Alle inzendingen over mistige flarden

Flarden van geluk waren slechts mijn deel Ben ik ontevreden, vroeg ik soms teveel?…

mag het een onsje meer zijn een glas water bij het avondmaal een dorpsplein in nog ruwe stilstand pasgeboren, evenredig aan toekomst lukraak, lik op stuk, zoals verzilveren van late middaguren, niet te vergeten een gedicht, zodat flarden ziel zich laten nalezen, een vrachtwagen met panne, op de meest ondenkbare plek, verre reizen die…

Zilte zoete voeten stappen gretig toe in schemerige verten langs zovele paden gaan jouw stappen - verre schemering – tegemoet langs ochtenddauw en mistige velden wind en pollen wuivend riet als mistige voeten gaan jouw stappen voort – voort – laten evenzovele sporen van mistige stappen in het verschiet…

Er wordt aan spotjes voor goedkoper lenen Met nieuwe regels paal en perk gesteld: De rente dient voortaan exact vermeld Waarmee de mistigheid moet zijn verdwenen Maar met een wet die mistigheid verbiedt Verdwijnt helaas de irritatie niet…

Ik weet het niet meer, het is hier ook zo mistig -- Ligt het daar soms aan?…

mistige ochtend ragfijne spinnewebben een zomer voorbij…

oude verhalen zwerven gelaten over mistige streken…

mistig morgenland langzaam kleuren de bomen bij het ontwaken…

Een mistige dag bode van een somber humeur plots is daar de zon…

ode aan mijn angerse jeugd een goed glas wijn naast blond schuimend bier de sigaret voor hem een sigaar voor mij van zestigers nu zijn wij jongetjes weer van zes en zeven als het angeren van toen ons ter tafel komt stromen de verhalen rijker nog dan alcohol over de tijd van toen die even nu weer is op kolenhok gezeten happen wij…

ik deed de gordijnen toe en daar stond je dan mistig hemellichaam zo alleen zo wit en vol zo krachtig verscholen achter een witte waas van gordijnen schreeuwde je om aandacht zonder waas... maar de waas zat voor mijn ogen ik staarde door mijn mistige herinneringen heen en vond jou terug, mijn hemellichaam…

dag uit Seizoenen gaan gewoon hun gang Wat flarden passie, nesteldrang…

Er is iets, dat Iets is aards, ik voel het, flarden -- geheimzinnigheid.…

Ik ben gloorsnikkend gloor, gloort het gloort de snik valt open glorieus als een dag van honing beloftevol mistig het vermoeden…

oneindig is het land, oneindig zijn de wegen die naar de kimmen gaan; ik loop de morgen tegen in ’t mistig licht der maan.…

Helemaal alleen met de natuur Zeer koud, en guur Maar de opkomende zon De mistige deken Het is het allemaal waard Ook dit is wat het leven kan geven…

in kille winterrust nevelt de hemel begrenzend over de wereld stil en statig staan daar sparren hun toppen zijn uitgeveegd door kille grijsheid tussen de rijzende stammen is het mistige niets van de winter…

ik ben in de mist verdwaald kan de omgeving niet meer tot echt leven wekken licht glinstert in duizend kleine kleuren maar laat het bestaan niet live gebeuren er is geen zicht in grijs perspectief waar ieder naar de goede richting gist en zo de juiste weg verliest nooit heb ik de moed snel opgegeven weet dat leven ooit…

Een mistige dag in mijn hoofd, ik kan niet denken, totaal verdoofd staar ik wezenloos voor mij uit: een diepe zucht ontsnapt mijn mond, ongedurig kijk ik wat rond, dwarrel gedachteloos door de lucht, in beweging kom ik niet: overmand door een onpeilbaar verdriet, om een geliefde, die het leven liet, waar het ooit vandaan is gekomen; het…

Een mistige Allerzielen gehuld in treurnis en tranen zoeken wij verwante namen van hen die ons nog bezielen zij die ons zijn voorgegaan hun afdruk hebben nagelaten liggen onder een steen begraven waar wij nu biddend voor staan een steen die mossig begroeid tussen ‘n gazon dat pas gemaaid met rosse herfstbladeren…

Waar de schijnbare oneindigheid lijkt te gaan falen Sprenkelt vaag het barre licht door flarden Flarden zwarte vegen deelbaar in de diepste dwaling Filter om de geest te klaren van de zware Leidt het licht hetgeen wil dralen Of vindt men rust in duisternis…

Aan flarden geschoten humaniteit, Mens die zijn naam dreigt Te verliezen aan zijn eigen onmacht, Niet in staat zich te verweren Tegen het kwaad dat alles in Zijn vaart meeneemt, hartstochtelijk Op weg naar de hel - Met in het achterhoofd nog Een paar laatste flarden hemel, Waarnaar hij wanhopig op zoek is Om te redden wat er te redden…

Flarden tot rozen Binden in de lente liefst Met sprankels kleuren…

aanlandige wind tekent duinen met flarden opgestoven strand…

De mist in flarden De weg terug is verdwenen Ook vooruit geen zicht…

flarden morgenmist verhullen trage schimmen na donkere nacht…

onrust door het hoofd flarden gedachten vliegen terug naar de adem…

blozende blaadjes knisperen wat verlegen tussen flarden mist…

de zilveren weg glijdt beheerst door grijze heidevelden met vage bossen aan verre randen onder de zwartdreigende nederbuigende silhouetten van de eenzame bomen ze worden geteisterd door een grauwrazende stormhemel die woedend het water in schuine flarden over mijn kleine wereld striemt…

Het is geen huis dat ik voor jou heb kunnen bouwen geen dak dat ik uit riet gevlochten heb geen bed dat ik heb uitgelegd. De zomers waren droog, het koren dat niet eens mijn enkels haalde, de vruchten zonder vlees, waar die nu niet van aarde meer te scheiden hun netten vulden trok ik lange sporen door het zand. Ik zei jij half nog maar…