Alle inzendingen over neuro-psychologie pr

zou ik het kruid van duizendblad vinden in trossen wit/roze bloemen die om jou heen hangen op het eerste gezicht samengebonden langs venus en aarde weer ik de muggen en vliegen rond dromen waardoor jouw schoot ontwaakt mijn kussensloop vult de tijd wortelt en groeit elke zijde jij loopt me niet voorbij verstand het hart elkaar toe…

had ik maar één taal op sporen dat wasemt over de zilveren zee die geen vragen stelt in vergaarde schemer op tranen van lang gelee dat ik jou kan ademen met het vinden van waarheid om de dingen zwart op wit te hebben wat troost schenkt bij "het oor van mijn hart" zo diep, kalm en helder zicht en ik zacht wordt gewiegd op eindeloze golven…

fragmenten flitsen voorbij als korreltjes zand tussen je tenen waarin ik verstrengel aan jou, aan mij een bepaald proces voltrekt zich binnen de cirkel die nooit eindigt het maakt me nieuwsgierig het doet me beseffen dat elke volgende stap weer leidt tot volgende stappen tussen jou en mij……

als een naamloze schaduw groeit tussen je sluimeringen door verloren woorden voor het denken over denken ho, tot hiertoe en niet verder in de wind van november merk je, dat wolken zich wringen zonder te weten waarheen weet je minder dan ooit……

buiten de vier muren verkwijnt in ’t morgenlicht de donkere nacht tijdloze woorden die spreken en vermenigvuldigen zich naar de moedertaal getolkt Ad fundum zingt je hart als Pachelbel's muziek op eigen vleugels van de geest van zee tot zee reinigt wat er zweeft voor het wijde zicht boven de grond van "Friesland"…

langs de pen verzameld zich voortdurend alledaagse realiteit van innige dingen die onafscheidelijk is aan dragend heimwee waarin fantasie en geestelijke kunst vrij spel hebben wat dichterlijk aan lippen hangt schets na schets waar de pen niet geweigerd heeft bij het verkeerde eind van gedachten ten opzichte van hoofd en hart…

Zwijgen is een probleem, als men zou willen spreken.…

geen Bach of Mozart klopt op de deur rond nek en haren die je lieftallig verwelkomen alleen maar schaduwklanken op je hart en sluimerende metaforen bij de open haard ze zijn als oude vrienden die je gezelschap houden spreek ik met pen en papier (voor ik het weet) beginnen woorden te dansen aan je pols dit gedicht daagt je uit…

in mijn keel rommelt een honingvlam hmm, van nabij hoe langer, hoe liever hoe beter (dan denk ik) dobber de dobber maar verder diep binnen in mij als vlammende wegwijzers van licht & liefde waar het hartchakra op groen staat van aard, als ik waar niets beklijft stroomt liefde & vreugde over verse wegen van 't nieuwe jaar……

met penselen trachtte ik het zwart van je af te schudden (in een kamer) maar ik vind nog een heldere stippellijn op het behangpapier (niets is toeval) waarop je schaduw meevaart, bij tussenpoos vanuit het spiegeleffect tussen licht en donker ‘k veeg niets meer uit laat het strijklicht binnen als disgenoot fijntjes wat blijft op…

de schrijfpen trilt op het papier aanblaast 't gedicht hier-en-nu mijmeringwoorden druppelen waaien open aan de linkerhand (doet mij de wintersneeuw, de kou vergeten op de achtergrond) zucht ik naar de eerste Lentewind als klankgazelle aan m’n rechterhand dat ik bemin, vol lichte geluidjes puur en pril op de wijzers van licht dag…

stil suist de zon wentelt haar golvenlied verlangend in sneeuwwit dragen (ergens verder ligt een dorp) waar ik mijn dromen heb neergevlijd die strekkend wiegt in een bepaald ritme (op de vierkante meter hoog gericht en laag, rechts en links) elk draagt haar kleurenpallet min of meer transparant uniek zoals een roos aan roos…

ik wou dat ik in zevenmijlslaarzen hink stap sprongen kon maken op een springplank waar lavendel blue weelderig bloeit in de vaas van jouw ogen dicht bij elkaar (al wat we aan liefde hadden samengebracht, op vingertoppen licht) voetstappen vinden vlijt gekeeld donzen uren die wiegen onder de naakte zon balletten in jou en mij als (…

jij kreeft keer op keer kringelend rond mijn tong ik haak me vast in jouw vijver die telkens langs mij strijkt aan de golf van jouw monding bij ons, bij wij nee, jij bent er steeds onmiskenbaar door de dreven van je druppelwoorden mijn diepgang meert aan in jouw havenspoor ik glimlach opwaarts gekroost door de riviermonding drijvend…

ik weet niet hoe jouw wind meer waait boven het klipklepper gebral van letters tripperij ze beuken, draaien als cirkeltjes rond ergens onderweg heeft kop nog staart op de uitsnijdag aan d' oeverkant wie blijft hoog en droog om niet weerloos aan te spoelen in het heden (dringen indringers binnen aan de plaats van stilzwijgen waar schaduwen…

ik stuur je pepermunt rozen als een ballade dans medicijn op lichte voeten en oren is een souvenir voor jou (is geen prullaria) nee, is meer dan dat ik dicht het je toe in een poëem vanuit mijn hart zachtmoedig dek ik de tafel met stilte schuif maar aan er is plaats genoeg (lentebeelden wijzen de weg voor jou en de jouwen) dit…

uit versteende woorden kan ik geen brood bakken dit opent geen zoete deuren woorden maken pas op de plaats raken hun keerpunt ik weet wat ze doen aan de binnenkant (nog altijd vraag ik om het deeg waarmee ik zacht kneden kan als warm verschijnsel) maar ik schuil weg als jij de klemtoon verkeerd legt op dat ene woord nou, daar struikel…

van erfelijkheid van dag tot dag keer ik steeds weer terug naar het beeld van de zee opgewonden golven bedelven mijn dijen en bekken op goede voet op zilveren stromen word ik naar je toegezogen jij hebt in mij iets ontketend waar ik in ronddrijf met vastgeëbde golven aanraak jij mijn hart (als het ware) wanneer ik dorst heb adem…

geef mij geen sneeuwjacht meer dat herinnert aan oude tijden laat poëzie geboren worden "hier en nu" boven het papier van onschuld (nog slaapt het uur, tot de krakeelnacht valt, van eigen woord, woord voor woord) waarin ik mij terug trek in de maand van Maart tederheid zal genezen in het diepe gras aan mijn mond de stilte is mij welbekend…

men dichtte je psychopathische trekken toe wat dat betekende vroeg ik toen werd je meegenomen naar een duister einde zonder bewustzijn…

mijn denken vliet met versnelde stap op natte straten het water draagt schijn zwijgt waar de boog hangt in late lenteschemer strak gebogen mijn woord is moe naar het woord poëzie verblauwd (en al wat daar nog tussen ligt) schijngolven vervloeien spatten uiteen tot op mijn mond in de straten voor mijn oog een wolkenmantel dekt warm…

in de taverne van haar dichtwoorden kan ik wonen als hymne door seizoenen een lied van zoetheid verstild dat woorden nooit kunnen vertellen de stappen die zij zet uit het alfabet klinken zacht en soepel ik voel het in mijn ledematen wat ik niet beschrijven kan met dichterlijke moed ontwaken woorden relaxed aan de horizon dat is genoeg…

traag is je lijnvaart te zijn in doen schouders drukt bedrukt de weg meer en meer vrij uit tesaam op de route tot behouden vaart langs een bebloemde zoom klank en toon vervormen vergeefs zoek je in het rond op vreemde grond in leegheid mondt taal op mijn tong langs een stille vliet door ‘t avondrood…

ik zie je frêle muze pronkstukken verschijnen op de geflaneerde strandweg laat mij dorsten door aderen boven een zee van taal ergens tussen Parijs en Leeuwarden in woorden van woorden genegen om oogst te delen aan het licht in het vuur van tijd maar de zeewind waait schuurt en filtert de bodem op het stukje strand sporen worden…

ik heb me moe gedwaald om liefde te doen verstaan in jou en mij doch weet niet waar, verloren wij de muze dichter tot elkaar dat ik volgen zou, ik volgde dan terwijl jij sprak op akkoorden van de weg dat zich dichtte in samenheid toch; drijf je weg op leeg papier als ik aan je denk gedachten dwalen naar een verloren welzijn niet weten…

ik had zo, meen ik willen inschepen onder een bladzijde door de letters van je gedicht hoe kan ik lieve woordjes vangen aan dagzijde van onderdak op het kustgebied in de schelp van je heupen om mijn vingers rond je haven te sluiten binnen gehoorafstand ik wilde wat roepen 'binnen onze taal' de zee klotst altijd voort in eindeloze deiningen…

kan ik, nog genoeg moeite betogen in vriendschap vormen om woorden als de jouwe achter een spel met maskers kan ik, nog op zachte toon schrijven met gedurfde vrijmoedigheid in blauw/witte draden die het goed met elkaar vinden wat het hart kan dragen aan deugd, meer als een vriend met al dat kan inspireren waarin 'hart' en 'gevoel'…

peppels kwispelen met hun toppen in buurtwegen een muze van trots oh, zo eerlijk, zo vrij bladeren dempen gekruist als druppels van één toon met kleuren en schaduwen dat vormen kent wijd vertakt is in het licht net als woorden, die opgaan in noten door de winden van het hart bloed en adem tussen land en sterren in de lucht van licht…

in stug herhalen ligt een weidelandschap te blozen bij zonsopgang vaak lijkt het "slechts" een droom wauw, een groot schilderij (waarin je wordt toegelaten als een zwerveling) maar toch in wezen door de eenvoud en openheid nauw verwant zijn aan elkaar om de eigen weg te gaan op ’t gekreukte groene gras bij zaaitijd en pluk…

Je zinnen begonnen steevast met een koninklijk WIJ: Ballonnen die je opblies maakten je groter. Projectieschermpjes waarmee je rotzooide minimaliseerden verantwoordelijkheden.…