Alle inzendingen over maris

Mijn vriend de toekomst, hier 2008 Brandveilig wordt er hier nog niet gebouwd Maris en Frans zijn eindelijk getrouwd en Seedorf heeft zichzelf al afgevlagd En internet! Dat heeft nog veel gewicht! Daar wordt zelfs elke dag wat nieuws bedicht…

Recept voor tien gebraden stellae maris In duo vorm maar zonder rijm gebaard Banaan vergeeld met stracciatellabaard Maar zeg niet dat het smaakt noch dat het waar is 't Is zoete koek, ik sla dat zootje gade Hun ster van michelin... wàt een boutade!…

Eèn voet in het water, je intuïtie als Polaris; geen gids is adequater dan Stella Maris. Elke man en elke vrouw is een ster, trouw aan de eigen bron die stroomt, tussen mij en jou, vanaf de Helikon; liefdevolle Aeon.…

eeuwen van stilte in de schemering van zware gewelven zacht kaarslicht voor de moeder en haar kind opvlammende hoop voor de vervulling van een vurige wens…

Ik heb een eigen 'zuster maan' niet aan de hemel wil zij staan, zij wil niet bij de aarde horen - ze kiest haar eigen baan, daarboven en wandelt door de kou - een tak die ongemerkt de band verbrak. Zij is een ster - ik ben op zee in stilte reist ze - met mij mee. ------------------------------------ uit: 'Gevleugeld/ontvleugeld…

Alfa bèta pi epi lepsi Zèta èta thèta thematiek Euro euritmie eugenetiek Pfizer contra posi covi testi Jota umma gumma dai ne tab Kappa tosti rumba stella maris Mega formuliris fulmedaris QR halal G2 frontale kwab Pandemoe van delta-plus mutant Microcel en hersengymnastiek Liep Calvados op de polikliniek Omíkron afrikaanse variant…

Met dank aan Maris voor de snaaksche inspiratie & Hil voor het ontberen ________________________________ Hoe brengt een prins gekust tot snode kwaker Zijn naakt gesnaak weer terug in het gareel Het bolgewas der blaasbalg ruist teveel In 't rieten pompeblad der kinderkamer Zijn valse klanken laten oren trillen Met donderend geraas…

Zinderende zomerzon schijnt over de daken van smalle straatjes Kinderen spelen op straat Ouders druk bezig met tassen inpakken Gestresste vakantiegangers Overvolle stations, snelwegen, vliegvelden Stewardessen druk in de weer Vrolijke mensen Vakantie…we komen eraan! Zon, zee, strand Surfers in de branding De roodgoude gloed van de…

Een worp. De eerste steen en dan een stoot zuigt hij aan de achterspeen? Een natte neus gebaart van neen niet tegen 't zere paardebeen want dat is dood…

In een zak gedwee geloken zaten ze getwee te stoken zodat hij bijna alle dagen bij vlagen ook de nachten wreed en zonder vragen boos en achteloos verkrachtte beet en mateloos bereed. Nu tomateloos en mat op de voorhand hen al zat en nooit meer op de doos bijt hij dof en van de lust bevrijd alleen nog in het duffe stof.…

Daar hing de gruwel goud verguld tussen pronte zachte prachten trillend vrij geknoopt met engelen geduld grote prille reeënogen lachten aan het kruis geen greintje schuld.…

Wat van hem rest is voos en vieze mensenmest. Eens had hij er twee en geen idee dat er iemand naar hem stond te graaien die zijn kikkerreet - het was een ongelijk gevecht - in een paar gelijke delen spleet om hem tot een gerecht zoals hij heet te braaien en zo zijn fraaie cliëntele tenminste één poot uit te draaien.…

Gister viel het doek. Op zoek naar teven vond hij de dood hij werd geen 7. Die zoveel gegeven en gegraven had groeven we en veel te groot een gat: wat zo’n beest toch met je doet. Ik hield me goed totdat de rulle aarde toegedaan we akelig alleen op huis aan hond en tranen lieten gaan.…

Ik spuug de spiegel om dat beeld van rotte vis. Dan klinkt gesmuikt gegiechel alsof het is dat ik mijn eigenlijk bekijk dat klaarblijkelijk nog maar voor even een oerlelijk blijk van leven lijkt te geven.…

Zij streelt het oog en slaat op mij geen acht en ik ik smacht en wacht geen ogenlik: ik lik en lek en lok haar met mijn blik totdat de ruit beslaat en zij zoals dat met beslagen ruiten gaat met huid en haar vergaat.…

IJskoudvuur bijt op ijzingwekkend korte duur met duizend watertandjes in mijn lijf zodat ik gloei verstijf en klappertand school slaand boven scholen vissen die zich springend uit de natte band even willen vergewissen of deze rille kippenvellenvis uit vissen dan wel zelf te grazen is.…

Het stadse duister fluistert hij luistert hoe het gloort. Een merel wil de zoele nacht verdringen met zijn juichend jubelzingen. Dan en onverwacht verstoort gekreun eerst zacht zijn rust: De zoete deun van vrouwelijf in lust verwekt zijn onvervuld verlangen. Het laken niet meer onbevlekt ontvangen geblust door haar die hij slechts…

Boven twee noten op zijn zang zong het kruis dat stond te zwaaien als een kaartenhuis in lichter laaie. Potsier van stier een kwaaie zag zij 't zwellen bij haar vent zijn rozerode lellen fier dat flemend fluitje van een cent. En nog voor het minnen moest beginnen voor ze tot de tien kon tellen voelde ze bij haar daar woest van…

Hij mocht niet mee het was van hoger hand beslist geen specialist wist uit haar lijden nog wat weg te snijden. Wat er van dat fout geweven lieve leven even bleef, het leefnet op het land getorst een druppelspoor van vocht tranen op die allerlaatste sparteltocht aan de overkant op tanden knarsend zand gemorst: Nooit meer samen zilten…

Zij die Hem zonder het te weten heel haar rijke lange leven zocht lapt Hem van God vergeten aan een laatste ademtocht. Dit is geen leven meer maar altijd schrijnend zeer: een aan het leven lijden. Laat haar toch verlijden in de tijd verglijden in het milde onvermijden van de eindeloze eeuwigheid. O, als het toch eens mocht want…

Zo lang tot stof versloft mijn rouw om jou zo als een goed te gauw gelezen boek dat afgemeten in de kast of zo maar ergens in een hoek verstoft. Vergeten tranen in ’t vergiet verdoft, verdoofd, versleten het verdriet je bloed, de lust, de last. En zo wordt alles grauw om jou gesust, verleden, dof.…

We moesten omdat het in ons goestte vlak onder woeste baren naar de Sargossa mare varen om ons daar de kleine en de grote dood te paren. Al aardig opgeschoten na vele slobberige sloten wat wuivend weiland en het stroeve strand verlieten we getwee en hand in hand ons tweede vaderland nu proefden we het zoet van zee. Totdat…

Hij broedt terwijl hij voor haar zit en zij hem lokt in maagdenwit: omdat het moet. Zijn eerste kwast is op de tast als in een lelieblanke duisternis. Dan woelt hij verf in coloriet en klodder bevoelt bevecht beziet de kleurenmodder bekoelt het goede van zijn woede totdat de chaos lijkt beslecht. Maanden vele uren verder veegt hij…

Hij grijpt al is ’t hem ongewoon in haar nog maar even leven naar de knekelende hand die niet haar maar hem doet beven laatste levensteken van hun band: “Ma wat ik nog wil zeggen ik vind je hebt het goed gedaan je kan het hoofd nu neer gaan leggen met gerust hart op 't einde aan.” En zij die altijd corrigeert ze riposteert: “Het…

Ook voor een worm is vorm een heilig moeten maar toen na heel wat hopig wroeten hij op zijn handen en zijn voeten een wormin ontwaarde voelde hij naar onze norm zich God in aarde en raakte homp en hopeloos uit vorm. Daar vormde zich een tweede worm, enorm appendix dat zich in haar wormen wilde er lilde dril dat uit het gilde in…

Bokkig maar met volle teugen geniet de oude op de haverkist van zijn gebutst geheugen beziet de jeugd die van hem is gegrist. Al dat jonge blad dat hij eens met welbehagen at en blatend heeft beleden: Wat lijkt het kort geleden! Hij gaapt en pist de poten wijd neemt voor de grap een hap van eigen sap. Of is dat uit oude bokken nijd?…

Schrijven, slecht of goed is een daad van helden- en heldinnenmoed die een mens beklijven doet zodat je als je voor je afgrond staat niet met heel je hebben en je houden gaat tot stof, tot taal maar niet totaal vergaat.…

Ik door zwerend zeer gelooide ziel ik hoef niet meer mijn lijf en piel zijn rouw geroepen het leven sloeg mij nu genoeg. Daar kwam ’t gevaarte naderbij het milde motor brommen werd hels: een het oor verdovend grommen. Een laatste vlinderslag een grimme branielach wat zeer niet al vermag! Begroef de man zich in de schoepen van haar…

Beschaafd, begaafd, gewoonweg aardig in zijn mild charisma bijna waardig beroept hij zich even onverwacht als zacht op overmacht: `Sorry, het is als de seizoenen ik ga mijn eigen straatje boenen ik moet en zal weer uit meanderen op naar die ultieme andere`. En zij die zich al die jaren gaf zonder enige reserve met al haar vuur en al…

Dit is een bekentenis aan S, aan R, aan M van hem die dacht hun klus te klaren louter met zijn lummel. Wat wist die jonge pummel veel van zacht van tong-, van vingerstreel? Hoe dacht hij hen verder op te winden waar vond hij dat verdomde sexjuweel toch zeker met zijn juichend liefdesdeel? Hoe graag zou hij meer grijs dan groen zijn…