veel Meer dan lief Vul je mijn hart Met verdriet Verwarring En smart Begrijpen doe ik niet Ik vraag om warmte Je geeft me kou Desondanks Is er soms hoop En vrees Maar het vervaagt Zo gauw Gevangen in jouw web Zo machteloos…

Mensen waar zijn wij mee bezig? Wij doen alles weloverwogen. Is dat niet al te vredig? Ik noem het effect der machtelozen. Wij kwijnen weg in verdriet. Een vrij leven kennen wij niet. Het pijnlichaam is onze vriend. Eigen schuld, of hebben wij dat verdient? Tevergeefs zoek ik een reden. Tevergeefs vind ik die. We doen alles in het…

De storm die is gaan luwen heeft mijn schip verbrijzeld Zwaar gewond lig ik gegijzeld op wrakhout in de open zee In de lucht volgen gedwee twee zwarte zeezwaluwen Jij bent niet meer of bent ver weg, van mij heen gedreven Met jou de helft van mijn leven Waarom nam de wind mij niet Nu sterven, is lichter dan verdriet Ik heb jou te lang gekend…

Half zittend, half liggend Bank vervangt zijn bed Zappend zonder inspiratie De wereld in van net tot net Depressief zijn, volop klagen Altijd wel een mening klaar Werk van anderen af te zagen Maakte zelf nooit iets waar Zielig hoopje mens Zestig-plus staat aangegeven Niets geleerd van elke fout Maar papa, als je zo wilt leven Ben je wel…

letters tot stuifzand geworden glijden door mijn korte vingers verwaaien zonder ooit een woord te vormen vallen terug op het strand waar de oude zee hen opnieuw overmant onderhevig aan vermaledijde stormen ik houd mijn handen op tot dragen toe bereid maar zie met lede ogen aan dat het machteloosheid is dat door mijn vingers…

als machteloze gedachten luider roepen dan mijn lippen bewegen en mijn oor even niet aan het gevoel van de wind wil raken is de stilte nog het meest genegen mij te doen verwijlen in de overgave aan verloren tijd, opzoek naar onkreukbaar waken het is dan niet zo dat ik me verberg om weerstand te vermijden soms geraakt de ziel…

neemt ze op je schoot en kust ze kleine tegenslagen leren ze van Grote kinderen, grote zorgen hun verdriet is mijn verdriet als moeder wil je toch het beste maar oplossen kun je het niet Want grote kinderen of kleine hun tegenslagen treffen ook jou berusting en verdriet gaan samen je leven krijgt een fikse knauw Als moeder ben je soms machteloos…

Hoe machteloos voel je je Als je aan de zijkant moet staan, Dat je niks kan doen Als je kind door een hel moet gaan. Hoe verdrietig ben je Dat je je kind niet kan troosten, Het wegnemen van de pijn en tranen. En zeggen dat het wel goed komt Ook al duurt het maanden. Hoe sterk word je dan Om met je kind de strijd aan te gaan.…

Gewapend met de geneugten van de nacht nog in mijn lendenen volg ik jouw opstaan als een horige, die van de duisternis had gesnoept zoete eigenaardigheden herinnerden mij dat jij het kind was van een teler aardappelrooier spruitenplukker en rooms-katholiek en jouw moeder die niet schroomde om met gejank mijn feestmaal te verpesten en ‘…

Als een Kut de strategie bepaalt weet de Generaal Het is zinloos Ik heb verloren…