Alle inzendingen over neuro-psychologie pr

En de wereld bleek niet wat jij altijd voor ogen hield Daar sta je dan als gevolg van fouten eerder zelf gemaakt Nooit eerder zo diep gezonken Nu kan je dan alleen nog maar omhoog............…

Ik schil mezelf in tranen druppel glas in duizend ogen kleur de ringen donkerrood snij momenten vrij van leed. Ik fruit mijn geest in olie smoor het verleden dicht kruid de toekomst met peper blus af met koele analyse. Het leven smaakt me weer.…

warmte, vriendschap, samen-zijn blauw, regengrijs verlangen ik ben onvrij, gevangen en maak mijn eenzaamheid tot iets dat in mijn nergens vorm krijgt een cognitieve dissonantie misklank van domheid, arrogantie doch in de duisternis vonkt licht subtiele vreugde, liefde, vuur atomair is zij een felle zon Pandora, die met openen begon…

een concreet beeld heeft mij aan het wankelen gebracht tegen de stroom in naar boven als mijlpaaltjes in de tijd in een reliëf van grote hoogteverschillen blijft het een eye-opener die indruk heeft gemaakt met een tijd wat af en toe ondersneeuwt hoe langer de tijd duurt biedt het voldoende houvast aan mijn geheugen waarin ik mij…

Vandaag een nieuwe bril zodat ik weer scherp zie hoe moedeloos de massa zich vergenoegt in april. Ik zag eerst uitdijend vlees dat vrij van bestemming was naar een beloofd land trok waar vele schapen blaten. Ik zag geen mensen maar brokken onduidelijkheid een evolutionaire biologie voorbij mijn eigen afslag. Nu zie ik weer dieren…

als een schaduw weef ik mij door jouw dromen blijft de wind waaien is het niet hier, dan wel daar soms, heel even maar blootvoetsgewijs liepen mijn voeten door het water deed mij afkoelen zó lekker fris ik voel mij dan blij verrast vanwege jouw gloed, die mij aanraakt droeg jij mij er doorheen is het oké gaat mijn dans door de branding…

een gevoel vanbinnen diep in het hart begrijpt zonder woorden hoe te ademen de in- en uitademing dat als vanzelf gaat is niet altijd vanzelfsprekend maar als het goed is gaat deze ademstroom met je mee elke keer weer opnieuw elk moment, elke dag als duurzame energiebron op zwerf/zoektochten overal ergens naartoe niet wetende…

op de getemperde wind vrij gemakkelijk vanuit een ludiek oogpunt waaien echoën geluiden je hart binnen uit eigen beweging vervult het een behoefte aan samenhang waar liefde is, blijft de hoop voor je uit bengelen heb je geen flauw idee zonder te weten waartoe, waarheen de weg voert blijf je verzamelen tot er een hernieuwd houvast…

gekrulde zinnen zijn zorgvuldig gekozen en uitgewerkt in momenten van de dag achteraf zijn je ze zuur opgebroken in jaren van gezichten spoelen golven ze op de rand om te zuiveren is schoonheid aanwezig in elke vingertop die je draagt letterlijk én figuurlijk letter voor letter wordt het aangetoond in vrije geluiden van adem uiterst…

van brood en wijn proef ik klaarwakker je naam in het rood wanneer duistere wolken samenpakken de maan en sterren verbergen het uitzicht in een vreemd geworden wereld van vervuilde luchten en misverstanden is er geen taal of teken die onuitgesproken, of ongeschreven is zijn er kleine lichtpuntjes van uitersten die elkaar raken in…

in onbedrieglijke stralen begint er een nieuwe dag met liefde om je heen gedachten vliegen door je heen geborgen in fluisterende warmte van het gouden licht laat goede woorden rijpen tot stilte en inkeer bij het wijken van ochtendnevels wordt gefêteerd door de muze geheel geflankeerd wat het daglicht verdraagt……

fraaiigheid in woorden omfloerst de klankkleur één voor één afhankelijk van grenswaarden is de frequentie zwaar overtrokken volumineus wend je hoofd niet af naar wat je ongeschreven laat smaken verschillen kies niet voor een wit-zwart benadering om de ander schaakmat te zetten het kan ook anders loop geen pion omver als er geen…

tussen vallen en opstaan kleurt en kruidt poëzie ons leven zwart-wit bewimpeld door nevels komt glimp tot glans vastgezet in geluiden tussen verwante vingers na ingedronken letters aan de hand van het alfabet ontbreekt soms de juiste melodie waar klanken niet samensmelten tot een harmonisch geheel van woord tot woord…

regentranen paraderen strelend langs jouw wang in de kille lentewind heel bijzonder net zoals toentertijd dit daagt uit tussen wilde zanden loop je weer door de regen in de spiegel van nat overzilverd glans geen geweeklaag stijgt op als de adem vrij en natuurlijk vloeit op moeder aarde…

klein en zwart blikt in haar diepe ogen een zacht gefluister welaan, ‘k vond dezelfde woorden natuurlijk verstond zij het als de lente toonaangevend van zich liet horen in een mijmerend windgezang toen wisten wij weer waar we ons beiden aan laafden…

jaagt in vlagen een dorst die door alles heen draagt op jouw adem, die het leven kust stil van binnen het zilte zout maakt geen lawaai waar het leven drijft in een zee van tijdstromen van eb en vloed ik hou me vast langs jouw oever met vaste tred ligt het ietwat ziltig op mijn tong ter ontspanning neem de lucht in me op zweeft het…

gedachten verstarren via inkt van een pen waarmee het is afgedrukt al verder en verder maakt deel uit vanwaar het over gaat de boog lijkt gespannen aan het trefpunt de lucht kleurt grijs langzaam drijf je weg tussen gedachten en denken stilte neemt toe…

hemelwater viel in kleine spettertjes uiteen op mijn wangen zonder pose worden zorgen opgetild door deze neerslag de wereld is een spiegel in tegenwerkende krachten die de mens opvoert als wil tot macht hoe zal ik mij weren tegen schijnverrijkers zoals je het ziet ik zucht, sluit mijn ogen tussen de buien door laaf ik mijn dorst…

in de naakte ochtend begin je opnieuw verstilde handen ontbloten dragende sporen bedekt zilverdauw klare ogen die terugkeren binnenin het hart helend zacht zijn klanken ingeprent gedachten blijven bewaard wat je leven zin geeft bij daglicht…

stil gezegd ik draag haar spiegeling dekkend tot rijpend bekleed in dragende delen je zo bekend die klank luidt voort met zachte woorden bestreeld blind werd goud om hoofden die lessen naar de andere…

hoe kan ik ooit wandelen in pen en inkt tegen mijn borsten naast jou benauwd het netvlies zout nog zoet aan de hartslag van morgen geef ik je het alfabet in de schelpen van oren aan mijn huis in de juiste richting als je wilt, huur ik mijn uren openend en sluitend knoopsgaats opwaarts naast jou……

het leven plooien is een kunst in tijden van beproeving…

een roes vol liefde die haar gedachten omwolkten op stapels schrijfgerei van rozenkleurende fantasieën met vraagtekens zij wist, dat zij hierin haar passionele verlangens niet kon overwinnen onder de wijde tintelluchten op papieren illusies…

zij voelt zich soms de bohémien van het water op zoek naar nieuwe horizonten ‘bonbien’, relativeert zij passievolle beelden in gedachten met de mond op glimlachstand terwijl ze aan het pennen is in de vrije natuur weg van sleur en stress blik op oneindig, verstand op nul mijmert ze blootsvoets over de alfa en bèta golven in haar vrouwenhart…

een sluier van licht dempt schaduwgeroezemoes van de zeegolven haast onhoorbaar doortrilt de nacht raadselachtig aan je oor inademend neem je kracht op langs vingertoppen tot aan je tenen toe de golven blozen zijn naakter dan ooit de nacht vloeit aan je ogen voorbij waakt zachter als massage alleen de geur blijft hangen doorvoed…

in jouw ogen gevat een zilverglans weerspiegeld zonwitte dagen die dromen voeden van bij me horen het is geen vals alarm ook niet in de diepe rivier jij toonde de weg over mijn lippen het gaat vanzelf nestel zich in mijn bestaan de zachtheid van jouw hart alsof jij met me vrijt in de oceaan……

van de ochtend tot de late noen vormen licht en schaduw soms een vrijspel om zelf hun weg te zoeken in vrijheid en losheid van noord, oost, zuid en west het beweegt zich voort op een mystieke manier over Moeder Aarde stapvoets voel ik het naast mij gaan op een ondoorgrondbare wijze is een kracht die alles omsluit en insluit…

de stem van haar verlangen drukt zich uit in woorden door een bloei- tijd maar wel met voorzichtigheid ontwaakt er in haar een poëtisch intermezzo dit leidt tot mystieke dromerijen met blozende wangen wat werkelijk in haar leeft dit kristalliseert haar gevoelens in al de dingen die zij nog niet is tot geheimste weemoed door de taal…

de vrouw van mijn weten voel ik achter oogleden stapvoets naast me gaan ebt de vloedgolf haar gedachten nemen hun eigen vlucht vliegen precies daar waar het erop aan komt mijn geweten spreekt wordt behoedzaam samengekneed die haar kloppend hart begrijpt en weet als geen ander bij wie ik hoor……

een poëtische scène die circuleert in de lucht met zachte dansbewegingen stille intimiteit scheert voorwaarts terwijl de hemel opentrekt in een sliert Fries licht op ledematen vliegen valt niet te leren met veren getooid ik ben geen dier van dons waaruit je kunt ontsnappen vederlicht hoog boven de grond even teder als vogels die elkaar…