Alle inzendingen over moeder OR dood OR kerkhof

ik was Michail Kalasjnikov maar lig nu onder de zoden op een miserabel kerkhof te midden van de doden in de lente van mijn leven dacht ik veel te hebben bereikt dat lijkt nu wat overdreven het is maar hoe je het bekijkt want de doden kunnen spreken en laten me niet met rust die willen zich nu op mij wreken en ik krijg ze niet gesust…

poëzie is op sterven na dood laatste woorden sleept zij omzichtig uit de trouw van haar strofen perst het voedsel naar boven kruimelt letters in verzen meandert langs uitgevreten paden komt tot stilstand op het kerkhof waar nog toekomstdromen werden geschreven in het laatste inlevingsvermogen…

La fille Flavie s'endormait plus tard en attendant l'aurore d'or. Quelques jours après le facteur local la livrait les fleurs les plus passionantes de la ville: un bouquet de mille tulipes roses, rousses et rouges avec une carte neuve d'importance d'Antoine: "Ma réponse, c'est ta lettre douce, je t'aime."…

priemende dolk in je hartstreek Op de terugweg naar Londen bleef je kordaat en gecontroleerd je koers gaan terwijl je samen met een doordauwrussin en een aanhaakengelse de kopgroep vormde De Big Ben hamerde in je sportzetel en queen Elizabeth knielde voor haar bed tijdens haar middagdutje moge de beste winnen no mather if she is English or…

liefst Verdringen wij Wijnaldum Memphis Malen De Pay De Roon De Ligt De Boer De Jong De Vrij Oranje's roemloos falen Ongekende averij Er viel geen winst te halen Opnieuw waren de Tsjechen Veel stugger en veel slimmer Veel snuggerder en beter Maar hadden door roodLigt Ietsje meer geluk dan wij So goodbye Frank Good luck in China Or…

Mijn moeder is dood. Precies zoals ik het zeg, niet overleden, niet heengegaan maar gewoon dood. Ze ligt daarginds in de kist. Sinds haar dood is ze niet meer mijn moeder. Ze lijkt er niet eens op. Het is haar omhulsel wat daar ligt. Mijn moeder zit in mijn hart.…

Vlak bij ’t kerkhof! Al de doden Moeten steeds mijn huis voorbij En verkonden, stille boden: „Heden ik en morgen gij.” ’t Is wel vrolijk! zelfs bij tijden Al te vrolijk!…

Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten proberen te bewegen, met moeite je die ruimte gevend waar je om vraagt, want… waar eindigt die? Moeizame jaren van omhoog krabbelen uit een zwart gat.…

Het werd verstopt of weggestopt kwam pas tevoorschijn wanneer men de dode naar het kerkhof bracht in het openbaar! Maar als de persoon net overleden was, zaten de gordijnen tot aan het verlaten van het huis hermetisch gesloten!…

Doorgebogen berken treuren samen met wilgen over letters in het marmer die vervaagd spreken over zacht rustende geliefden Maar zwaarte omhult ons als een stenen mantel wanneer wij hen zoeken bezwaard sluipen we op loden tenen weg We zoeken jullie wel op je geliefde plaatsen daar vinden we zelf ook meer de rust…

Je gaat stil zitten op een dode boom, Wilt blijven kijken, maar slaap maakt je loom. Dan komen wij en worden even oud.…

Woest liggen de graven, de grendelen der aarde sluiten de doden van 't leven af, zij zinken al dieper, een weeldrige gaarde bloeit, hoog als de hemel, boven hun graf en de wagenmenner, in 't beeld van de sterren ziet ernstig peinzend omlaag, ver ligt al de aarde, een stip, zo verre en zijn paarden gaan zo traag.…

ik zoek de vrede die de dag mij nam; en onweerstaanbaar brengen mij mijn schreden naar 't stille kerkhof waar ik na uw sterven berooid en eenzaam iedre avond kwam. waarom?…

Hier rusten ien vree onze doojen; God nam hun de levenszurg af. De hemel spreidt zuutjes 'en laoken Van sneuwvlukskes over hun graf; De wiend schudt de hangende twiegen Der treurwilgers triest hen en weer, En speult met de rietslende blaojer En strooit ze um de grafkruuskes neer. Een muske zit hongrend te tjielpen Ien 't duuster geblaort…

Op het zwijgend erf der doden Moet de treurwilg zijn gezet Maar de popel ruise er nevens: Bij de rouw het stil gebed. Op het zwijgend erf der doden Sta de donk're beuk in de aard; Maar de meidoorn sta er nevens: Aan de weemoed hoop gepaard.…

Jaren vluchtig aan het leven staan hier vast gebeiteld, alle seizoenen komt hij zich warmen aan de late middagzon, met gesloten ogen een wereld van verschil bij een gedenksteen even stil, ruimte en tijd doen er alleen toe te vergezellen verder van hier.. doorbreken een dunne scheidslijn, wegdoezelend verbinden deze lanen meer dan…

ging langs hagen de kraag weer op stilzwijgend zwart herinnering betrad de paden waar zijn steen in ruste lag voelde hoe hij woelde in de donkere grond wist dat hij zijn rust nog steeds niet vond de bloemen uit mijn hart zijn nu voor samen en nooit meer apart…

Een stoet in zwart traag tussen rijen grijze stenen. Wijwatervogels kijken druipend toe hoe het leven prevelend afscheid neemt. In een kale boom zit een grafparkiet; een windvlaag blaast speels door zijn veren.…

Ze wist niet dat de dood haar ging rijpen en dat ze spoedig zou herleven in wat voor vorm dan ook, even gaat het woordje karma door mijn hoofd, maar karma behoeft geen naam, het is het lot, een uitgeplozen voorziening in de manifestatie wanneer alle voorwaarden zijn samengekomen Tietje, Jantje, Albrechtje, etc… ze zijn niet dood, ik zie…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

Kruisen op het koude kerkhof, chrysanthemen op de graszoden mensen denken nu aan de doden aan pijn, lijden, as en stof Een akker als tranenaarde van tijd en dood ontdaan, maar de eeuwigheidswaarde blijft hier voortbestaan. De oude treurwilgboom, haar dunne blaadjes beven. Zie hoe de levensdroom hier is voorbij gedreven.…

De seringenstruik die naast jouw grafsteen bloeit in lila kleuren laat geuren los die dromen beloven er is niets anders in deze wereld dat mij meer kan bekoren dan het bevlogen geluid van gevleugelde vrienden waar het kerkhof zwijgt over diepte van jouw graf en stilte van jouw dood fluiten vogels kleine liederen.…

" Beelden van vroeger... denkend aan wat is geweest.. herinnering aan toen.... "…

Nu ik je zoveel mis kan ik beter zwijgen en zal het papier alleen betraande letters krijgen.…

op het kerkhof gister herdacht ik mijn vader moeder alle anderen er naast er voor er na wie ooit ook maar familie was men weet hoe dat dan verder gaat eenieder daar onder gras speciaal die zonder toeverlaat klonk van achter ons familiegraf uit het niets vervaarlijk gegrom ik dacht meteen dat is opa zwichtte voor meneer pastoor om zijn…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

Door zand omgeven Kerkhof van woestijnrozen Een vredige rust…

Hij liegt en bedriegt zonder blozen, zijn waarheid ligt op het kerkhof…

Hier lig ik in mijns moeders schoot Een vriend der vromen totter dood. Mijn naam, mijn stam, mijn ouderdom. Ik bidde (op zo goed weerom) Dat men mij daarmee niet en kwel. Het zwijgen past de doden wel. ----------------------------------- mijns moeders schoot - moeder aarde op zo goed weerom - op belofte van wederkerigheid…

Op het kerkhof staat een wilg te dromen in de zon.…