Alle inzendingen over moed OR herstel

Ik hield de stenen zo lang in mijn armen dat het draagbaar leek en ogenschijnlijk bedroog Tot ik ze -wat bezielde me- op het punt van oplossen van me vandaan legde ..ik vloog..…

Het vergt moed om te sterven maar nog meer om ten volle te Leven.…

Met de moed der wanhoop schrijf ik mijn gevoelens op, deel ze met jou en hem, met haar en hen, met de moed der wanhoop. Terwijl ik van te voren weet, dat degene die het vaak als eerste leest, mij zal belonen met een vier en toch: plaats ik mijn gevoelens hier, met de moed der wanhoop.…

k kom bij je zitten hoef nu niets te zeggen pijn sijpelt uit elke porie stil maar, ik ben er ik zie je angsten en verdriet nog weet ik hoe dat voelt in mijn vele levens heb ik dat alles ervaren de moed om te willen leven kan regelmatig wankelen spreek tot mij, in je hart ben ik altijd bij je…

De pijn heeft haar verscheurd en lam gemaakt, kreeg ze maar de moed en kracht aangereikt om het leven weer volledig op te pakken. Maar iets in haar wil dat ze zich overgeeft, iets in haar aan haar neerslachtige gevoelens en zelfmedelijden. Mensen kunnen makkelijk praten, maar voelen niet wat zij geestelijk meemaakt.…

zoals de honkvaste grijze haas heb ik niet de moed om de kust uit het oog te verliezen de duizend smaken van de zee door te slikken om het zand zacht uit de ogen te wrijven de aanblik van de doden te verdragen nu het smeltwater het sneeuwveld verlaat niet de moed om de de slinger tussen aanvaarding en verzet stil te zetten…

Iedereen is moedig, echt waar want alle mensen hebben een hart waarin vrienden en wensen wonen en geheimen, en hartstochten misschien niet alle vier, maar nooit staan de kamers leeg Harten kloppen voor hun gasten en heel het lichaam bestaat om hen te beschermen met moed die moet Dit is een onbekend geheim dat slechts weinigen begrijpen…

Het leven of het verraad? De boom /overwint, des levens amen.…

waaier uit over de wereld maak vuur van bevroren bomen leer op zee schaatsen duik diep in de oceaan omarm het onbekende laat niemand meedogenloos verdrinken haal je schouders niet op beschut en bescherm als een aarden wal…

Schreeuwend van het dak voor het herstel van blazoenen die tekens hebben gegeven aan contact tot harmonie na humane opkomst goed behoevende slag hongeren binnen een klakkeloos opleverend bestel als gestel een wezen warmbloedig de tegels die oplichten voetenwerk de intentie symboliserend teruggetrokken rioolras dichterbij reiner en duidelijker…

vrije vechters van voorheen door handen in cultuur gebracht schutten nog verweekt hun vrucht doch kruid schiet op uit gaten en kieren groent gelaten tussen steen in vervuilde lucht met ondergrondse levenskracht zo gaan er de geruchten spaart zich zaad voor later als het land van schraalheid kwijnt waar getild gewas verdwijnt in doorgekweekte…

beetje bij beetje ontdooi ik de stroom van een bevroren beek beginnend bij de oeverranden warm er strafverstijfde handen aan opgegraven bodemvuur voel oude levenstekens steken en waar remmingen verweken kabbelt later op een nieuwe wind die met voorjaarsklanken ruisend door geknakte kragen zingt de bedding vult zich met een nieuw elan…

De jongen tuiniert strijdlustig verwint tartende roofhalmen graaft kruimelige plantgaten voor ongeduldige bloemen ziet bij zijn werk zwarte miertjes krioelend uit de grond schieten met eitjes en poppen vluchten een nieuw veilig verblijf zoeken onder elke aardkorrel betreurt die tere mijngangen waar een knusse stad school bloeiend door…

Lucht en licht Mag ik weer Binnenlaten waar Tot voor kort Het donker nog Alleenheerser was…

In die negen tijdloze dagen dat de weg naar herstel zou gaan duren, werd hem alle hoop ontnomen, werd hij vernederd, was de hel gruwelijk en onuitsprekelijk, maar in de ontmenselijking kwam verandering, een gezuiverd gevoel gaf hem gaandeweg zacht en vriendelijk in duizendvoud een nieuwe gedaante terug!…

Ja Sneuvelland, beste lezer, daar likt de ongelukkige zijn of haar wonden en werkt er aan herstel -------------------------------------------- uit: 'Amoureuze Mechanieken', 2015.…

De wolken van mijn gedachten. Zo verwoestend en zo beschermend kunnen de wolken zijn. De wolken maken dat ik me soms onmenselijk voel. En soms zorgen de wolken ervoor dat ik me niet alleen voel. Soms weten de wolken dat ze de zon haar moeten laten gaan. Naar de plek waar het op dat moment het meest nodig is. Naar mijn kapotmakende, gemene…

Talloze marmersteentjes maken reizen over heel de wereld, treffen elkaar tenslotte in het Belgenland, blijven daar om naar zeer schone toekomst te wijzen. Eeuwig mag voor hen bewondering rijzen, dankzij lange behandeling, fijn maar zwaar: ogen vorsen, vingers kappen en schuren almaar. Mild papier mag die stukjes spijzen. Antwerpen toont…

Het is nu was Verleden tijd Vriend en vijand Wreed en zacht Geen perspectief Is wat jij bracht Herkenning is Het verlies van Macht Daarin ligt De toekomst Je bent nog steeds Maar zonder Kracht Eindelijk is daar Ruimte voor Herstel en nu Te zijn.…

De schijtlijster voelt zich vrij: hij of zij, poept alles onder met eigen schijt; schijt dat hij heeft aan schijt. De lijster fluit niet meer, doet een ander alleen nog maar zeer. De schijter schijt voor zijn eigen weten in geweten: schijterd als hij is! Gemis aan beheersen van de kringspieren, verloren van werkelijk mensenmanieren gereduceerd…

Herstel de orde tot ze breekt…

zich ontschillen en uitschenken over velden van onvermoede gronden wegkruipen zonder de luwte te krenken toen orkanen nog niet bestonden zich wentelen in dekens van pijn tot herstel van moederschoot in geval van latent afwezig zijn sterft hoop een zachte dood…

Mijn baken in zee ben jij, Strohalm die uitgestelde Teleurstelling genoemd wordt - En die toch het verlangen brandend houdt Waarvan het licht nooit doven zal In vriendschap opgedragen aan buurman Gerrit Hingstman, met de beste wensen voor een voorspoedig herstel.…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

zij is een reuzenvlieg en steekt haar angel van bezitsdrang in mijn lijf zuigt mijn gedachten - nee - mijn leven uit mijn lichaam op zij vliegt maar niet zo heel ver weg keert telkens na herstel van stukgebeten irritatie- huid terug en zal niet stoppen eer zij sterft of ik…

En al struikelend over de oneffenheden mijn verleden Onderga ik de resterende weg van mijn ijle toekomst Schuifelend beweeg ik mij in het duister voorwaarts Mijn geleden tijd terecht wijzend Weet ik er is geen herstel Angstig met een glimlach en het eind in zicht Hoed ik mij niet te struikelen…

De eekhoorn wiens sprongen ik tel, draagt bij aan mijn tijdelijk herstel. Wit rijpend aan de top. een optimisme welt in mij op, Ik ben de kegel in een spel die opgelucht zoekt naar een tijdig herstel, dat zich telkens hervindt bij mijn laatste tel. Het vogelgezang zonder dwang. Het verplaatst in mij een innerlijk bang.…

Wat kost een steile tolk, Jabal het broed De burger de bank, de bonus het wijf De beurs het gejank, herstel onze dijk Wat kort het eigen volk, het goud de koets Op deze dag wint U de zilverboot U werkt zich AOW de billendood…

Bij nader inzien moest Jolande wijken Zij miste voor herstel het heilig vuur Vond vrijdag het GroenLinks-partijbestuur Dat één dag later zelf de vlag zou strijken Het heeft met eigen vuur ongegeneerd De groene linkse resten gecremeerd…