Alle inzendingen over manen

Verwelkoming van de nacht met een goudgele maan.…

er dwarrelden wolken rond de maan ze lieten hun gezichten zien en glimlachten vanouds als draagsters van de lucht waar ooit de sterren samenspanden trok het licht mijn ogen mee tot ver achter de duisternis, omzoomd met zachte gevoelens er dwarrelden vogels door de lucht de wind droeg hun vleugels, toen ze stormenderhand de bomen vroegen…

Die enorme maan, aan de hemel dat verschijnsel dat slechts eenmaal per twintig jaar voorkomt. Stel je voor dat dingen gelijk lopen, zodat we al die tijd, dat die enorme maan in ‘beeld’ komt ‘t net zolang rustig blijft in de oorlogsgebieden, maar dat: Zal ijdele hoop zijn!…

sterke armen strekken zich uit strelen mijn rug de wereld leeft mijn hart ademt en ik zweef in een gedicht van blauwe wolken die niemand kent onrust als ik doorloop naar de hoek van de straat waar ik jou niet meer herken alleen in mijn gedachten keren tranen terug…

sterren dan zomaar uit de lucht op de dag dat jij geboren werd zeiden de engelen tot elkaar we maakten haar uit toverstof de droom die is nu klaar dus ze strooiden een regenboog door je blonde haar beschenen door wat sterrenstraal dat was slechts een gebaar dus daarom kijkt iedereen steeds om ik ben alweer een hartslag kwijt ja,zelfs de maan…

het licht in mijn geheugen brandt de geur van liefde hangt rond ik verlang naar de sterren en het strand daar was het dat ik de gedachte vond die me nooit meer brengt waar ik was belandt de sjaal die jouw geur nog draagt kriebelt langs mijn keel de maan die waakt, nee ik weiger te denken dat jouw lach hier niet meer hangt…

Maan door de wolken Spotlicht op de zee Still Ineens met een noodgang Op mij af Tadaaa Dank u maan De maan bedankt mij…

Man noch vrouw Planeet noch ster Maar het verdrietigst wel misschien Steeds korte tijd voor vol aangezien…

De maan gaat krimpen goudgeel kleurt zwart het licht wordt getemperd. Versluiering van zonnetijd die lichtjaren niet hindert het is een oneindige passage. Stille verwondering over het onmetelijk universum waar mijn ogen naar reiken. Me dan afvraag is daar ook leven zoals wij dat kennen hier in ons aardse bestaan.…

de maan ik weet dat jij er bent en dat de eenzaamheid nooit went…

wolk glijdt voor de maan maan schuift achter wolken weg wat beweegt mijn blik…

U die er bent Van de late Avond, als ik Slapen ga, en mij Het volle zicht Gunt op die Grote ronde maan In het oosten, En mij weer Verwelkomt in Het westen als Ik 's morgens Wakker word - U die er bent Ook als ik De aarde heb Losgelaten…

Wanneer de zon vertrekt Naar delen die wij niet Bezien Verschilt het tijdsbestek Dat wij hanteren Van vorm met wat men altijd dacht Hoe het zou zijn En voelt de aarde zich vertrokken Naar een zonnig, helder zijn Zonder wijze tranen rond de Horizon vol maan; Zij Is slechts bekeken…

Zie m gaan lachend onder een maan laten we schijnen zon maan aarde laterzzzzzzzzzzsssst…

Het mannelijk orgaan is van zijn troon ontheven Hij had daar trouwens nooit gezeten want hij ging altijd staan. Maar nu, hoe droevig hangt hij daar totaal niet meer van zessen klaar hij, die eenmaal plaste om het verst plast nu alleen maar zittend, op zijn netst. Het mannelijk geslacht toont niet meer blij zijn pracht en klettert niet…

Op de bergweg hupt de volle maan met me mee -- dal na dal na dal.…

Mijn liefde voor jou deel jij niet, maar vanavond – zie ook jij de maan.…

Het is gezellig, maar ik kijk stil naar buiten: heldere herfstmaan.…

de nacht ligt gebroken aan mijn voeteneind een maan die geen verlichting geeft hoe donker kan het zijn verstrikt in kluwen van herinnering zoek ik naar rust in het vocht van angst trachtend een zonsopgang te wekken…

Ik weet het door de heerlijke dagen van stevige, rondborstige glazen bier en het verlossende plassen het slijpen van de messen na de slacht en aan het spit staand mijn nagels schoonmaken naar bed gaan zonder over te geven sterk als een stier, onverwoestbaar van binnen, een precies mechaniek in een stevige, soepele huid: een sinaasappelmens…

Voordat zij naar bed moet gaan babbelt ze altijd met de maan Ze kletst gewoon wat tegen haar aan over wat zich die dag heeft voorgedaan en kleine dingen in het aardse bestaan Zij luistert altijd, is met haar begaan Daarom praat ze ‘s avonds zo graag met de maan…

nog altijd ruik ik de angst van onze jonge lijven zo klein als wij waren luisterend naar haat wij kropen in de verste hoeken en door het raam leek de maan ons te zoeken om wat verlichting te geven aan ons bestaan…

dat je mijn gedichten las met de glimlach van een dolfijn duikvlucht van een dronken meeuw eindelijk vrij en onafhankelijk in de oceaan van dromen kwam je uit het modder bad om op mijn moderne bed tijdloos terug te komen nat en verlegen door de zilte tederheid van jouw tintelende zitvlees op die dag van eenzaam daglicht onder de maan…

De stilte Sereen Leegte En het alsmaar dreigende Geluid Laat het niet eindigend zijn Dit leven als voortuin Zal men dan ooit verder het Universum In gaan Of niet meer als een baan Om de maan Heen…

tot het te laat was Na afloop vochten de vrouwen om de hand van een held die overleefde met zijn schild en een speer, om hen te verdedigen een hand waarin ze veilig zijn In de gewapende vrede is de strijd gestreden de handen zijn gegeven schild en speer zijn afgelegd onder de bedden Nu leef ik in vrede in een nieuwe wereld met mijn man…

Hoe straalt gij zo, met heldre gloed, Door 't loof dier appelbomen, Waar eens uw vriend zo welgemoed, Zich droomde zoete dromen? Omsluier uwe zilverglans, En blik gelijk gij blikkert, Wanneer gij op de dodenkrans, Van 't jeugdig meisje flikkert! Vergeefs ziet gij zo rein en klaar, In dit priëeltje neder; Ach! nimmer…

Hij is namelijk iemand die de koekoeksklok van de keukenmuur zou halen, om te bewijzen dat die klok bij de buren net zo klinkt als thuis. Maar ik pak hem wel terug. Als ik hem tegenkom en hij maakt de fout om: ‘Ha, wie we daar hebben’ te roepen trakteer ik hem op een voorleessessie uit de Wikipedia-pagina. Want geloof me, Ik heb meer talent…

heb je nog naar de Blauwe Maan gekeken?…

Hij heeft nooit rust, hij moet altijd maar vooruit denken want politiek is oorlog handel is oorlog en oorlog is handel als je maar vooruit denkt en niet thuis blijft zitten om te genieten van wat je hebt totdat je het ineens kwijt bent Hij is een man, hij moet slagen, rondtollend als een kogel boort hij zich vooruit tegen de stroom…

Bij de afronding werd kernachtig uitgedrukt massa en omvang.…