Alle inzendingen over moeder OR menigte

See How softly The wind blows Through my garden How gently Of love To my roses It speaks Moved By its tender touch, The roses tremble With emotion Or so It seems…

Ach, denk aan Michael Jackson, take it light; it doesn't matter if you're black or white.…

de handen zijn gestrekt vingers lang en soepel het directieve heel select vrijwel niet te missen maar overreding heeft empathie nodig om te groeien tegenspraak blijft door agressieve elementen niet boeien eenheid wordt gesmeed door harde woorden van de menigte die zich verenigde onder jouw liefdesvlag meegaandheid is elkaar…

nog hield zij hun blik gevangen maar als in een vertraagde film bleef hun glimlach hangen onzekerheid was al bereikt in de discontinuïteit van het anders zo bekende en soepele protocol angst lag op de loer in de ongecontroleerde decibellen die in de menigte al bezig waren koppen te snellen toen nam zij met ferme armzwaaien…

Zachte dromen maken een helderheid en ene kind-doorlach'ne werklijkheid - zalig de aarde ware wij op wonen - en het langsgaande is om ons te lonen - dromenland is het land der natte zee waar kindren spelen in rondgaande menigte.…

zag je arm opgestoken in de menigte een hand die wenkte of zwaaide ik kwam er niet uit wilde bij jou zijn drong langs de mensen trapte op tenen vloekte de schaduw voorbij want jij een open plek in de eerbied van stilte jij was gegaan zag nog je arm vingers en hand alleen ik kende je naam…

Menigte, uw geur bijt mijne lippen stuk. o Menigte, gij doet mijne woorden bloeden. Waarom te wenen in dit stenen woud? Gij zult regeren als gij weet te lachen. Jaag naar huis, o hart: gij vindt er volle schotelen aan leed. Stad: eind-punt; vierkant; rust en zekerheid. 'k Zet me op een paal; ik wacht de roep der ijlte.…

natuurlijk kan je afwezig zijn zonder lijfelijk afwezig te zijn zodat er in een menigte dikwijls veel meer mensen afwezig zijn dan zij die werkelijk aanwezig zijn zo ken ik iemand die volgens zijn zeggen nooit ergens echt aanwezig is geweest…

Het Loveparade-terrein is nu verlaten In Duisburg is het oorverdovend stil Daar klinkt voorlopig enkel het geschil Van wie de schuld heeft en dat goed wil praten Waarbij een ieder dan weer snel verstomt Zodra hij zelf in de verdrukking komt…

Als het leven pijn doet en wolken alleen grijs lijken te zijn als alle geluiden om je heen aanzwellen tot een monotone klaagzang weet dan dat, ergens in die menigte ik er altijd voor je zal zijn…

In de menigte los ik op en besta ik niet Gek wordend van mijn gedachtes creëer ik mijn eigen verdriet Tegenstrijdige gevoelens altijd in gevecht met elkaar Want de een wil opvallend zijn maar de ander is nog lang niet klaar om zichtbaar te zijn…

stofzuiger aan de hand zing ik tot de menigte op de tafel staande dat ik vrij wil zijn en kan de dames rondom joelen en juichen luid scanderend kom uit de menigte onderscheid je gerust van de donkere schaduw die jaren al de mannen steeds over onze werpen jij verdient het podium het volle spotlicht ook omdat jij de moed hebt gracieus…

zonder te weten, zonder pijn, dat ik in de menigte wegkwijn....…

so I guess that thy art incomplete alike or art thou good a friend and thus believing firm applaud thy must Though poetry is not my thing my roerbak sells, thou art buying…

Come rain or shine, het was des kiezers wens Maar of het lukken zal, dat weet geen mens Mede geïnspireerd op het snelsonnet van Jan Bontje en de reactie daarop van Bet Weter…

Wij hebben onze broeders tot vijanden En onze moeder tot slavin gemaakt; Het kostbaar zoete leven aan te randen, Gedijde onze ziel en heeft gesmaakt. Wij hebben huis en hof en haard gestenigd, - Zij deden het, zo zij het konden doen, Vit dorp en vlekken de verschrikte menigt' Joegen wij op van d'ochtend tot de noen.…

ik schrijf de nacht vol met geruis; het lawaai van stilte als ik de bevroren menigte naar een volle leegte sluis roep nog met verstijfde lippen, de ogen zien naar binnen rest mij de schaduw die het geketend waken zal beminnen…

In gedachten zie ik een gebogen figuur die zich tussen een menigte joelende mensen voortsleept Op weg naar de heuvel van waaraf hij nog één keer de mens zal zien Niemand doet iets Zelfs zijn vrienden niet Een mysterie voltrekt zich…

Een ouwehoerende oude hoer schiet er even door mijn kop en vervolg mijn ingeslagen weg lachend, verdwijnend in de menigte.…

Hoe je vooral buiten weleens zei die couperose zo vervelend zichtbaar te vinden, want ijdel tot het eind. De snottebel die tijdens een wandeling soms aan je neus kon blijven hangen, ergerde je, want 'van oude mensen'. En nu is het drie jaar geleden dat je ontleefde lichaam onder een zwart granieten plaat verdween. Agnus Dei, dona nobis…

Toen water wijn werd en hij wist dat later dat niet wijn wijn zou blijven Zeven dagen dronk men van het water uit zijn hand danste, lachte, leefde Tussen wijn en tamboerijnen dacht hij aan zijn handen Zweeg, bekeek de menigte en knikte naar de hemel…

De maan zucht het is onmogelijk door de wolk door de menigte heen het Vondelpark te verlichten Ik heb haar stralend gezien en toch verloren boven het park mystiek licht en weer teruggevonden boven het Sarphatipark mijn muze boven mijn park ------------------------------------- uit: 'Hollandse woorden', 2004.…

oranje feestte fel in blauw toen de schaduw zich mateloos aan levens klampte langzaam verkleurde mijn gevoel in ongeloof en werd ik ziende blind toen een werkelijkheid met lijven smeet en traag de waarheid in mijn geheugen stampte de menigte bleek een machteloos kind…

De menigte stond haar weer toe te juichen, terwijl ze in haar koets reed door Den Haag. Haar rede bleef dit keer alleen wat vaag: ze sprak over de noodzaak om te buigen. Dat is iets voor het nieuwe kabinet, dus deze dag gooi ik maar in m’n hoed…uh, pet!…

liefde kan ik nog wel bedenken kijk zelfs soms: kussende menigten! wanneer voelde je: het is (niet) genoeg?…

Een wit gekalkte lijn scheiding tussen juichen en een uitgesproken vloek tussen waarmaken van een droom en een stukgelezen jongensboek tussen het opveren van de menigte en honend surround boe geroep Een wit gekalkte lijn schepper van de overwinning of van het onzichtbaar verliezer zijn…

Wat is er over zonder warmte op de lijven van de passerende menigte Zwart is lijden licht is vergeten zonder nog te weten wat te vergeten was…

nu thuis te moeten zijn is de onbegrepen kunst van wie zwerven moet om in de vitale menigte zich telkens vol te lopen aan het losbandig leven de volle vrijheid geniet hij eenzaam maar niet alleen in het stil luisterend kijken naar de immer bonte stoet die de vele maskers draagt van mensen in maskerade alles wat hen bezigt ziet hij van…

Alleen nog de adem van warm verlangen wanneer ik je dan zie het bloed dat gonst de huid die gloeit een menigte magneten noem het liefde of lust oerkracht of begeerte het valt niet te negeren de heimwee die toeslaat als je dan toch weer gaat wie kan zijn zon missen alsof het leven je verlaat…

De zon schijnt Ik denk aan het Weka De zon schijnt Ook in Zuid-Afrika De bal is rond De artiesten liggen Op de grond Nadat de back, De gek De zoveelste overtreding Beging De Vuvuzela klinkt De menigte zingt De scheidsrechter fluit Het doelpunt is... Van Dirk Kuyt!…