Alle inzendingen over moeder OR zoon OR terugkeer

Er is weer helderheid van witblauwe luchten wolken als luchtkastelen tere bloesems gekoesterd door de zon terugkerend leven een palet van zachte tinten bij zonsondergang over een vergroenende wereld verhoogt verre vogelmuziek op de achtergrond de feeststemming…

Klein en weerloos gepest, getreiterd, je niet voldoende veilig voelend op school maken je tot een moeilijke puber. Je grenzen verleggend, zoekende… maar vooral depressief, steeds verder wegzakkend. Bang ben ik, omdat je leven geen zin meer lijkt te hebben en je alleen maar dood wilt. Nauwlettend houd ik je in het oog je steeds tot praten…

Kijk, hier zwijgt pieterman nu als het graf Danst liever met de kinders voor de ramen En spelt - op afstand - buitenlandse namen Alichoa, Far Ör en Sönke Drav Waar zijn Endymia en Rosamunde Roskilde, Haviland en Erdoman? Ik wou dat ik hun namen nou eens kan Reproduceren, 't lijkt wel Volkenkunde!…

dat wil je niet weten wereldstad, Amsterdam een dorp vergeleken bij Mexico rode lap voor een stier maakt hem gek, dol hier of daar to be or not to be? keuzes en nog eens keuzes in een ultra-moderne tijd ook zijn er nog het berbers dorp met berggeit hondenpoep, kattepis dat is geen... geheit!…

sjansend door het grote appartement Maar het echte geluk zit hem in kleine dingen Onze lach welke elke dag op onze lippen ligt Ja, ja en dan de spullen, de bullen, de troep ‘Je kan maar op 1 stoel tegelijk zitten’ En ook maar aan 1 tafel en op 1 bed liggen En met ‘lepeltje lepeltje’ kan je dat nog delen ook En drinken uit 1 kopje, beker ‘to go or…

We weten nu al van terugkeer van het daglicht Mede dankzij de boodschap van hoop in de woorden van dit gedicht.…

‘Houdt vol, de zon is aan de terugreis begonnen’; wat kan ik anders zeggen?…

Eens zal hij terugkomen op de wolken in het zicht van alle volken in grote macht en majesteit om te regeren in eeuwigheid dan zullen alle volken, wanneer ze hem zien afdalen op de wolken in aanbidding roepen zijn heilige naam, massaal op de knieën gaan in gedachten starend naar de wolken wetend…hopend, in het zicht van alle volken…

lange oprijlaan staan mensen zonder gezichten de ruggen naar mij toegekeerd stampvoetend op de grond naast de bomen eikels vallen muziek van Beethoven wordt gefloten door het zangvogelensemble abrupte stilte als ik passeer wegvliegende zwarte kraaien krassen waarschuwend de boom valt achter mij geluidloos neer neon oplichtend: geen terugkeer…

En ik bezon mij, moeder, en ik liet Mijn schatten liggen, voor wie weelde wil. Wereld en weelde wil ik niet Maar vrede stil. Die schatten zocht en schatten vond In 't rustloos werven buiten huis, Keert bedel-arm en hartgewond Moeder, weer thuis. En vraagt, dat in het oud gezin, Hem weder worde een plaats bereid.…

Muren, mortel, metsers, microreproductie van samenhang mensen, mieren, middeleeuwen, middagzon die alles gezien heeft moeten, mogen, mogelijks, moesson die onze intenties wegspoelt moffen, mensen lijdend onder metaalmoeheid, moezelwijn en de ontaarding magnesium, mineralen, het magnetisme en de magnolia, louter zo schoon monstrueus mislukken…

Bij de thuiskomst op Ithaka was er alleen de hond herkende mij bij het snuffelen aan de bezwete hand De geur van na een everzwijnenjacht het hart klopte nog in de keel alsof het land, het water de zon me niet herinnerde al was er wel de vertrouwde wind met een verhaal van jaren zout Zou jij nog dezelfde vrouw alle gegadigden voor jouw…

Later zullen we zeggen: Hoe was het mogelijk dat we zijn voetstappen niet herkenden de tekenen niet doorgrondden in het graan en aan de hemel en nooit zijn blik lazen in de ogen die ons aanstaarden uit hongergebieden, oorlogen na de bevingen te midden van het water. Hoe was het mogelijk dat we zijn hulptroepen niet doorzagen die daar…

De liefde die is weer terug gehuppeld als een eekhoorn die over takken springt, zachtjes zijn pootjes in het verlichte bos. En wij krijgen weer terug wat was maar sterker nog dan ervoor trekken wij sporen in elkaars leven, gaan we door de werke- lijkheid die soms te langzaam maar vaak ook te snel gaat, en we lachen en praten. Hoe zal onze…

In volheid van vergane tijd, wens ik te verpulveren maan en zon, te grijpen en uit nijd te doven, ster. Alles eraan.…

Hij schreeuwt en vloekt en tiert en kankert, maar hij heeft moeders schoot gehaald en ligt daar nu opnieuw verankerd.…

hart onzeker en bonkend bij terugkeer aan het meer…

Lief kind van mij het is een misvatting geweest te denken dat je klein was sorry daarvoor. Ik wil je je ruimte weer teruggeven in en om je wezen heen. Ik beloof je een helpende hand te zijn in het grote huis waar je nu mag wonen. Toe, kruip niet weg, hier is het veilig ben je van waarde.…

Dagen van geluk Haar prachtige lach Haar gouden humor Haar schijnende ogen Haar opwindende lijf Haar meeslepende vertellingen Haar precieze uitdrukkingen Zij is terug In mijn geheugen In mijn leven In mijn toekomst Zij reist mee Door jullie kunst Heb ik verbeelding Komen de ideeën Kan ik beleven Kan ik voelen Ben ik trots Zelfs op…

er schuilt een roodborstje in mijn tuin en ik heb hem een huisje gemaakt met een tafel en een stoel een bord om van te eten wat takjes voor een nest en een deur voor mijn geweten zodat hij open kan en dicht omdat er hier geen zekerheid woont van blijven of vertrekken…

Het is slechts het album van je leven; bleke herinneringen, de groene kamer het gekleurde glas in lood met de schuifdeuren en reeds vervaagt de schemering de dagen van nooddruft en klagen aan doornige paden, juichend en kermend de tijd, de uren waarlangs de klepel slaat, met een mand vol vol met bloemen keer ik…

hij heeft het hart niet als hij het zand ruikt de hitte voelt dicht naast hem het lachen hoort van de jongen hij heeft het hart niet als hij de roerloze jongen ziet en hij de dokter zijn handen tot vuisten balt…

Vandaag komt ze weer voluptueus als altijd prettig aandringen.…

Na alle woorden zie ik jou in stilte weer en ik zwijg voortaan.…

ik keerde terug naar het landschap van het zinderende koren waar ik als in een koortsdroom liep en liep tot ik oploste in de tijd er huisde geen grijs in mij boven blakerde de zon door woorden keerde ik terug naar een verdwenen wereld een plek die mijn ziel niet verlaten kan…

poëet bied met een lint van lettergrepen de herinnering aan een veilige haven dicht een plek waar het verdriet kan rusten al vindt de striemende echo steeds de weg terug schrijf met trommelstokken roer je ben erbij sta ernaast vertel zonder te breken…

Bij het verlaten van het huis wisten we nog niet of we ooit nog eens zouden terugkeren Wij konden verdwijnen zoals een gebouw tot stof kan verkruimelen door nagelaten onderhoud of oorlogsgeweld In ons schuilen vertrouwde plekken het licht van de zon en de warmte waarin we onszelf geheel vonden…

wat ik het liefste wilde is terugkeer tot een vroegere stad staat van geborgenheid beginnen van mijn leven nu de onbestaanbaarheid daarvan vergeet ik bij terugkeer van een reis oudergeworden en toch terugvallen kunnen in vroegere warmte ---------------------- uit: Tirade nr. 200.…

Oorverdovend gekletter overstemt duidelijk de roep om kleuren straten rood de toon van onschuld hoorbaar in de wind zonen van moeders en moeders van zonen dragen hun klaagzang op aan de veel te duur betaalde vrede…

Mensen kunnen makkelijk praten, maar ik weet wat 't is. Als je gevoel je in de steek heeft gelaten! Ik heb keuzes gemaakt die niet goed zijn. Doe daardoor mijn mensen pijn! Moet mezelf weer terug vinden, naar hoe het was. En nu ik nuchter ben, besef ik dit pas! Ik doe dit voor de mensen die er altijd voor mij zijn. Ik word van binnen een…